Als we toen wisten wat we nu weten

Inmiddels zijn we weer een grens overgegaan, letterlijk... Ik hoor m'n man een jaar geleden nog zeggen: ik kan me niet voorstellen dat mensen naar het buitenland gaan voor hun kinderwens, ik geloof niet dat ik dat ooit zou doen. 

Maar ja, we reden een paar maanden geleden toch echt voorbij het bord met daarop 'Duitsland'. 

We zijn in Düsseldorf terecht gekomen en wel op het meest gunstige moment: twee Nederlandse artsen die op het punt stonden om te vertrekken en hun eigen kliniek in Duitsland te openen. Best wel even behoorlijk chaotisch dus en dat is precies wat we er niet heel goed bij kunnen hebben nu we net weer een grens verlegd hebben in de hoop dat we ooit nog een tweede kindje mogen krijgen. 

Die hoop was na drie mislukte pogingen al niet meer zo groot, de wanhoop des te groter, vandaar onze stap naar Düsseldorf. We weten inmiddels dat niet iedereen onze keuze begrijpt, maar dat geeft niet. Het is onze keuze, onze wens. 

Het buitenland staat erom bekend meer onderzoeken te doen en zo ook vaak een beter beeld te krijgen van waarom het niet lukt. 

Inmiddels hebben we een paar van deze onderzoeken achter de rug en weten we iets meer. Zo weten we nu dat, naast de al bestaande problemen waarom het bij ons niet vanzelf gaat, ik een infectie had (of heb, binnenkort opnieuw onderzoek om te zien of deze weg is na een antibioticakuur) aan het baarmoederslijmvlies. 

Na dit bericht zaten we vol vragen en van de week kregen we eindelijk antwoorden op onze vragen. 

Ik kon en kan nog steeds als ik eraan denk, echt wel even keihard door de grond zakken toen onze arts vertelde dat de kans groot is dat m'n keizersnede waarschijnlijk de 'oorzaak' is van deze infectie, dat die er dus waarschijnlijk ook al zolang zit en dat dit zeker van invloed kan zijn geweest op de innesteling... 

Drie pogingen weggegooid, zo voelt het nu. En dat doet echt wel flink pijn. Want het waren wel ónze drie pogingen, onze drie pogingen in de hoop dat we nog een tweede kindje zouden krijgen. Als we dit geweten hadden voordat we aan een nieuw behandeltraject waren gestart... Als, dan, als, dan... 

De arts  benadrukte ook nog weer wat we al wisten: als er ooit nog een kindje komt zal dat weer via icsi zijn. Spontaan acht hij onmogelijk. Wisten we al, maar door de cijfertjes en kansberekeningen die hij met ons deelt komt het toch keihard binnen. 

Onze hoop wordt met de dag kleiner. Positief blijven lukt niet zo goed als je weet dat wat je het liefste wilt misschien wel nooit meer gaat gebeuren.