IJskoud

Ijskoud is denk ik het woord wat het beste m'n gevoel omschrijft. Ik voel me koud en leeg, letterlijk en figuurlijk. 

Die kou, die leegte, dat immens grote verdriet wat zich in mij heeft genesteld doet zo ontzettend veel pijn. De tranen blijven stromen en ik snap het, maar toch ook niet. Ik snap het want vandaag hebben we onze liefste wens onvervuld zien blijven, maar ik snap het ook niet, want hierboven mij ligt het mooiste wondertje van ons leven, ons grote geluk, heerlijk te slapen. 

Hij is letterlijk ons zonnetje in huis (oké, met die peuterpuberteit heel soms ook weleens een klein donderwolkje, maar wel zo'n vrolijke met een glimlachend gezichtje) en zijn aanwezigheid maakt altijd alles weer goed, maar ja, hij slaapt nu en ik ben verdrietig. 

De afgelopen jaren stonden in het teken van het krijgen van ons gezin. Zoals de meesten van jullie al weten ging dit niet vanzelf. 

Het geluk wat we hadden (en hebben) met Floris, hadden we zo heel graag nog een keer gewild, maar helaas, niet alle wensen komen uit. 

Voor nu bestaat ons gezin uit drie. Daar zijn we ongelofelijk trots op. Hij, ik en onze liefdesbaby (want je mag dan gemaakt zijn in een schaaltje onder een microscoop in het lab, om daar te komen is toevallig wel oneindig veel liefde en doorzettingsvermogen nodig). De weg er naartoe was er één met veel obstakels. 

De weg naar vier bleek er één met voor nu teveel obstakels.