HELLP na de bevalling – De HELLP breekt los

In mijn herinnering word ik pas weer wakker als ik de verkoeverkamer opgereden wordt. In werkelijkheid ben ik aan het einde van de operatie al wakker geworden en heb ik met de gynaecoloog die me geopereerd heeft en met de daggynaecoloog gesproken. Door de magnesium die ik krijg is mijn geheugen vreselijk slecht, dat weet ik alleen nog niet.

Ik lig aan het einde van de verkoeverkamer, vlak bij de ingang vanuit de operatiekamers. Er hangt een klok boven de deur; het is kwart over acht. Ik hoor van de verpleegkundige dat mijn dochter een slechte start had, maar dat het nu weer goed gaat. Ik onthoud alleen dat laatste. Ik praat met de verpleegkundigen van de afdeling en eet een ijsje. Ik geef nog een aantal keer over en hou ondertussen de tijd in de gaten. Ik zie elk half uur voorbij gaan. Het is kwart over negen. Ik vraag wanneer ik weg mag. Pas wanneer mijn bloeddruk onder controle is; hij is nu nog te laag. De uren gaan voorbij. De anesthesist komt bloed bij me afnemen uit mijn liesslagader: door al het vocht ben ik niet meer te prikken in mijn aders. Ook komt de gynaecoloog langs. 

Na twee-en-half uur wachten komt mijn man binnen. Hij is al die tijd bij onze dochter geweest en heeft een tijd moeten wachten voor hij naar mij toe kon. Hij verteld me hoe het met haar gaat. Ze heeft een hele slechte start gehad, maar het gaat nu goed met haar. Ze is wel erg licht; 2525 gram. Dysmatuur. De verdenking van groeiachterstand bleek toch een juiste te zijn. De laatste weken dat ze in mijn buik heeft gezeten is ze niet meer gegroeid, maar heeft ze moeten interen op haar reserves. Samen wachten we nog eens twee uur. Eindelijk mag ik weg. 

Het is kwart voor een als ik opgehaald wordt. Ik wil mijn dochter zien. Niet nadat ik gewassen ben, maar nu! Uiteindelijk mag dat. Ze hebben haar net in de couveuse gelegd omdat ze wat koud werd. Haar hartje is op hol geslagen, ze heeft een hartslag van 230 slagen per minuut. Haar hartje lijkt wel uit haar borstkas te springen. Ze kijkt me helder aan. Ze ligt er rustig bij. Door de infusen op mijn handen en het glucoseinfuusje op haar handje kan ik haar niet aanraken. De kinderarts komt binnen; ze gaan medicijnen toedienen om haar hartje weer in een normaal ritme te krijgen. Ik ben weer misselijk en moet overgeven.

Ik word naar de kraamafdeling gebracht. Ik word gewassen en krijg wat te eten. Vlak daarna komt mijn man binnen. Het hartje van onze dochter doet het weer normaal, maar het resetten daarvan was wel heftig. Hij moet even alle emoties van de afgelopen uren kwijt. Hij heeft gezien hoe slecht ze eraan toe was toen ze werd geboren en heeft zich vreselijk veel zorgen over ons beiden gemaakt. Daarna komt de opluchting. Ze is er nog en het gaat goed en ik word ook weer beter. Dat ik nog steeds elk kwartier overgeef wijten we aan de naweeën van de pre-eclampsie.

We bellen onze ouders om te vertellen dat onze dochter geboren is. We zijn blij en opgelucht dat alles achter de rug is. Ik regel met de verpleegkundige dat ik ’s middags weer naar mijn dochter toe kan. Zij ligt op de couveuseafdeling en ik op de kraamafdeling. Omdat we beiden zorg nodig hebben, kunnen we niet op één kamer liggen. ’s Middags kan ik haar eindelijk min of meer vasthouden. Door de infusen en de kabeltjes lukt dat niet echt, maar ik ben dolblij dat ze tegen me aan ligt en dat ik haar kan zien. Helaas moet ik ook dan weer overgeven en moet ik terug naar de kraamafdeling. Onze ouders komen op bezoek en we zijn blij en trots. Ik voel me alleen nog niet veel beter. De sushi, champagne en broodjes filet americain waar ik al maanden over droom, hoef ik nu echt niet!

Als de gynaecoloog van dienst langs komt, vertelt zij me dat ik ernstig ziek ben. Ik heb het HELLP syndroom. Ze hebben met het AMC overlegd of ik daarheen moet, maar dat lijkt niet nodig te zijn. Wel word ik naar de IC overgeplaatst. Dat is een domper, maar we verkeren nog steeds in de overtuiging dat het binnen 24 tot 48 uur beter wordt. Ik ben immers al bevallen en bevallen is de remedie tegen deze aandoening. Het is nu dinsdag, maar vrijdag mogen we vast wel naar huis toe. Dan zijn we het weekend lekker samen thuis.