Waarom?

Waarom? Waarom moest Finn dat syndroom krijgen? Waarom moest hij zo vechten voor zijn leventje? Waarom moesten wij hem na 5 weken weer laten gaan?

Hoe graag wij ook antwoord op deze vragen willen, wij zullen het nooit krijgen. En dat is soms best lastig te accepteren. 

Want wat hadden wij jou graag zien opgroeien lieve Finn..... Wat hadden wij jou graag zien spelen met jouw grote neef en nichten..... Zien knuffelen met jouw opa's en oma's..... Jou elke avond willen toestoppen in jouw bedje..... 

Nu is dat bedje akelig leeg, want jij bent er niet. Jij had tussen de knuffeltjes op jouw bedje moeten liggen. Jouw kamertje had nu gevuld moeten zijn met jouw gebrabbel en lachjes. Nu heerst er alleen maar stilte..... oorverdovende stilte soms.

En dat vliegt ons soms aan. Dat doet pijn. Dondersveel pijn, zoals nu. En dan stromen de tranen weer. Tranen om wat er niet is..... tranen om jou.... Tranen omdat wij jou missen. Elke dag weer. Tranen bij het zien van foto's. Bij het horen van liedjes. Bij het denken aan jou! Want er gaat geen dag voorbij dat jij niet in onze gedachten bent.

Wat blijft het oneerlijk. Want wat hadden wij graag voor jou willen zorgen. Met alles wat daar bij zou komen kijken door dat syndroom. Maar wij hadden het gedaan! Voor de volle 100%. Met alle liefde die wij voor jou hebben. Hoe moeilijk het ook zou zijn. Want wij wisten dat de zorg voor jou niet zonder slag of stoot zou gaan. Dat het intensief kon worden. Maar wij kozen voor jou! 

En het doet pijn dat wij die zorg maar 5 weken hebben mogen geven. Wij hadden die zorg liever nu nog gehad, hoe moeilijk het ook zou zijn geweest. 

Waarom maar 5 weken? Waarom dat stomme syndroom? Waarom wij? Waarom jij? Waarom?

Ik wou dat ik de antwoorden wist.....