HELLP na de bevalling – De proloog

HELLP – voor de meeste mensen een onbekend begrip. Voor zwangere vrouwen vaak niet meer dan een term gelinkt aan een aantal symptomen waarvan de verloskundige je heeft laten weten dat je direct contact moet opnemen wanneer die zich voordoen. Dat gold ook voor mij. HELLP was iets waar ik wel wat over gelezen had, maar wat ik ook weer vergeten was. Want de kans dat je HELLP krijgt, is bijzonder klein. Daarnaast was het zwangerschapshypertensie aandoening, iets waar ik totaal geen last van had. Mijn bloeddruk was dusdanig laag, dat ik het advies kreeg om af en toe maar een extra dropje te eten.

Op de normale (althans, naar ik dacht) zwangerschapskwaaltjes na, verliep mijn zwangerschap voorspoedig en zaten we op een grote roze wolk. Tot het moment dat ik voor de 36 weken controle bij de verloskundige was. De baby leek niet voldoende gegroeid te zijn. Een extra groeiecho gaf dezelfde uitslag. Weg roze wolk, hallo zorgen! Dag verloskundige, hallo gynaecoloog! Gaan we eerder inleiden, of wachten we nog even af? Met 38 weken leek het erop dat de 36 weken echo een verkeerde uitslag had laten zien en besloot de gynaecoloog dat er geen reden was om eerder in te leiden. Mijn ratio was het daarmee eens, mijn gevoel zei iets anders. We maakten de afspraak dat wanneer de baby niet zelf eerder zou komen, ik met 40 weken ingeleid zou worden. Ik vertrouwde erop dat het samenspel tussen de baby en mijzelf voldoende sterk zou zijn om ervoor te zorgen dat de baby eerder zou komen wanneer hij/zij het te moeilijk zou hebben. Dat is immers zoals het bedoeld is. Hallo verloskundige, daar ben ik weer!

De dagen verstreken en ondanks een flinke portie voorweeën, gebeurde er niets. Inleiden dan maar. Maandag, 40 weken zwanger. ’s Ochtends een afspraak in het ziekenhuis om een ballon te plaatsen. Eerst aan het CTG apparaat en een bloedruk controle. 130/85. Nog niet eerder zo hoog geweest, maar ik ben dan ook 40 weken zwanger. Met ballon naar huis en instructies om de volgende ochtend ons om 7.00 uur te melden om de inleiding verder in gang te zetten. ’s Middags komen de weeën dan toch op gang. Hoera, het gaat beginnen! In de late middag zakken ze weer af. Jammer, maar we weten in ieder geval dat de ballon voor ontsluiting zorgt. Morgen wordt onze zoon of dochter geboren, we hebben er zin in!

Vlak voor we naar bed gaan besluiten we de spullen die we meenemen naar het ziekenhuis alvast in de auto te zetten. Ook lijkt het ons een goed idee om de maxi-cosi vast in de auto te installeren. Zo gezegd, zo gedaan. Wanneer alles in de auto zit, loop ik terug naar binnen. Het is inmiddels half elf zie ik op de klok. En dan, vanuit het niets krijg ik ontzettende pijn hoog bovenin mijn buik, vlak onder m’n ribben. Hè, wat vervelend denk ik. Even er door heen ademen. Maar dat lukt niet. De pijn wordt zelfs nog erger en ik voel hem nu ook tussen mijn schouderbladen. Ik word misselijk en ik voel dat ik moet overgeven. Ik loop naar de wc, waar ik tot de conclusie kom dat dat niet gaat werken. Ik hou inmiddels zoveel vocht in mijn benen vast dat ik niet meer kan hurken en voorover buigen gaat niet door de pijn in mijn buik. De gootsteen dan maar. De pijn neemt nog meer toe. Ik voel aan alles dat dit foute boel is. Dit zijn geen weeën, dit gaat mis….