​HELLP na de bevalling – Intensive Care

Nog geen 12 uur nadat ik moeder ben geworden, word ik de IC opgereden. Ik heb gelukkig een eenpersoonskamer. Zodra ik binnen ben ontfermen een aantal verpleegkundigen en artsen zich over mij. Een van de verpleegkundigen adviseert me om alles maar over me heen te laten komen. Dat doe ik. Ik word aangesloten op de hartbewaking, er wordt een slagaderinfuus aangelegd en diverse zakken en spuiten met vloeistof worden op de infusen, die ik reeds in beide handen heb, aangesloten. Ondertussen blijf ik overgeven en begint de wond van de keizersnede pijn te doen. Ook heb ik hoofdpijn. Het symptoom ‘hoofdpijn die als een band om het hoofd voelt’ heb ik nu. Rond half tien gaat mijn man naar onze dochter toe, om haar haar flesje te geven en om te gaan slapen. Ik ben blij dat hij bij haar op de kamer slaapt, zo is ze niet alleen. Ik blijf achter op de IC. Daar lig je dan, als nieuwbakken moeder. In je eentje, omringt door piepende apparaten en verpleegkundigen die elke drie uur bloed komen aftappen uit mijn slagaderinfuus. 

Ondanks alles val ik in slaap. Ik slaap onrustig en word vaak wakker. Ik ben blij als de volgende dag aangebroken is. Het overgeven lijkt eindelijk minder te worden… Waar mijn nieren gisteravond nog een beetje urine produceerden, liggen ze nu helemaal stil. Ergens in de afgelopen uren zijn ze er helemaal mee gestopt. De gynaecoloog komt langs tijdens de ochtendronde, net zoals de intensivist. Mijn man is er niet als ik ze spreek en ik ben dusdanig van de wereld van de magnesium, dat ik, wanneer ik hem enkele minuten later spreek niet meer weet wat er besproken is. Het enige wat ik onthoud, is dat ze me vertellen dat ik ernstig ziek ben. Ik voel me niet ernstig ziek en ik ga er nog steeds vanuit dat alles op korte termijn beter wordt. Aan het einde van de ochtend wordt mijn dochter bij me gebracht. Ze mocht ’s ochtends al uit de couveuse. Wel wordt ze begeleidt door de assistent-kinderarts. Ze wordt tegen me aan gelegd. Eindelijk kan ik haar vasthouden. Ik ontspan en geniet. Na een kwartiertje gaat ze weer terug; het is teveel voor mij. Ik moet weer overgeven. We spreken af dat ze ’s middags nog een keertje komt. ’s Avonds komt er familie; ik weet er niet veel meer van. 

Ik slaap die nacht goed. Om 5 uur wordt ik even wakker en zie ik mijn man naast mijn bed zitten. Ik vraag me heel even af waarom hij er is, maar val meteen weer in slaap. ’s Ochtends verteld hij dat hij gisteravond laat heeft opgezocht wat ik eigenlijk heb. Hij is zich doodgeschrokken. Tot nu toe is alle informatie aan mij verstrekt, zonder dat mijn man daarbij was. Op zijn zachts gezegd is dat erg slordig, omdat ik door de magnesium én doordat mijn bloedwaardes niet goed zijn, niet helder ben. Omdat ik wel helder overkom, hebben de artsen de situatie verkeerd ingeschat. In een gesprek met de artsen, bespreken we wat er aan de hand is en wat de prognose is. Afwachten en symptoombehandeling is nog steeds het credo. Omdat ik jong ben, is de verwachting dat ik volledig zal herstellen. Mijn lever werkt inmiddels weer en mijn bloedwaardes worden beter, alleen mijn nieren zijn nog een groot probleem. Om die te stimuleren, hebben ze de afgelopen 24 uur 9 liter vocht ingespoten. Vooralsnog zit 90% daarvan nog in mijn lijf. Als mijn nieren het niet snel gaan doen, worden longoedeem en hersenoedeem een serieuze bedreiging. 

Donderdagochtend sta ik ook voor het eerst naast mijn bed, met hulp van twee verpleegkundigen. Dat valt tegen! Omdat ik zo ziek ben, kan ik niets. Daarnaast ben ik door al het vocht ook nog eens 1,5 keer zo zwaar als normaal. Binnen 30 seconden zit ik weer op het bed. De rest van de dag gaat voorbij. Mijn dochter komt twee keer op bezoek en daar geniet ik intens van. ’s Avonds weer familie op bezoek. Het gaat allemaal een beetje aan me voorbij. Ik ben zo moe... 

Op vrijdag goed nieuws! Mijn nieren produceren weer urine! Hoera, het acute gevaar is geweken! Op vrijdagmiddag mag ik om die reden naar de afdeling Nefrologie. Mijn nieren voeren nog geen afvalstoffen af, dus mijn waardes blijven te hoog. Een lieve verpleegkundige van de IC regelt dat ik ook op nefro een eenpersoonskamer krijg. Ik zie het niet zitten om met meerdere personen op één kamer te liggen. Ik ben immers naast patiënt ook kraamvrouw, ook al voelt dat niet zo. ’s Middags lig ik op een andere afdeling. Wat een rust, in vergelijking met de IC!