Inmiddels zijn we weer een grens overgegaan, letterlijk... Ik hoor m'n man een jaar geleden nog zeggen: ik kan me niet voorstellen dat mensen naar het buitenland gaan voor hun kinderwens, ik geloof niet dat ik dat ooit zou doen. 

Ik ben verliefd! ?

Zoveel speelgoed en wat wil hij, juist... Een vergiet. En nooit iets op z'n hoofd willen, hoedjes, petjes, hij laat ze nog geen seconde zitten, maar een vergiet, ja hoor, geen punt...

Zo ontzettend verliefd! ? ? ?

Na onze 3e, niet gelukte ICSI-poging wisten we al dat onze kansen op een tweede kindje aanzienlijk kleiner waren geworden, maar zo klein als ze afgelopen donderdag werden, nadat onze arts ons verteld had hoe de situatie ervoor staat, nee, dat had ik nooit kunnen bedenken... 

Ijskoud is denk ik het woord wat het beste m'n gevoel omschrijft. Ik voel me koud en leeg, letterlijk en figuurlijk. 

T is zo dubbel... Zo gelukkig als ik ben met onze lieve, mooie zoon, er is toch die ontzettend diepe wens om nog een kindje te krijgen en het verschrikkelijk grote verdriet omdat het (nog) niet lukt.