Moeder zijn en PTSS hebben. Het gaat gewoon niet samen.

Heb ik spijt dat je geboren bent? Nee natuurlijk niet. Je bent het grootste geschenk wat ik ooit heb gekregen. Je bent mijn alles. Het voelt aan alsof jij mijn tweede kans bent. Dat jij het leven mag overdoen wat bij mij totaal mislukt is. 

Want mijn leven is mislukt...... keer op keer dezelfde fouten gemaakt. Ik kan nooit iets goed doen. Ik zal niet mijn hele verleden hier open en bloot gooien. Maar jullie mogen best weten dat ik van mijn 13e tot 16e jaar misbruikt ben. Door de vader van mijn vriendin. Ik zag hem als een vader figuur. Zo deed hij zich ook voor. Hij beschermde me tegen mijn echte vader. En dat was ook zo. Als ik bij hem kwam was ik veilig. Mijn ouders konden me niks doen op dat moment. Dat hij misbruik van me maakte. Had ik pas later door. Ik dacht echt dat het hoorde. Dat hij aan me zat onder het mom van ik zal je wel eens leren dat het leven ook leuk en "lekker" kan zijn. Was het leuk en lekker? Absoluut niet. Maar het was makkelijker om te doen alsof het niet gebeurde. Mezelf af te sluiten met het idee van hij houd tenminste van me en mijn eigen vader doet dat niet. Ik was banger voor de klappen thuis dan dat ik voor hem was. Stom eigenlijk. Hoe krankzinnig kan je denken als je zo jong bent. Ik ben zo boos opmezelf. Ik had de eerste keer dat hij aan me zat me bek open moeten trekken en nooit terug moeten gaan. Maar nee ik bevroor. Dacht dat het erbij hoorde. En hij was tenminste aardig.

Dat was hij ook. Wel 2 jaar lang. Tot ik bleef logeren bij me beste vriendin en hij me snachts voor het eerst echt verkrachte. Ik had zo'n pijn. Het deed zo zeer. Ik heb geschreeuwd en gehuild en gevochten. Hij was niet meer lief. Ik wist dat dit niet hoorde. Maar ik kon niks. Weet nog goed dat ik daar lag op zijn bed en er ging een knopje bij me uit. Het geschreeuw en het tegenstribbelen had geen zin. En daar lag ik. Te wachten tot het over was. De volgende ochtend weg gegaan en gedaan alsof het nooit gebeurt is. 

En dat was het ook. Nooit gebeurd. In mijn hoofd tenminste. Er is niks gebeurd. Hij is nog steeds aardig. Ik kan er nog steeds heen als mijn vader weer gek is geworden thuis. Er is gewoon niks gebeurd. Het leven gaat door.

En dan ben je opeens volwassen. Leuke vriend. Huisje boompje beestje (dit is natuurlijk allemaal anders geweest hiervoor, maar daar kom ik in een volgende blog op terug) Alles gaat goed. Ben zielsgelukkig. En kleine Kay was de volgende stap in ons leven. Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest! Mijn kleine mannetje onder mijn verantwoordelijkheid. De roze wolk ging bij mij maar niet over. Tot het moment dat ik thuis op de bank zat. Kay lag in de box te spelen en de tv stond aan. Er kwam een stomme reclame voorbij waarin een man orgel aan het spelen was. Niks aan de hand zou je denken. Maar bij mij sloegen opeens de stoppen door. Ik hoorde de orgel geluiden. Ik hoorde in mijn hoofd de vader van mijn vriendin orgel spelen. Ik zag hem opeens orgel spelen. Ik zag zijn hoofd opeens voor me. Ik zag zijn hoofd hoe hij die nacht op het bed zat. Ik zag zijn bezweete hoofd hoe hij boven me hing. Ik hoorde zijn gekreun. Ik voelde de pijn. Ik zag de slaapkamer en ik werd opnieuw verkracht. Ik werd gewoon opnieuw verkracht.

Hoelang het heeft geduurd geen idee. Opeens had ik door dat ik thuis op de bank zat. Mijn kleren waren drijfnat van het zweet. Mijn armen en benen trilde en ik had echt het gevoel dat ik een hartaanval kreeg. Het is niet echt gebeurt. Het is niet echt gebeurt. Ik zit thuis op de bank. Kleine kay is naast me in de box. Het is niet echt. Maar waarom voelde het dan zo. 

En dit was dus de eerste keer. De eerste herbeleving. Vele zullen er nog volgen. Ik heb altijd kunnen doen alsof er niks gebeurd was. Tot nu toe. Er zijn vroeger dingen gebeurt en ze gebeuren nu opnieuw. Alleen dan in mijn hoofd. Verlate PTSS noemen ze dat. Ik dacht dat alleen soldaten zoiets kon gebeuren. Maar helaas. En nu heb ik dus spijt. Kay verdient geen moeder zoals ik. Hij hoort dit niet mee te maken. Hij hoort dit niet te zien. Zelfs een goede moeder zijn kan ik niet. Ik wil zo graag normaal zijn. Waarom ben ik dat niet?

In me volgende blog zal ik schrijven over hoe het nu gaat. Wat er is gebeurt na de eerste herbeleving en hoe ik er nu bij zit. Ik kan alvast verklappen dat ik wilde dat de tijd terug gedraaid kon worden.