Alweer een half jaar zonder jou.....

En dan is het alweer 6 december. We zijn een half jaar verder sinds het overlijden van Finn, maar zolang voelt het niet. Want terwijl ik dit schrijf, en weer terug denk aan die tweede Pinksterdag, staan de tranen in mijn ogen. Tranen omdat ik weer precies voor mij zie wat er die dag gebeurde.

Hoe Finn voor het eerst en voor het laatst in mijn armen werd gelegd. Hoe wij hem voor het eerst zonder slangetjes zagen. Maar ik zie ook weer voor mij hoe hij in mijn armen stierf en hoe ontspannen zijn gezichtje toen was. Zó ontspannen had niemand hem in al die 5 weken in het ziekenhuis gezien. Maar wat doet het nog elke dag pijn zonder Finn bij ons.

Feestmaand? Echt niet!

December is normaal gesproken een feestmaand. Met kerst en oud en nieuw, maar ik zie er als een baksteen tegenop en ik hoop dat deze maand heel snel voorbij is. Want vorig jaar kerst keken wij nog vol verwachting uit naar dit jaar om als gezin kerst en oud en nieuw te vieren. En het doet pijn dat dit niet zo gaat zijn dit jaar. Want het enige wat ik voor kerst wil is dat kleine kereltje bij ons. En de wetenschap dat dat niet gaat gebeuren is donders hard en maakt dat ik deze maand wil overslaan.

Incompleet..

Maar dat gaat helaas niet. Het gaat zwaar worden en er zullen flink wat tranen vloeien, want ons gezin zal nooit meer compleet zijn. Gelukkig heb ik de allerliefste man! Hij is mijn maatje, mijn steun en toeverlaat zonder wie ik dit halfjaar niet was doorgekomen. Hij is er als het even niet gaat en daar ben ik hem dankbaar voor. ❤️  Tot in het diepst van mijn hart houd ik van mijn beide smurfies. 💙