HELLP na de bevalling – moet ik aan de dialyse?

Na alle hectiek van de IC, is het heerlijk rustig op de afdeling Nefrologie. Ik lig op een eenpersoonskamer, dus we kunnen alle cadeaus en kaartjes die we ter ere van de geboorte van onze dochter hebben gekregen neerzetten en ophangen. Ook de levensgrote ballon die ze van mijn broertje kreeg (een roze schommelpaard), krijgt weer een plekje. Hij is niet te missen, dus elke verpleegkundige, arts en servicemedewerker die mijn kamer binnenkomt, weet direct wie ik ben.

Ik ben inmiddels mijn slagaderinfuus en het infuus op mijn linkerhand kwijt. Het slagaderinfuus gebruiken ze alleen op de IC en het andere infuus zat er al sinds maandagavond in. Het deed constant zeer. Op de afdeling nefrologie heerst een ander ritme dan op de IC. Er wordt hier nog maar 3x per dag bloed geprikt en ik lig niet constant aan een bloeddrukmeter en de hartbewaking. Ik word vanaf nu elke ochtend en avond gewogen. Ik mag niet meer dan een liter vocht per dag kwijt raken, omdat ik dan uit zou drogen. Wanneer dat zou gebeuren, zouden mijn nieren er weer mee stoppen. Doordat ik nog steeds een katheter heb, weten ze exact hoeveel vocht ik uitplas. En omdat ik vochtbalanslijsten bijhoudt met alles wat ik op een dag drink, weten ze ook hoeveel ik binnenkrijg. Door me te wegen kunnen ze meten of ik inderdaad niet meer dan een liter vocht per dag kwijt raak. Nieren die een tijdje hebben stilgelegen en weer aan het werk gaan, gaan over compenseren. Dat houdt in dat ze extra veel urine gaan produceren, maar echt effectief is het niet: de afvalstoffen halen ze nog niet uit je lijf. Om die reden wordt er wel meerdere keren per dag bloed afgenomen en houd ik mijn infuus. Er moeten nog medicijnen toegediend worden om mijn nieren te stimuleren en er worden regelmatig oplossingen ingespoten om mijn bloedwaardes weer tijdelijk om laag te brengen. Nadeel van het niet hebben van een slagaderinfuus is dat ze me nu 3x per dag komen prikken. Dat is nog steeds wel een uitdaging, maar de labmedewerkers zijn zeer bedreven. Ook kennen ze allemaal mijn naam. Ze hebben zoveel buisjes bloed onderzocht de afgelopen dagen…

Omdat ze al een paar dagen twee keer per dag op en neer gaan naar de IC, mag mijn man mijn dochter inmiddels zonder begeleiding door het ziekenhuis rijden. Ze zit nog wel aan de hartbewaking, maar als er niets gebeurd, wordt ze daar zondagavond vanaf gekoppeld. Gedurende het weekend vinden we een ritme. Mijn man brengt onze dochter twee keer per dag bij me en twee keer per dag krijg ik ook nog bezoek van familie of vrienden. Niet teveel mensen tegelijk, want dat red ik niet. Het is een welkome afwisseling. Omdat ik nog erg zwak ben, komt het soms voor dat ik lastige keuzes moet maken. Ga ik vandaag voor het eerst onder de douche, of zie ik zo mijn dochter? Het word onder de douche. Wel in een rolstoel, want voor lopen en staan ben ik nog te zwak. Het stukje van het bed naar de rolstoel is welgeteld 5 stappen, maar zelfs dat voelt alsof ik een marathon heb gelopen.

Terwijl de dagen voorbijgaan, neemt de zorg om mijn nieren toe. Ze zijn druk bezig met urine produceren, maar afvalstoffen afvoeren, ho maar. Zondagochtend spreken we de nefroloog. Als de waardes vandaag niet gaan dalen, moet ik waarschijnlijk morgen aan de dialyse. Zondagmiddag gloort er hoop. De waardes zijn voor het eerst minder hard gestegen. Maandagmorgen is er goed nieuws: mijn waardes dalen! Eindelijk! Gelukkig geen dialyse. Ook mag mijn katheter eruit. Dat betekend wel vaak uit bed om naar de wc te gaan, ook ’s nachts, maar ik ben blij. Ik begin weer een beetje zelfstandig te worden. Nu hopen dat de daling goed doorzet, dan kan ik hopelijk snel naar de kraamafdeling en eindelijk bij mijn kleine meisje zijn!