De laatste avond dat ze bij ons was kon ik mij niet voorstellen dat ik haar morgen in de grond zou stoppen. Frederika in haar kistje leggen was niet iets wat ik als moeder zou kunnen. Heb zelfs even overwogen om haar in de vriezer te leggen zodat ik haar wel hier kon houden. Bizar wat er dan in je hoofd gebeurd.

De volgende ochtend werd ik wakker ( na een heerlijke Oxazepam) en deed eigenlijk wat elke moeder van drie zou doen. Ik ging naar beneden om mijn kindjes goedemorgen te kussen.

Hoe neem je een kindje mee dat is overleden? Blijkbaar mag je dat zelf doen. Dus een soort van trots liepen we het ziekenhuis uit met onze dochter in een wit gehaakt mandje. Zouden ze het zien dat ze niet meer leeft?

De stilte begon al op de maandag toen de verloskundige geen hartje meer kon vinden. Mijn lichaam was zich eigenlijk  al 5 dagen aan het voorbereiden op dit hartverscheurende nieuws. Toch wilde de verloskundige zich niet gelijk gewonnen geven en gaf ze ons nog een beetje hoop. Ik kon alleen maar mijn man aankijken dat dit niet waar kon zijn.

Lieve Frederika,