Kinderwens na miskraam: "We starten weer op nul"

'Weer bij nul beginnen', ergens voelt het zo. Maar tegelijk ook totaal niet.

Was het maar zo, dan hadden we al die ellende en verdriet van de afgelopen maanden niet gehad. De pijn, zowel fysiek als mentaal, was er dan niet geweest.
Maar tegelijk wil ik helemaal niet dat we dit hadden gemist, want dan was jij er nooit geweest. Dat wil ik niet, want dat voelt als ontkennen dat jij ons kindje bent.
Je bent er geweest, al was het zo kort. We hebben je zien groeien, al was dat duidelijk veel te weinig. We hebben je hartje zien kloppen, al was deze veel te traag.
Maar daarom zal je toch altijd meegaan in ons hart.

Ik kijk heel fijn terug op de eerste weken van de zwangerschap, redelijk onbezorgd en blij dat het 'eindelijk' (voor ons gevoel dan) gelukt was. 
Ik vond het 4 weken heel fijn om zwanger te zijn. Daarna kwamen 7 weken waarin ik het helemaal niet meer fijn vond om zwanger te zijn. Jouw hartje was gestopt maar mijn lichaam wilde jou niet loslaten. Ik wilde je eigenlijk ook niet loslaten, maar het moest gebeuren om verder te kunnen. Ik heb weken gehoopt dat we snel verder konden. Nu kunnen we verder en weet ik het niet meer.

Ik ben bang dat ik nooit meer zo onbezorgd zwanger kan zal zijn zoals ik dat die eerste 4 weken was. 

De kinderwens is niet kleiner geworden, misschien zelfs wel groter. Maar de wens om zwanger te zijn is wel tot het minimale verdwenen, konden we die eerste 12 weken maar overslaan.

De laatste controle in het ziekenhuis was goed, er was al één menstruatie geweest en de controle echo was netjes. De gynaecoloog gaf aan dat de kans op een goede zwangerschap weer gelijk is aan het gemiddelde (85%).

Ik hoop met heel mijn hart op die zwangerschapstest met 2 streepjes. Maar tegelijk word ik heel benauwd van het idee dat alles weer opnieuw begint. Opnieuw die eerste spannende weken, opnieuw die eerste echo's. 

Lees ook: Onverwachts zwanger: 'houd ik dit kindje?'