WANDELENDE HORMOON BOM

"Het zijn de hormonen" riep ik tegen mijn vriendin die in de keuken stond. Ze schrok en riep meteen "Wat, Ben je zwanger?". Ik wilde mijn zwangerschap nog op een grappige manier vertellen, maar daar kwam ik niet eens aan toe. Wist ik veel dat ik met deze woorden het al indirect vertelde. Opzicht had ik het kunnen weten, want hormonen staan altijd centraal bij een zwangerschap en ook erna. 

Tijdens een zwangerschap verandert je lichaam ter voorbereiding voor de bevalling en dat wordt mede mogelijk gemaakt door hormonen. Er zijn aardig wat hormonen die een belangrijke rol spelen gedurende een zwangerschap, zoals hCG (ook wel zwangerschapshormoon genoemd), Oestrogeen, Progesteron, Prolactine en Oxytocine. Elk hormoon heeft zo zijn functie en wordt in grote hoeveelheden geproduceerd, waardoor je huidige hormoonhuishouding in de war kan raken met als gevolg; hormoonschommelingen, 

Ik kan je vertellen, hormoonschommelingen, daar ga ik niet zo lekker op! Hormoonschommelingen betekent voor mij vooral moodswings. Ene moment kan ik happy zijn, andere moment boos of zelfs verdrietig. Nou dat wordt wat, dacht ik. Ik word zo'n heuse Pregzilla. Gelukkig viel het reuze mee en was ik volgens velen juist het tegenovergestelde, namelijk heel relaxed. Of ik last had van de zwangerschapshormonen, ja uiteraard, maar op de een of andere manier kon ik het makkelijker verdragen. Ik wist dat het er aan zat te komen en dat ik er hoe dan ook mee moest dealen.

We zijn nu ongeveer 18 maanden verder en dit laat me gelijk denken aan het gezegde "9 maanden op, 9 maanden af", ofwel het herstel na de zwangerschap en bevalling (ontzwangeren). Na een bevalling verandert de hormoonhuishouding en duurt het even eer dat de hormonen in balans zijn. Dat heb ik geweten! De hormonen in de kraamweek, waren letterlijk ALL OVER THE PLACE. Ik was hormonaal als ik weet niet wat. Zomaar uit het niets, kon ik opeens gaan huilen. En niet dat gejammer-gehuil, maar echt dikke tranen-snotneus-ugly cry face-huil. Ja die roze wolk waren de eerste paar dagen echt ver te zoeken. Alles was zo overweldigend en dan die hormonen die helemaal in de war waren, die combinatie ging niet goed samen. Arme John, hij begreep er niks van, maar ging er heel goed mee om. Veel praten en dat luchtte enorm op. Achteraf denk ik, wat moest hij wel niet denken, dat ik niet gelukkig was? Ik was dolgelukkig, maar ik was niet zo gelukkig met mijn hormonen...

Ik kon altijd heel makkelijk in slaap vallen, maar dat was na de bevalling en het stoppen met borstvoeding wel eventjes anders. De oorzaak lag niet bij Féli, die laat ons in de meeste gevallen slapen. Maar waar lag het dan wel aan? Hormonen is één ding, maar misschien zijn er nog meer dingen die mij onrustig maken, waardoor ik de slaap niet kan vatten. Ik dacht dat de telefoon hierin een belangrijke rol speelde, dus besloot ik de slaapkamer om te dopen tot een telefoonloze slaapkamer. Maar er bleek nog iets anders te zijn, namelijk de maan. Ja jullie lezen het goed, de maan heeft een grote impact op mijn slaap, of eigenlijk zeg ik het niet goed: De maan heeft impact op mijn hormoonhuishouding en dat heeft weer gevolgen op mijn slaap. Nooit geweten, maar ik geloof er heilig in. Het is niet voor niets dat ik elke maand gigantische last heb van slapeloosheid en altijd wanneer het volle maan is. Toeval bestaat niet.

Ondertussen ben ik me meer gaan verdiepen over de maan en de link met de hormoonhuishouding. Zo kwam ik deze quote tegen “De zon en de maan maken het lied, je hormonen neuriën mee op de melodie". Prachtig, alleen mijn hormonen neuriën niet, ze zeuren. Het is soms zo'n zeurderig gevoel, dat ik er moe van word. John zegt weleens voor de grap, maar volgens mij is het heel erg gemeend, of ik niet moe wordt van mezelf. En ja, ik wordt echt moe van mezelf en met name dus door de hormonen. Laatst zat ik op de bank een paar chocolaatjes aan het binnen werken, en zomaar uit het niets kwamen de waterlanders. Geen idee waarom, maar ik moest gewoon huilen. Ik ben momenteel echt een softie aan het worden, een zacht gekookt ei is er niks bij. Daarentegen raak ik ook sneller verhit, letterlijk en figuurlijk. Ja, die hormonen het is wat. We kunnen niet zonder, maar ook niet met. En die 9 maanden af waar ik het eerder over had, dat gaat bij mij wel iets langer duren vermoed ik zo. Hoe gek het ook klinkt, ergens heb ik daar ook vrede mee. Ik heb een kind op de wereld gezet, mooiste cadeau van mijn leven, dit hoort erbij..dus ik neem het voor lief.

Volg je mij al via Insta? https://www.instagram.com/onbekende_moeder/