WAT HEB IK DIT ONDERSCHAT

Ken je dat, dat je denkt dat doe je wel even, maar vervolgens gaat het je toch niet zo makkelijk af. Dat had ik bij de eerste keer kinderdagverblijf. Iedereen had me al gewaarschuwd van je gaat het moeilijk krijgen, neem tissues mee, hou jezelf bezig die dag, etc, En ik? Ik rolde met mijn ogen van het zal wel. Nou, ik kan je vertellen, ik ging er heel zelfverzekerd naar toe, maar liep er heel onzeker en verdrietig vandaan. Terwijl ik eraan denk, voel ik de emoties weer opkomen.

Wie past er op de kleine, als ik weer ga werken? Allereerst, het was al heel snel duidelijk, ondanks dat we een eigen onderneming met personeel hebben, wilde ik hoe dan ook weer gaan werken. Om te beginnen met drie dagen, daar voelde ik me wel prettig bij. Maar hoe zouden we het doen met de kleine? Dat was een hele goede vraag. Gaan we voor kinderdagverblijf (kdv), gastouder of de opa en oma’s?

Wij vonden het een lastige keuze, want waar doe je goed aan. Wat is prettig en veilig? Daarnaast waren John en ik ook erg verschillend over de voor- en nadelen van alle opties. John had een sterke voorkeur voor de opa en oma’s en ik voor de kdv/ gastouder, puur omdat de kleine in contact zou komen met andere kindjes, meer prikkels krijgt en ook weerstand opbouwt. John was het daar ook mee eens, alleen de gedachte dat hij de omgeving, de mensen die daar werken niet kent, gaf hem toch zo zijn twijfels. En daarin moet ik hem ook gelijk geven, dat geeft ook een enge gedachte. Zeker als je van die nare verhalen soms hoort en leest. Maar soms moet je ook gewoon vertrouwen erin hebben. Na veel wikken en wegen, kozen we voor een combinatie van kdv en de opa en oma’s (even tussendoor: wat je ook besluit, alles heeft zijn voor-en nadelen, het is waar jij/jullie je prettig bij voelt/voelen!)

Zoals de meeste van jullie weten, wonen wij in de stad en is er overal wel op de hoek een kdv te vinden. Je zou dan denken dat je dan genoeg keus hebt, dat heb je ook, maar de beschikbaarheid is zeer beperkt. De verloskundige had ons al gewaarschuwd van “Wees op tijd, want de meeste kdv’s hebben een wachtlijst van minimaal een jaar. Op dat moment begon de zoektocht naar een geschikte kdv. We hebben diverse kdv’s bezocht met bijvoorbeeld een antroposofische visie, of met buitenbedjes, moestuintjes, biologische keuken etc. De meest bizarre rondleiding die we hebben gehad, was bij een kdv waar alleen witte kindjes welkom waren en dat werd ons ook zo nadrukkelijk gezegd, terwijl wij zelf dus niet wit zijn. Die laatste viel dus meteen af! Maar wat vonden wij dan een geschikte kdv in onze ogen? Een kdv met een huiselijk gevoel, diversiteit aan culturen, zorg en aandacht voor het kind, fijne omgang met slaap en huilgedrag. En die hebben we gevonden! En dat nog geen 5 minuten lopen van ons huis, ideaal! Alleen de wachtlijst was inderdaad een jaar.

Féli was inmiddels geboren, 100 dagen feest zat erop en toen kwam de lockdown. Dat waren intense dagen, ik was continu in mijn mama-rol en kon geen kant op. Het huis werd met de dag kleiner. Elke dag verlangde ik naar het verlossende woord van de kdv, maar dat zat er voorlopig nog niet in vanwege de lockdown. Het klinkt nu heel zwaar en ik wil het ook niet erger maken dan het is, want mama zijn is echt iets heel moois, maar gezien de situatie werd het me soms echt even te veel.

Weken, maanden gingen voorbij en er kwam versoepeling in de maatregelen. De kdv’s waren weer toegankelijk en wat bleek, er was plek voor Féli. Wat een fijn nieuws! Normaal gesproken zouden wij eerst een intake-gesprek op locatie hebben, waarbij we kennis zouden maken met de begeleidster(s), en ook om haar ritme te bespreken. Helaas zat dit er niet in, en werd het intake-gesprek via de telefoon gedaan. Het gesprek ging soepel en fijn, maar toch hing ik op met een opgelaten gevoel. Het gevoel kwam met name doordat we te horen kregen dat we Féli bij de deur moesten afgeven, als een soort van DHL-pakketje. Dat zat mij niet lekker en besloot opnieuw contact op te nemen met de begeleidster met de vraag of dit toch niet anders kan? Gelukkig begrepen ze de situatie en kwamen met een passende oplossing. Een ouder mocht haar komen brengen en zou alsnog een persoonlijk kennismaking krijgen met de begeleidsters. Dit gaf mij toch een veel geruststellender gevoel.

Een dag voor de kdv besloot ik alles klaar te leggen; een tas met reserve kleding, haar knuffel, pasfoto’s en slaap-eet schema. Emoties waren nog ver te zoeken, ik kon alleen maar denken wat fijn dat ze eindelijk naar de kdv mag.

De dag was aangebroken, Féli haar eerste kdv dag. Ze was op en top vrolijk, had helemaal geen idee wat haar te wachten stond en dat gold ook voor mij. Eenmaal bij de kdv aangekomen, werden de begeleidsters zoals verwacht aan ons voorgesteld, ik mocht nog even kort afscheid nemen en toen moest ik haar daar achterlaten. Ik liep door de gang richting de deur, trok de deur open en BAM, de deur viel achter me dicht. Dat geluid van de deur die achter me dicht ging, dat zorgde ervoor dat ik opeens het besef had dat ik haar daar had achtergelaten. Ongevraagd, onaangekondigd. In een flits veranderde de nuchtere ik van “Dat doe ik wel even” naar een emotionele wanhopige moeder. Alle gedachtes gingen door mijn hoofd. Wat heb ik gedaan, doe ik dit wel goed, waarom doe ik dit? Nee ik wil dit niet. Wat ga ik nu doen? Ik had hele gesprekken met mezelf. Ik liep en liep, pakte mijn telefoon en belde mijn vriendin op die ook mama is. Ik vertelde waar ik mee zat, en zonder in details te treden, wist zij waar ik het over had en hoe ik me voelde. Ze liet me uitrazen, luisterde aandachtig en stelde me gerust met haar bemoedigende en oprechte woorden. Het was ok, het hoort er allemaal bij zei ze.

Terwijl ik de woorden tegen mezelf bleef herhalen, kon ik mezelf er niet mee troosten. Het gevoel wat ik had, lag veel dieper. Of ik haar kort erna had opgehaald? Nee, dat leek mij niet het juiste. Dan zou ik alleen mezelf een beter gevoel geven, maar voor Féli zou het alleen maar verwarrender zijn. Uiteindelijk besloot ik toch even te bellen, en wat bleek…Féli had het naar haar zin. Ze deed het super goed. Het was eventjes wennen, maar toen eenmaal het ijs was gebroken, had ze het naar haar zin. Dat was me een geruststelling.

Later in die week ging ik alles relativeren en het was ook niet heel gek dat ik zo reageerde. Los van dat bijna alle mama’s dit zo ervaren en meemaken (iedereen natuurlijk op haar eigen manier), had ik ook nog wat extra bagage, mijn verleden. Het feit dat ik zelf dus ergens ben achtergelaten, dat hakte er enorm in op het moment toen ik Féli bij het kdv achterliet. En hoe vanzelfsprekend het voor mij was om haar weer op te gaan halen, zo vanzelfsprekend was het bij mij als kind niet. Bij die laatste gedachte, huilt zowel mijn moederhart als mijn kinderhart.

Volg je mij al via Insta? https://www.instagram.com/onbekende_moeder/