Hoera, 2 jaar moeder!

Op zondagochtend 30 september 2018 werd ik 's ochtends wakker met weeën. De eerste keer zwanger, zou dit het dan zijn? Ja dus. 's Avonds om 23.30u was daar ons lieve kleine mannetje. 2920 gram en 48cm lang. Hij veroverde direct mijn hart. De eerste weken was het genieten, maar uiteraard ook zo onwennig allemaal nog. Het voelde alsof we (28 jaar oud inmiddels) in één klap volwassenen geworden waren. Een klein hoopje liefde wat totaal afhankelijk van je is. We zaten heerlijk in onze bubbel en leerden elkaar kennen. Ik wilde graag borstvoeding geven, maar ik vond het ook erg pittig. Het liep niet vanzelf, het was veel stoeien en dan ook nog dat clusteren erbij. Toch begonnen we langzaam samen onze draai te vinden en hadden we een tevreden kleintje.

Ties was amper 4 weken oud toen mijn vader plotseling heel ziek werd. Op zaterdag de eerste verschijnselen, op maandagavond de enorme klap: de kans was zeer klein dat mijn vader er bovenop zou komen. Die dagen zat ik in tweestrijd. Ik had een baby die thuis zijn ritme moest vinden en mij nodig had en een vader bij wie ik het liefst dag en nacht wilde zijn, ook voor mijn moeder en zussen. Een rollercoaster. En toen was daar woensdag 31 oktober. 's Ochtends vroeg het belletje van mijn moeder. Doe rustig, maar kom wel zo snel mogelijk naar het ziekenhuis. Het lijkt de verkeerde kant op te gaan. En daar ging ik, met mijn kleine frummeltje. Bepakt en bezakt, niet wetende wat die dag me nog zou brengen. Eén moment van die dag staat op mijn netvlies gebrand. Al dagen lag mijn vader gekronkeld in bed en kwam nauwelijks overeind. Toen mijn vader hoorde dat ik Ties meegenomen had, gaf hij aan hem te willen zien. Ik kwam binnenlopen met Ties en mijn lieve papa trekt zichzelf met veel moeite overeind. Hij wilde zijn jongste kleinzoon vasthouden. Dat was de laatste keer. Zo blij dat dat moment nog is vastgelegd door mijn zus, want een aantal uren later is hij overleden.

De weken erna waren loodzwaar. Aan de ene kant ben je ontzettend verdrietig en niet te troosten om het verlies van je vader. En tegelijkertijd ben je zo gelukkig met dat lieve kleine jongetje, die elke dag wel leek te groeien. Hij gaf me troost en sleepte me door de weken heen, want je moet. Je kunt niet van verdriet in bed blijven liggen. Door alle hectiek van het leren moeder zijn, kwam ik niet tot verwerken. Iets wat nog steeds gaande is. Nog altijd lijk ik niet voor de volle 100% te beseffen dat ik mijn vader nooit meer zal zien, horen of spreken. En dus ook niet mijn lieve kindjes.

Ties is de afgelopen 2 jaar uitgebloeid van een drukke jongen in de buik, naar een drukke jongen buiten de buik. Mijn lieve, eigenwijze, nieuwsgierige, spontane, ondernemende, zorgzame, kleine schat. Altijd vooruitlopend qua ontwikkeling. Klein in lengte, maar niet in doen. Geen moment stil zitten en tot rust komen, behalve als Bing op tv is. Zijn favoriete serie. Hele verhalen worden al nagespeeld. Kletskous eerste klas. Een stuntpiloot. Elke dag een vroege vogel. Mijn grote 'hulp' in het huishouden. Genieten van een momentje met papa of mama alleen. De wereld willen ontdekken. Geen kleine, afhankelijke baby meer, maar een heerlijk ventje van 2. Een trotse, grote broer. Een papa's kindje. Maar vooruit, als papa er niet is, dan is mama toch wel goed genoeg. Behalve als een van de oma's of opa er is, dan kunnen papa en mama inpakken. En een jongen die door lijkt te hebben wanneer mama verdrietig is en troost nodig heeft. Wat geniet ik dan van zijn dikke knuffels.

Ties heeft me gevormd tot wie ik nu ben. Wat ik vroeger belangrijk vond, doet er nu soms even niet meer toe. Mijn wereld is een stuk kleiner geworden, maar wel een heel stuk rijker. Zware momenten wisselen af met juist hele vrolijke en fijne momenten. En wat kan ik daar van genieten. Wetende dat er vanuit boven een apetrotse opa meekijkt.

Al ons later is met jou, lieve Ties. Word maar niet te snel groot ❤️