Het is 30 november 2023, precies 1 jaar na de curretage. Een datum waar ik enorm tegenop zag: de enige datum tussen 37 en 42 weken waarop ik echt niet wil bevallen. De avond ervoor nog even een flink potje gehuild omdat ik zo op zag tegen deze dag. Mijn man moet gewoon werken, als hij eerder had geweten hoe erg ik er tegenop zag had hij vrij genomen maar dat ging nu natuurlijk niet meer. 

Een jaar later, 13-10-2023. Ik had verwacht dat deze dag wel iets met mij zou doen, maar wat valt het onverwacht zwaar. Precies 1 jaar na het slechte nieuws dat de zwangerschap zou stoppen. Ik merk dat het echt nog veel met mij doet en mij verdrietig maakt, maar tegelijk ook een giga schuldgevoel naar het kindje wat nu wel mag groeien in mijn buik.

Eind februari 2023, 2 volledige menstruatiescyclussen na de miskraam, besloten we om ovulatietesten te gaan gebruiken. De eerste keer wilde zwanger worden niet direct lukken en lukte het met die testen binnen 3 maanden.

'Weer bij nul beginnen', ergens voelt het zo. Maar tegelijk ook totaal niet.

Ik heb weer dezelfde medicatie meegekregen als 2 weken geleden, mifepriston en misoprostol. Ik heb vrijdagavond de mifepriston ingenomen, hier heb ik dit keer niks van gemerkt. Ook zaterdag verliep precies hetzelfde als de afgelopen 2 weken, bloedverlies maar niet overdreven veel met daarbij af en toe een menstruatieachtige kramp maar geen erge symptomen waaruit kon blijken dat de medicatie zijn werk deed. Zondagochtend heb ik de misoprostol ingebracht, maar ook hier heb ik helaas niks van gemerkt. Ook maandag heb ik niks gemerkt, het bloedverlies leek juist terug te lopen.

Het is eindelijk 25 november, na al het wachten mag ik eindelijk in het ziekenhuis langs voor een nieuwe echo. Ik had van te voren al heel sterk het gevoel dat ik nog geen miskraam heb gehad, ik wist het eigenlijk zeker. De verloskundige had nog een vruchtzakje gezien en ik had daarna geen buikpijn, grote bloedingen of stolsels gehad.

De medicatie heeft nog niet gewerkt, tot zover duidelijk op de echo na 2 dagen maarja het ziekenhuis wilde nog afwachten tot de (telefonische) afspraak 4 dagen later.

Het is maandag 14 november, eigenlijk zou ik nu 13.1 weken zwanger zijn. Toen we erachter kwamen dat ik zwanger was, hadden we afgelopen weekend gekozen om het bekend te maken aan familie en vrienden.
In plaats daarvan heb ik dit weekend medicatie ingenomen om de miskraam op te wekken na een missed abortion (zie vorige blogs).
Het hele proces van de miskraam duurt zo lang dat uiteindelijk toch veel familie en goede vrienden op de hoogte zijn, maar dan met een hele andere boodschap helaas.

Toen ik de volgende ochtend wakker werd was de pijn bijna helemaal verdwenen en na het verlies van een groot stolsel was ook het bloedverlies weer veel minder geworden.