Alleen maar stilte......

De stilte begon al op de maandag toen de verloskundige geen hartje meer kon vinden. Mijn lichaam was zich eigenlijk  al 5 dagen aan het voorbereiden op dit hartverscheurende nieuws. Toch wilde de verloskundige zich niet gelijk gewonnen geven en gaf ze ons nog een beetje hoop. Ik kon alleen maar mijn man aankijken dat dit niet waar kon zijn.

"kunnen jullie de kinderen ergens onderbrengen? We moeten naar het ziekenhuis"

Dit was de langste rit uit mijn leven, maar toch had ik nog hoop. Gebeurde dit wel vaker dat je geen hartje kan vinden? Ja hoor alles kan. Maar toch voelde ik dat het fout zat. Mijn man zat achter ons in zijn auto en we reden door de stad naar het ziekenhuis. Omdat wij via de personeelsingang mochten was ik al eerder op de afdeling dan mijn man. Een heel team stond al klaar om mij op te vangen.

"Ga maar liggen en zullen we dan gelijk kijken? Of nog even op je man wachten?"

Gelukkig kwam hij gelijk binnen want op datzelfde moment zag je op het beeld een stil kindje. Geen beweging. Helemaal niks.

Ze bewoog altijd lekker heen en weer maar nu lag ze stil met haar handjes voor haar gezicht. Geen hartje, niks meer dan stilte. Ik keek mijn man aan en was verder gelijk helemaal verdoofd. Hij brak en zei dat het niet waar kon zijn. Maar het was waar, ik had het gevoeld. Ze was er niet meer. Alleen haar omhulsel zat nog in mijn buik. Maar daar had ik eigenlijk al afstand van gedaan ( heb ik mij nog heel erg schuldig over gevoeld)

"En nu dan? Moet ik dan gaan bevallen? Dat wil ik niet, regel maar een keizersnede"

Dat was geen slimme zet volgens het ziekenhuis, dan had ik een lang herstel maar geen baby. En zeker met een vervolgzwangerschap zou het beter zijn om op de natuurlijke manier te bevallen. Ja hoe dan? Even bevallen van een dood lijfje. Van mijn kind wat er niet meer is. Dit voelde als iets onmenselijk en kan nog misselijk worden als ik er aan denk.

De volgende dag zou ik worden ingeleid en moesten we om 9 uur in het ziekenhuis zijn. De nacht ervoor niet geslapen want hoe doe je dat met een dood kindje in je buik. Ik miste haar kleine bewegingen. Ik denk ook dat ik in een soort van shock was want ging zo op overleven. Bijna zonder gevoel ging ik door.

Onderweg in de auto was weer die stilte.. We konden niet praten en hadden niks te zeggen. Heel stil reden we richting het ziekenhuis maar om de stilte een beetje te breken deed ik de radio iets harder. En dan horen we dit.

"Hoe jij ruikt

Is als thuis

Ik adem je in

Ik adem je uit

Wat je zegt

Maakt niks uit

Je ademt me in

Je ademt me uit"

Met kippenvel zaten we allebei te luisteren, Net alsof onze dochter die niet meer leefden dit ons nog wilden zeggen. Alsof ze dit voor ons had geschreven. Dit werd uiteindelijk ook een liedje bij de uitvaart.

Aangekomen in het ziekenhuis ga je gelijk de molen in, net alsof je gaat bevallen van een kindje wat er nog wel is. Tabletjes om de weeen op te wekken. En een ruggenprik om alles pijnloos te maken. Want bevallen van een kindje met pijn dat wil je niet toch? Zei de dokter. Helaas ging ook die vlieger niet op want rond 18 uur kreeg ik ontzettend scherpe pijn in mijn linkerkant van bekkengebied. Gelukkig kon ik ervan uit gaan dat mijn lichaam wel een weeenstorm zou krijgen, net zoals de andere twee keer. Dus ja hoor een weeenstorm die er in 45 min voor zorgden dat ik mocht persen.

Heb het uiteindelijk geen persen kunnen noemen want alles in mijn lichaam zei nee dit wil ik niet. Ze mag er niet uit. ze moet nog gewoon leven en in mijn buikje zitten. Ik mocht heel rustig aan doen van de verloskundige want haast is er niet met een dood kindje. Dus ik lag daar gewoon met heel veel pijn. Gewoon te liggen terwijl onze dochter door het geboortekanaal kwam. Veel deed ik niet behalve een paar keer drukken met alle kracht die ik nog had en dat stelde niet veel voor. Maar toch is ze geboren.

Ik lag daar en kon niks meer. Wilde niet naar haar kijken want was zo bang voor wat ik zou zien. Maar mijn man zei dat ze zo mooi was en toen keek ik. Daar was ze onze dochter. Zo mooi en puur. Met het zelfde neusje als haar broertje en zusje.

18.43 1120 gram en 41 CM... Ze kreeg de naam Frederika. Zij die vrede en kracht brengt. Vernoemd naar haar oma, overgrootmoeder en overovergrootvader.

Ze was volmaakt en zag er zo vredig uit. Waarom was ze dan zo stil?

In het ziekenhuis werd ons aangeraden om haar volgens de watermethode op water te leggen. Zo zou ze mooi van kleur blijven. Dus daar lag ik dan in een bed vol bloed en nog met ruggenprik te kijken naar een klein meisje in een tupperware bakje.Ik was zo zwak van alle emoties dat ik niks anders kon dan liggen en mijn ogen dicht houden. Tot de volgende ochtend.

Frederika zou alleen nog door een babygram gaan en dan mocht ze mee naar huis. Dus dat deden we. We namen haar mee naar huisje voor een week vol stilte...........