Wat waren we blij toen we erachter kwamen dat we zwanger waren van ons eerste wondertje. We zaten midden op onze roze wolk en genoten van de zwangerschap. We keken uit naar de verschillende echo's en zaten vol toekomstplannen.

Waarom? Waarom moest Finn dat syndroom krijgen? Waarom moest hij zo vechten voor zijn leventje? Waarom moesten wij hem na 5 weken weer laten gaan?

6 juni was het alweer een jaar geleden dat wij voorgoed afscheid moesten nemen van onze Finn. Maar voor ons was het nog maar een jaar geleden. Want er zullen nog vele jaren volgen die wij door moeten komen zonder hem. 

1 mei 2022.

En dan zijn we alweer aan het einde van 2022. Wat een jaar. Een jaar dat wij ons zo anders hadden voorgesteld. Een jaar om vol verwachting naar uit te kijken. Een jaar dat in het teken had moeten staan van blijdschap. Hoe anders is het gelopen.

En dan is het alweer 6 december. We zijn een half jaar verder sinds het overlijden van Finn, maar zolang voelt het niet. Want terwijl ik dit schrijf, en weer terug denk aan die tweede Pinksterdag, staan de tranen in mijn ogen. Tranen omdat ik weer precies voor mij zie wat er die dag gebeurde.

Een half jaar geleden stond deze tekst op het geboortekaartje van Finn💙 Ons kleine perfecte wondertje. 5 weken voor de uitgerekende datum besloot Finn💙 dat hij klaar was voor de buitenwereld. Wat waren wij blij met hem, wat zijn wij nog steeds blij met hem. Finn💙 maakte ons papa en mama, een gezin. Een gezin waar ik nog elke dag dankbaar voor ben, maar ook een gezin dat nooit compleet zal zijn.

2022 zou ons jaar worden, trouwen en een paar maand later voor het eerst papa en mama worden. Het is allebei gelukt, maar het verloop hadden wij anders bedacht.