Het lange wachten werd vorige week, op donderdag 23 juni 2022, beloond. Na 39.2 weken werd onze lieve kleine Pim geboren!

Het voelt zó cliché, maar het is toch echt zo. Hoe ouder je wordt, hoe sneller de tijd gaat. En datzelfde geldt voor deze derde zwangerschap. Het voelt nog bijna als de dag van gisteren dat ik de positieve zwangerschapstest in mijn handen had. En inmiddels ruim 32 weken zwanger! Het aftellen kan beginnen. Aftellen naar opnieuw een klein hummeltje in onze armen, de vele voedingen op een dag, de ontelbare luiers die verschoond moeten gaan worden en de gebroken nachten.

Enkele weken geleden viel het ons ineens op bij de oudste, toen bijna 3;6 jaar. De jongen die oog heeft voor de kleinste details, maar ook dingen waarneemt van verre afstand waarvan je denkt 'huh? hoezo zie jij dit?!'. Onder etenstijd aan tafel, zag ik op vrijdagavond enkele keren zijn rechteroog naar binnen loensen. Nog geen ogentest gehad op het consultatiebureau en geen haar op mijn hoofd die ook maar overwoog om daarop te wachten. Ons voornemen: we kijken het even aan, anders bellen we gelijk de huisarts voor een verwijzing. Zo geschiedde, op maandagochtend na het weekend meteen gebeld aangezien het gehele trucje van scherpstellen van zijn zicht zich meerdere keren herhaalde in 3 dagen. Gelukkig een huisarts die gelijk doorstuurde, maar dat hadden we ook niet anders verwacht (want wat hebben wij een fijne, kleinschalige, ondernemende huisartsenpraktijk!). Maar dan, wachttijd orthoptist: 5 weken. Oke, jammer, so be it. Wat kunnen die weken dan lang duren zeg! Zeker gezien het feit dat Ties steeds meer loenste, maar ook zich er bewust van werd dat een oog het niet altijd even lekker doet en hij daarom maar steeds vaker ook dat ene oog dicht begon te knijpen...

Baby nummer 3 is onderweg. Jeej! Maar wat is het grote verschil met de vorige twee keren? Ik vind het nu véél spannender. Hoe kan dat? Zoveel verschillende factoren... 

Het overgrote deel van de wereldbevolking is geloof ik blij dat 2020 erop zit. Heel begrijpelijk, al valt nog maar te bezien wat 2021 ons gaat brengen... Hoe dan ook, 2020 heeft mij veel liefs en waardevols gebracht. Daar komt ie, op chronologische volgorde en vol positiviteit (want daar word ik alleen maar vrolijker van).

Na weer een ochtendje vroeg wakker te worden geroepen, toch maar weer eens aan het rondneuzen naar slaaptrainers. Er zijn er zoveel! Ik lees bij elke trainer zowel positieve als negatieve ervaringen. Ik zie door de bomen het bos niet meer... Dus nu heb ik jullie hulp nodig!

Op zondagochtend 30 september 2018 werd ik 's ochtends wakker met weeën. De eerste keer zwanger, zou dit het dan zijn? Ja dus. 's Avonds om 23.30u was daar ons lieve kleine mannetje. 2920 gram en 48cm lang. Hij veroverde direct mijn hart. De eerste weken was het genieten, maar uiteraard ook zo onwennig allemaal nog. Het voelde alsof we (28 jaar oud inmiddels) in één klap volwassenen geworden waren. Een klein hoopje liefde wat totaal afhankelijk van je is. We zaten heerlijk in onze bubbel en leerden elkaar kennen. Ik wilde graag borstvoeding geven, maar ik vond het ook erg pittig. Het liep niet vanzelf, het was veel stoeien en dan ook nog dat clusteren erbij. Toch begonnen we langzaam samen onze draai te vinden en hadden we een tevreden kleintje.

Voor de geboorte van Ties hadden we als aanstaande ouders een heel lijstje met af te handelen bezigheden om ons klaar te stomen voor wat komen ging. Een daarvan was het regelen van de kinderopvang. We wisten al heel snel wat in onze ogen de ideale kinderopvang zou zijn: een opvang waar je lekker vies mag worden, eten uit de eigen tuin komt en waar je meer buiten dan binnen bent. Kortom: een agrarische kinderopvang. En even praktisch gezien, het was wel handig als ie op een van onze routes naar het werk zou liggen. Onze zoektocht kon beginnen!