Daar zaten we dan, afgelopen woensdagavond op de dokterspost… Hadden we maar eerder aanstalten gemaakt om haar naar bed te brengen, was het misschien niet gebeurd… had ik maar… had ik maar…
Ik ben nu moeder, van het mooiste meisje wat ik ken, uiterlijk en innerlijk. Jullie moeten haar eigenlijk allemaal leren kennen, ze is geweldig! Uiteraard is ze bewerkelijk, zit er een eigenwijs hoofdje op en botst dat met mijn eigenwijze hoofd, maar toch… zo mooi. Regelmatig kijk ik vol bewondering en liefde naar haar. Als mijn man erbij is doen we dit samen, hardop benoemen we dan ook naar elkaar dat ze echt bijzonder is. Bijzonder mooi met een bijzondere persoonlijkheid, zo eigen al. Ze maakt ons regelmatig aan het lachen door dingen die ze doet en zegt, heerlijk genieten met haar. (Ik weet dat vele van jullie ook zo naar jullie kinderen kijken. Fijn hè, om zo te dromen bij/van je kind.)
Wat kan je eigenlijk allemaal worden in je leven? Na je studie word je iets docent, onderzoekster, verpleegster, hulpverlener en ga zo maar door. Je leert er jaren voor, doet examens en dergelijke en bent dan … [vul zelf maar in]. Je kan na onderzoeken en ervaringen en dergelijke een geloof aan gaan hangen, dan wordt je christen, boeddhist of .. [vul zelf maar in]. Je kan een relatie krijgen en ‘de vrouw van..’ worden. Ook kan je ‘moeder’ worden, ik denk dat dit de grootste transformatie aan je leven geeft van ALLES wat je kan worden.. of is dit niet objectief, maar lijkt dit zo omdat ik er middenin zit?
Daar sta je dan.. wijs, groot, open, naïef, leergierig en enthousiast in die véél grotere, moeilijke, mooie wereld die ík soms ook niet begrijp. We wonen in een wereld vol met mensen die elkaar bedriegen, bestelen en op nog vele andere manieren elkaar pijn doen. Liefde is niet (meer) onvoorwaardelijk en ‘houden van’ wordt tegenwoordig regelmatig ‘hield van’… zo onbegrijpelijk ...
Daar stond ik dan… Werd ík aangekeken door de mensen in mijn rij én in de rij ernaast, aangekeken alsof ik gek ben… Ik kon doorlopen, ik was aan de beurt en rekende af… voor mijn gevoel had de caissière een meter de lucht ingesprongen als ik ‘boe’ had gezegd. Het is alweer een paar weekjes geleden, maar nog steeds maakt het veel emoties bij me los.. Verbazing, boosheid, adrenaline, maar vooral verontwaardiging... Ben ík dan gek?
Hallo allemaal, ik ben Joyce (29), getrouwd met Paul (29), samen zijn we trotse ouders van Sarah (2), ik werk in de kinderopvang.
Profiel
Posts
(8)
