IK NEEM MIJN WOORDEN TERUG

Als je aan mij vorig jaar had gevraagd of ik foto's van onze ukkepuk zou maken en delen via social media, had ik stellig Nee gezegd. Ik ga echt niet zo'n mama worden die elke minuut van de dag bezig is met het maken van foto's van haar kindje, omdat ze zo lief ligt te slapen, spelen of eten. Laat staan het te delen op social media. Heb wel wat beters te doen dacht ik...

Laat ik beginnen met het social media opzicht. Ik heb in de loop der jaren verschillende social media accounts gehad van CU2 tot aan Sugababes, maar ook Hyves. Momenteel heb ik alleen nog een Facebook en Instagram account en dat vind ik prima zo. Een hele actieve gebruiker was ik niet, ik poste zo nu en dan wat leuks, volgde anderen en likete weer hun posts. Soms zag ik weleens posts waarbij ik heel snel wilde doorscrollen, zoals met baby/ kinderfoto's. Ik had er helemaal niks mee, vond het leuk om de fotos te zien, maar dat was het dan ook. Om heel eerlijk te zijn, begreep ik ook niet waarom elk stapje vast gelegd en gedeeld moest worden. Dat was mijn mening vooral toen ik nog niet bezig was met het mama worden en zijn. 

Eenmaal zwanger kreeg ik weleens de vraag of ik zelf foto's van de ukkepuk op social media zou gaan posten. Nou echt niet! Heb wel wat beters te doen. Zie je mij al elke minuut van de dag foto's maken van de ukkepuk? Mij niet gezien. En al helemaal niet online. 

We zijn nu bijna een jaar en honderden baby foto's op mijn telefoon verder, waarvan een kleine selectie zelfs op Social Media is terug te zien.. "Wat? Rewind. Las ik nog geen minuut geleden over dat je een hekel had aan baby/ kinderfoto's online, post je nu zelf baby foto's. Ik snap er de ballen niet meer van." Hahah dat snap ik helemaal, Ja wat kan ik er van zeggen, ik neem mijn woorden terug! 

Toen Féli eenmaal geboren werd, stond de wereld stil, maar ook op zijn kop. Een rollercoaster aan emoties. Je hebt opeens zoveel verantwoordelijkheid, zorgen, onzekerheid en angsten, maar ook ontzettend veel liefde en trots. Nu begrijp ik ook meteen waarom op de meeste geboortekaartjes "Trotse papa en mama van" staat. Ja papa mama worden is een ingrijpende gebeurtenis, niet perse negatief, maar het verandert je leven, waardoor jijzelf ook. En ook al lees of hoor je het nog zo vaak, je weet het pas op het moment zelf.

Dit nu gezegd te hebben, is dit ook de grote aanleiding van het feit dat ik nu wel foto's deel op Social Media. Ik ben enorm verandert als mens, sinds de geboorte van Féli. Ik ben naast Marjolein, ook mama. Een trotse mama! Die, ook net als alle andere papas en mamas, gek is op haar kind op alles wat ze doet of meemaakt. En dat wordt dus allemaal vast gelegd, als herinnering voor haar en voor ons later. In haar puberteit gaat ze het vast niet waarderen al die foto's, maar hopelijk als ze eenmaal zelf mama wordt waarschijnlijk wel. Want nu ik zelf mama ben, had ik dit ook zo graag voor mezelf gewild. Een doos of een album met babyfoto's. Maar helaas. Bij mij beginnen de fotos vanaf 3,5 jaar. Des te meer reden dat ik het goed wil doen bij Féli. Wat ik niet heb, gun ik haar, sterker nog daar heeft ze recht op. Dus elke minuut wordt hier thuis of buiten, waar het ook maar kan, vastgelegd. En daar kun je een mening over hebben, maar ik doe dit niet voor mezelf, maar voor haar.

Wat ik wel voor mezelf doe, is de foto's posten op Social Media, maar ook dit doe ik uit trots en met trots. Het is niet om te laten zien hoe knap, geweldig of lief Féli is, maar hoe apetrots ik op haar ben. Dat ik haar mama mag zijn. En of ik bang ben dat de foto's verkeerd belanden, jazeker, maar het gevaar is overal. Moet je het dan willen opzoeken? Nee dat zeg ik niet, maar ik laat het gevaar niet ons leven beheersen. Ik ben trots op Féli en dat mag iedereen weten.

Volg je mij al via Insta? https://www.instagram.com/onbekende_moeder/