Mijn besluit stond vast. Ik was zo moe. Ik stond op vanuit de douche. Trok mn kleren uit en droogde me af. Over de kachel hing een oud t-shirt van mijn vriend welke ik aan trok. Ik liep naar de keuken en pakte uit de kast alle medicatie die ik had. Vervolgens liep ik naar boven. In alle rust eigenlijk. Ik voelde de opluchting nu ik het besluit had gemaakt om ermee te stoppen. Boven in de slaapkamer ging ik op bed zitten met de medicijnen. Ik dacht nog even aan mn honden, maar die komen vast goed terecht. De eerste 5 tabletjes slikte ik in. Ik hoorde buiten mensen lopen en gezellig kletsen. Gek is dat. Het leven gaat voor iedereen gewoon door en dan zit ik hier op bed in mn eentje. Hoe alleen kan je je voelen. Hoe machteloos. Zou iemand me überhaupt missen straks. Ik denk het niet. Ik was vroeger een persoon. Tegenwoordig ben ik alleen een probleem. Ik pak het volgende doosje en druk de strip leeg op mijn hand. Dit gaat het zijn nu.

Hij wilt het niet meer. Dit waren precies de woorden die me vriend tegen me zei. Hij wilt niet dat hij last heeft van alle ellende uit mijn jeugd. Of hij nog wel van me houd? Ja dat wel. Maar soms is liefde niet genoeg. Als hij dit had geweten had hij nooit wat met me begonnen...

Heb ik spijt dat je geboren bent? Nee natuurlijk niet. Je bent het grootste geschenk wat ik ooit heb gekregen. Je bent mijn alles. Het voelt aan alsof jij mijn tweede kans bent. Dat jij het leven mag overdoen wat bij mij totaal mislukt is.