Hallo bril!

Enkele weken geleden viel het ons ineens op bij de oudste, toen bijna 3;6 jaar. De jongen die oog heeft voor de kleinste details, maar ook dingen waarneemt van verre afstand waarvan je denkt 'huh? hoezo zie jij dit?!'. Onder etenstijd aan tafel, zag ik op vrijdagavond enkele keren zijn rechteroog naar binnen loensen. Nog geen ogentest gehad op het consultatiebureau en geen haar op mijn hoofd die ook maar overwoog om daarop te wachten. Ons voornemen: we kijken het even aan, anders bellen we gelijk de huisarts voor een verwijzing. Zo geschiedde, op maandagochtend na het weekend meteen gebeld aangezien het gehele trucje van scherpstellen van zijn zicht zich meerdere keren herhaalde in 3 dagen. Gelukkig een huisarts die gelijk doorstuurde, maar dat hadden we ook niet anders verwacht (want wat hebben wij een fijne, kleinschalige, ondernemende huisartsenpraktijk!). Maar dan, wachttijd orthoptist: 5 weken. Oke, jammer, so be it. Wat kunnen die weken dan lang duren zeg! Zeker gezien het feit dat Ties steeds meer loenste, maar ook zich er bewust van werd dat een oog het niet altijd even lekker doet en hij daarom maar steeds vaker ook dat ene oog dicht begon te knijpen...

Een paar weken later konden we terecht bij de orthoptist. Een aardige dame die alles voor elkaar kreeg bij Ties, waar ik van te voren heel benieuwd naar was. Conclusie van het onderzoek: Ties kan ontzettend goed compenseren zodat hij toch vrijwel alles goed kan zien. En hij heeft enorm oog voor detail. Maar eenmaal met de druppels in zijn ogen werd de afwijking bekend: +3.25/+3.75. Oef... Da's niet niks. Natuurlijk hadden we verwacht dat er een sterkte uit zou komen, maar zoveel? Bewijst dus nog meer dat zijn ogen al een hele tijd enorme inspanning moeten leveren, de hele dag door. Dus plan de campagne: naar de opticien voor een bril en over 4 maanden weer terug op controle. Belangrijk detail: hopelijk verdwijnt het loensen met bril op (want dat deed hij bij de orthoptist mét de juiste sterkte voor zijn ogen, nog steeds), anders is de kans groot dat we ook nog mogen gaan afplakken ter voorkoming van een lui oog. 

De volgende dag zijn we gelijk naar de opticien gegaan. Ties vond het reuze interessant om de brilletjes te passen. Het hielp hierbij ook echt wel enorm dat hij ons regelmatig 's ochtends of 's avonds met een bril op ziet. 

De keuze werd helaas wat beperkt, aangezien onze jongen klein en fijn is. Veel brillen waren daardoor te groot of te breed voor zijn gezichtje. Wat ikzelf het meest opvallende vond: hij zette zijn bril op en het stond totaal niet vreemd! Al is het natuurlijk altijd wennen aan opeens een montuurtje op zijn neus, heeft ie de eerste 3;6 jaar natuurlijk niet gehad.

Anderhalve week later konden we de uitgekozen bril ophalen. Wat vond ie het leuk! Het ging allemaal vanzelf. Zo vanzelf, dat ik hoopte dat het leren dragen ook zo vanzelf zou gaan. Helaas, dat vraagt toch even wat meer tijd, want meneer 'wil zijn bril niet op!'. Gelukkig bestaat er leuke prentenboeken over het nodig hebben van een bril. Ook de stickerkaart met een cadeautje als beloning is natuurlijk een geweldige uitvinding. Maar het mooiste moment kwam aan het eind van de middag vandaag. Hij gaf zelf aan dat hij zijn bril op wilde. Volgens mij begint hij nu het voordeel van zijn bril te ervaren. Fijn!!