Een roze wolk?

Wat waren we blij toen we erachter kwamen dat we zwanger waren van ons eerste wondertje. We zaten midden op onze roze wolk en genoten van de zwangerschap. We keken uit naar de verschillende echo's en zaten vol toekomstplannen.

Tot we op 6 januari 2022 keihard van die roze wolk werden gedonderd. Want bij de 20 weken echo zagen ze een afwijking in de botjes bij ons kleine kereltie. Wat volgden waren maanden vol spanning, zorgen en verdriet. Want hoe zou het gaat als hij straks geboren is? Kan hij met papa naar de voetbal? Kan hij samen spelen met andere kindjes?

Vijf weken te vroeg werd onze Finn geboren. Vijf weken van zorgen en spanning in het ziekenhuis. Geen roze wolk van samen thuis genieten als gezinnetje, maar een dreigende donkere wolk boven ons gezin. En na vijf weken viel die donkere wolk boven op ons. Wij moesten onze mooie Finn weer laten gaan.

Een donkere wolk die niet zomaar verdwijnt. Die altijd aan de horizon blijft. Een donkere wolk die langzaam iets lichter grijs is geworden maar altijd aanwezig is. Het ene moment wat meer op de voorgrond en het andere moment iets verder weg. Ook nu wij zwanger zijn van ons regenboogkindje. Nu zitten wij op het randje van een roze wolk. Want altijd blijft de spanning of het nu wel goed zal gaan. Zullen ze nu niks vinden? Mogen wij dit kindje wel houden? Worden wij niet weer van die wolk afgedonderd?

En zeker zijn we dankbaar voor ons tweede wondertje. Hij/zij is zo welkom in ons gezin. We zullen dit kindje met liefde ontvangen. Vol trots vertellen over dat mooiste sterretje aan de Hemel die over hem/haar waakt. Maar toch blijft altijd die grijze wolk aan de horizon, een wolk van verdriet en gemis. Omdat onze kindjes niet samen zullen opgroeien. Omdat ons gezinnetje nooit compleet zal zijn. Omdat wij altijd een kind tekort hebben. 

Lief baby'tje, wat kijken wij uit naar jouw komst! Zoveel liefde voor jou en je broer! Dankbaar voor jullie!