Met m'n kleren aan onder de douche

Hij wilt het niet meer. Dit waren precies de woorden die me vriend tegen me zei. Hij wilt niet dat hij last heeft van alle ellende uit mijn jeugd. Of hij nog wel van me houd? Ja dat wel. Maar soms is liefde niet genoeg. Als hij dit had geweten had hij nooit wat met me begonnen...

In mijn vorige blog heb ik verteld over mijn eerste herbeleving. Vanaf toen is het eigenlijk in een rap tempo erger geworden. Ik begon snachts enorme nachtmerries te krijgen. Badend in het zweet schrok ik wakker. Met steeds dezelfde droom. De verkrachting. Gelukkig is mijn vriend een enorm vaste slaper. Je kan een bom naast hem laten ontploffen en hij merkt er niks van. Dus de eerste weken merkte hij niks van mijn nachtmerries. En ik vertelde hem ook niks. In mijn hoofd had ik nog steeds het idee dat als ik doe alsof er niks aan de hand is er ook niks is. Maar goed. De herbelevingen overdag werden ook steeds erger. De 2e herbeleving kreeg ik in de douche. Gelukkig was Kay hier niet bij. Echt geloof me het is een hel..... Maar met goede moed ben ik naar de huisarts gegaan. Voor een verwijsbrief naar een Psych want die herbelevingen overdag zijn toch niet zo handig. Straks gebeurt er iets met Kay. Uiteindelijk bij een trauma therapeut terecht gekomen. Ze zou met mij een emdr behandeling gaan starten. Prima natuurlijk. Elke week een uurtje erheen en hopelijk is alles dan zo snel mogelijk opgelost. Het leek ook prima te gaan. Tot ik mijn levensverhaal moest gaan vertellen aan haar. Logisch natuurlijk dat ze moet weten wat er allemaal ooit is gebeurt. Maar dit was de eerste keer in mijn leven dat ik moest uitspreken dat er iets is gebeurt. Dat er heel veel is gebeurt. Dat er teveel is gebeurt.

Na dit gesprek in de auto naar huis werd ik helemaal gek. Alles flitste door mijn hoofd. Het misbruik, de verkrachting, de mishandelingen en nog genoeg andere dingen die ik graag voor me hou. Werkelijk alles kwam tegelijk naar boven. Ik trok het niet meer. Al de pijn en angst en beelden scheurden door me hoofd. Ik zat in de auto en het enigste waar ik aan dacht was zal ik naar rechts sturen en vol gas tegen een boom rijden. Het moet ophouden nu. Me hoofd moet stoppen. Deze pijn moet stoppen. Hoe ik uiteindelijk thuis ben gekomen weet ik niet meer maar jeetje wat had ik spijt dat ik naar die trauma behandeling was gegaan. Bij het minste of geringste schoot ik in een herbeleving. Ik hoefde maar te schrikken van de wind, buiten een kliko te horen, een liedje op de radio of een oude man op tv. Als mijn vriend avonds uit zijn werk kwam kon ik wel overgeven als hij me aanraakte. Ik durfde niet meer naar buiten. Ik was zo bang. En waarvoor? Angst voor de angst zeggen ze. En dat is ook echt zo. Ik was zo bang voor een paniek aanval. Zo bang voor een herbeleving. En normaal ben ik nergens bang voor. Ik ben een adrenaline junkie zeggen ze wel eens. Niks is me te gek. Maar in mijn hoofd opnieuw verkracht, mishandeld of ..... te worden is mij echt te veel.

En daar zat ik dan. Alleen nog maar binnen met Kay. De uren af te tellen tot mijn vriend uit zijn werk komt en even de zorg over kan nemen voor hem. Btw. Natuurlijk was de trauma therapeut op de hoogte dat het direct na het eerste gesprek zo slecht ging. Ze zou ook niet met mij verder gaan met de behandeling omdat het blijkbaar op deze manier niet ging lukken. Hoe dan wel verder was nog de vraag.

En het was weer eens zover. Kay is met mijn vriend in de woonkamer aan het spelen. Ik heb net de honden uitgelaten. Of nouja uitgelaten... Ik ben tot het einde van de straat gekomen. Toen kwam er een auto voorbij. Precies dezelfde auto als waar vroeger de vader van me vriendin in reed. Me hoofd ontplofte. Ik ben zo snel mogelijk terug gerend naar huis maar toen ik de tuin binnenkwam en opeens de kerkklokken hoorde luiden was het over. Ik dook in elkaar op de grond en het gebeurde weer. En daar zat ik dan. Als ik er nu aan terug denk moet het voor me vriend natuurlijk verschrikkelijk zijn geweest om te zien. Dat ik daar lig te schreeuwen op de grond in de tuin. Terwijl er niks gebeurt. Er gebeurde ook niks. Behalve in mijn hoofd dan. Ik wist niet meer dat ik in de tuin was. Ik dacht dat ik op de slaapkamer was met hem terwijl mijn vriendin boven lag te slapen. Uiteindelijk kwam de realiteit weer terug en ben ik naar binnengegaan en onder de douche gestapt. Ik voelde me zo vies. Zo bang. Mijn kleren had ik nog aan. Zelfs mijn telefoon zat nog in mijn zak. En toen gooide me vriend boos de deur open. Hij wilt dit niet meer. Hij wil geen last hiervan hebben. Ik moet maar gewoon normaal doen. Hij kan en wilt hier niet mee leven. Anders is het over tussen ons.

Bam. Ik zakte door me knieën en daar zat ik dan met me kleren aan onder de douche. Nu raak ik hem ook nog kwijt. En ik kan dit niet alleen. Ik kan nu niet alleen zijn. Ik kan dit niet alleen doen. Ik WIL dit niet alleen doen. Misschien dan maar stoppen met alles? Dan ben ik overal vanaf. Geen last meer voor me vriend, geen herbelevingen meer. En nog het allerbelangrijkste. Kay zal opgroeien met een nieuwe moeder die wel echt een goeie moeder kan zijn. Mijn besluit stond vast. Ik was zo moe. Eindelijk rust  nu......