Trotse mama van één...

Na onze 3e, niet gelukte ICSI-poging wisten we al dat onze kansen op een tweede kindje aanzienlijk kleiner waren geworden, maar zo klein als ze afgelopen donderdag werden, nadat onze arts ons verteld had hoe de situatie ervoor staat, nee, dat had ik nooit kunnen bedenken... 

Ergens hadden wij onze hoop nog gevestigd op een 4e en zelfs 5e poging door van verzekeraar te veranderen aan het einde van het jaar. Wisten wij veel... 

Afgelopen donderdag hadden we ons eindgesprek met onze arts. 

Ik kon haar niet eens meer groeten, er waren alleen maar tranen. In de wachtkamer zat ik al te vechten tegen m'n tranen. Het was onwijs heftig op een plek te zijn waar we twee jaar geleden onze allerliefste wens in vervulling zagen gaan, maar onlangs onze grootste nachtmerrie werkelijkheid zagen worden. 

Ze vroeg hoe het ging en ik barste in huilen uit. Ik weet eigenlijk niet eens meer wat ik gezegd heb, maar ik zal wel aangegeven hebben dat het niet goed ging. 

Ze gaf me een tissue en vertelde dat het ook een hele moeilijke situatie is waarin we zitten. Dat het belangrijk is om met elkaar in gesprek te blijven en dat het misschien verstandig is om maatschappelijk werk weer in te schakelen. 

Na een tijdje kon ik mezelf weer enigszins herpakken. 

Ik vroeg of en zo ja welke alternatieven er nog voor ons zijn. Ik ging er vanuit dat ze ons zou laten weten dat we voor poging 4 en 5 in een ander ziekenhuis terecht zouden kunnen. Ik had nooit kunnen bedenken wat ze daar als antwoord op had. 

Eiceldonatie, zo zei ze. 

Ergens heb ik haar niet goed begrepen want ik dacht dat dat dan na poging 4 en 5 aan de orde zou komen, maar ze bedoelde dat zij tot de conclusie gekomen is dat dit voor ons nog de enige optie gaat zijn, waar dan ook. 

Ze raadde ons zeker een second opinion aan in een andere kliniek, maar gaf daarbij wel aan dat we er echt rekening mee moeten houden dat ze elders tot dezelfde conclusie komen. 

Zoals ik het nu zie is een second opinion alleen maar ter bevestiging zodat ik zeker weet dat ze niets meer kunnen betekenen voor ons. 

Ik hoor je denken: ja, maar eiceldonatie is toch nog een optie? 

Ja, alleen is dat niet zomaar even geregeld en als je naar de voorwaarden gaat kijken dan komt het erop neer dat wij geen tweede kindje meer krijgen. Eiceldonatie is niet zomaar iets, het is een behoorlijk intensief traject en heftig voor zowel de donor als de wensouders. Zie maar eens een donor te vinden en laat die dan ook nog maar eens geschikt zijn. 

Ik heb altijd van alles 'weggegeven': ik was bloeddonor (mag niet meer aangezien ik drager bleek van de sikkelcelziekte), toen ik zwanger was heb ik meegedaan aan Moeders voor Moeders, toen ik 18 werd wist ik niet hoe snel ik een donorcodicil moest regelen en ook over mijn eicellen heb ik altijd geroepen dat als iemand ze nodig had, ik bereid was deze te geven (niet echt doordacht, toen nog geen idee wat het inhield en de impact ervan, maar toch), niet wetende dat mijn eigen eicellen zo ellendig van kwaliteit zijn dat ik juist degene ben die ze van iemand anders moet krijgen als we ooit nog een kindje hopen te krijgen. 

En ik snap er werkelijk niets van: twee jaar terug was onze eerste poging direct raak. Oké, weliswaar met een lage eicelopbrengst en uiteindelijk maar 1 embryo van matig tot slechte kwaliteit, maar voorlopig bleef 'ie plakken en loopt onze zoon hier nu in huis rond, maar nu ben ik 'ineens' onvruchtbaar. 

En nu voorlopig dus helemaal geen poging 4 en 5, maar een second opinion in de hoop dat er ergens nog een kansje voor ons is om een 4e en 5e poging te starten, maar eigenlijk verwachten we van die second opinion alleen maar de bevestiging dat het voor ons niet meer is weggelegd. 

En dat doet pijn, zo verschrikkelijk veel pijn.