Een jaar om nooit te vergeten

En dan zijn we alweer aan het einde van 2022. Wat een jaar. Een jaar dat wij ons zo anders hadden voorgesteld. Een jaar om vol verwachting naar uit te kijken. Een jaar dat in het teken had moeten staan van blijdschap. Hoe anders is het gelopen.

De start van 2022, waarbij mijn man en ik tegen elkaar zeiden dat dit ons jaar zou worden. Trouwen en voor het eerst papa en mama worden. Wat keken wij hier naar uit, nog even en wij zouden een gezin zijn. We zaten op een roze wolk. Maar daar werden we op 6 januari heel snel afgedonderd. 

Want vanaf toen stond ons leven op de kop. Een afwijkende 20 weken echo. Doorgestuurd worden naar Zwolle. Vanaf toen stond ons leven in het teken van zorgen, zorgen om ons kleine kereltie. Want wat was er met hem aan de hand? Uren hebben wij doorgebracht in het ziekenhuis, elke paar weken een echo om te kijken hoe het nu was. De ene keer was de uitslag zorgelijk en gingen wij vol verdriet naar huis. De andere keer bleek het toch mee te vallen en konden we opgelucht naar huis.

In maart hadden wij één van de mooiste dagen van ons leven, wij gingen trouwen. En ons kleine smurfie was goed aanwezig in de dikke buik. Wat hebben wij genoten en wat zagen wij uit naar het volgende mooie moment in ons leven, het moment dat we dat kleine smurfie in onze armen konden nemen. Maar daar moesten wij nog een paar maanden geduld voor hebben dachten wij.

Toen kwam Pasen, waar wij van plan waren dit met familie te vieren, werd dit uiteindelijk het ziekenhuis doorgebracht. Zorgen om ons kleine mannetje die ik niet meer voelde, maar gelukkig ging het allemaal goed en mocht ik na een paar dagen weer naar huis. Klaar om van mijn verlof te gaan genieten. Tenminste dat was de bedoeling.

Op 1 mei besloot ons mannetje dat hij eruit wou. 5 weken te vroeg maar wat waren wij een trotse papa en mama. Onze mooie Finn was daar eindelijk. Ons mooie wondertje. Maar dat mooie wondertje had een heel gevecht te strijden. Strijden tegen een onbekend syndroom. Vechten om bij ons te blijven. Vechten tegen infecties die dat kleine lichaampje te pakken kregen, maar daar kwam hij elke keer weer bovenop. Maar tegen dat stomme syndroom was niet te vechten, het was een oneerlijk gevecht. Want dat syndroom kreeg elk orgaantje te pakken en wist dat te vernielen. Een oneerlijke strijd die Finn dus ook niet heeft kunnen winnen.

6 juni heeft dat stomme syndroom het gevecht gewonnen. Wij moesten ons mooie, lieve, dappere vechtertje, na 5 weken van zorgen en spanning laten gaan in liefde💙 Liefde die er nog elke dag is, liefde die ook altijd zal blijven. Wij zullen Finn nooit maar dan ook nooit vergeten. Maar vanaf toen stond ons leven stil. Vanaf toen was ons gezin ineens niet meer compleet, en het zal ook nooit meer compleet worden. Want wij zullen altijd iemand missen, onze harten zijn toen voorgoed gebroken💔

En dan gaat het leven om je heen gewoon door. Om je heen worden baby's geboren. Daarbij gaat alles goed, maar waarom bij ons niet? En dat doet soms zeer. Wij staan niet trots boven een box te kijkend naar een spelend kindje, wij lopen niet met een lach achter een kinderwagen. Wij staan huilend bij een grafje.......en dat voelt zo verkeerd, en zo oneerlijk. 

Dit jaar zal ons altijd bij blijven. Maar niet op de manier die wij voor ogen hadden. Ja wij hebben mooie momenten gehad, maar het grootste gedeelte van het jaar stond in het teken van tranen. Tranen van zorgen tijdens de zwangerschap, tranen van blijdschap om de geboorte, tranen van zorgen tijdens het veel te korte leventje van Finn, maar vooral tranen van rouw en verdriet om het verlies van Finn💙 Tranen die ook nu op dit moment weer stromen. Tranen die ook in 2023 met regelmaat er zullen zijn, verwacht en onverwacht. Tranen die vallen uit liefde voor ons kleine smurfie. 

Wij hopen dat 2023 er voor ons heel anders uit gaat zien. Dat we wat meer vreugde mogen ontvangen. Maar helemaal gelukkig zullen wij nooit meer zijn want ons kleine smurfie is niet bij ons en wij zullen dus nooit meer compleet zijn. Maar gelukkig mogen wij weten dat Finn nu in de Hemel is, daar heeft hij het goed, daar hoeft hij niet meer te vechten, daar kan hij lekker spelen. Daar straalt hij elke avond, als allermooiste sterretje, hoog aan de Hemel, en kijkt hij vol trots op ons neer. En wij geven elke keer, daar bij dat kleine grafje, vol trots een handkus naar boven, naar ons allermooiste wondertje 💙 en dat zullen wij doen, tot aan die dag dat wij hem weer zullen zien.

Lieve Finn💙 papa en mama houden dondersveel van jou. Maar wat missen wij jou, elke dag. Jij zit diep in ons hart, voor altijd💙💙💙💙💙

Wil jij mom influencer worden bij Mamaplaats? Maak hier je account aan! ❤️