Na alle hectiek van de IC, is het heerlijk rustig op de afdeling Nefrologie. Ik lig op een eenpersoonskamer, dus we kunnen alle cadeaus en kaartjes die we ter ere van de geboorte van onze dochter hebben gekregen neerzetten en ophangen. Ook de levensgrote ballon die ze van mijn broertje kreeg (een roze schommelpaard), krijgt weer een plekje. Hij is niet te missen, dus elke verpleegkundige, arts en servicemedewerker die mijn kamer binnenkomt, weet direct wie ik ben.

Nog geen 12 uur nadat ik moeder ben geworden, word ik de IC opgereden. Ik heb gelukkig een eenpersoonskamer. Zodra ik binnen ben ontfermen een aantal verpleegkundigen en artsen zich over mij. Een van de verpleegkundigen adviseert me om alles maar over me heen te laten komen. Dat doe ik. Ik word aangesloten op de hartbewaking, er wordt een slagaderinfuus aangelegd en diverse zakken en spuiten met vloeistof worden op de infusen, die ik reeds in beide handen heb, aangesloten. Ondertussen blijf ik overgeven en begint de wond van de keizersnede pijn te doen. Ook heb ik hoofdpijn. Het symptoom ‘hoofdpijn die als een band om het hoofd voelt’ heb ik nu. Rond half tien gaat mijn man naar onze dochter toe, om haar haar flesje te geven en om te gaan slapen. Ik ben blij dat hij bij haar op de kamer slaapt, zo is ze niet alleen. Ik blijf achter op de IC. Daar lig je dan, als nieuwbakken moeder. In je eentje, omringt door piepende apparaten en verpleegkundigen die elke drie uur bloed komen aftappen uit mijn slagaderinfuus. 

In mijn herinnering word ik pas weer wakker als ik de verkoeverkamer opgereden wordt. In werkelijkheid ben ik aan het einde van de operatie al wakker geworden en heb ik met de gynaecoloog die me geopereerd heeft en met de daggynaecoloog gesproken. Door de magnesium die ik krijg is mijn geheugen vreselijk slecht, dat weet ik alleen nog niet.

Mijn man komt binnenlopen; hij hoort mij kermen en ziet me door de keuken heen en weer lopen: stilstaan is geen optie, de pijn is te hevig. Ik leg uit dat ik ontzettende pijn heb en dat het foute boel is. Hij belt het spoednummer van de verloskundige afdeling en legt uit wat er aan de hand is. We mogen direct komen. We pakken de laatste spullen, doen de lampen uit en de deuren op slot en rijden naar het ziekenhuis. Nooit heb ik me beseft hoeveel hobbels en drempels er in de weg zitten. Het is maar 3 minuten rijden, maar het voelt als een eeuwigheid. Terwijl we al bijna bij de ingang zijn, laat ik hem de auto stoppen. Ik moet er nu uit, ik moet overgeven. Terwijl hij de auto wegzet, loop ik heen en weer. Mijn man pakt een rolstoel en we racen door het ziekenhuis heen naar de afdeling verloskunde. Daar aangekomen staat de verpleegkundige ons al op te wachten. Of ik even op het bed wil gaan liggen. Liggen?! Nu?! Hoe dan?! Uiteindelijk lukt het met hulp van mijn man en de verpleegkundige en heb ik elk greintje zelfbeheersing nodig om min of meer stil te liggen. Mijn armen en benen beweeg ik onophoudelijk; de pijn is anders niet te hanteren. Ik word aan de CTG gelegd en mijn bloeddruk wordt opgenomen. 170/110… Veel te hoog.

HELLP – voor de meeste mensen een onbekend begrip. Voor zwangere vrouwen vaak niet meer dan een term gelinkt aan een aantal symptomen waarvan de verloskundige je heeft laten weten dat je direct contact moet opnemen wanneer die zich voordoen. Dat gold ook voor mij. HELLP was iets waar ik wel wat over gelezen had, maar wat ik ook weer vergeten was. Want de kans dat je HELLP krijgt, is bijzonder klein. Daarnaast was het zwangerschapshypertensie aandoening, iets waar ik totaal geen last van had. Mijn bloeddruk was dusdanig laag, dat ik het advies kreeg om af en toe maar een extra dropje te eten.

Bijna 7 maanden geleden ben ik bevallen van mijn eerste kindje, een meisje. Mijn zwangerschap verliep voorspoedig, al had ik uiteraard wel diverse klachten. Klachten die ik op dat moment erbij vond horen, maar die achteraf toch niet helemaal normaal bleken te zijn. Op het moment dat mijn bevalling begon, ben ik met ernstige acute pre-eclampsie in het ziekenhuis opgenomen. Een aantal uur later is onze dochter geboren. Na haar geboorte werd ik zieker in plaats van beter en werd de diagnose HELLP syndroom gesteld. Daarnaast is mijn dochter dysmatuur geboren en heeft ze het WPW syndroom (hartafwijking).