En toen waren we thuis....

Hoe neem je een kindje mee dat is overleden? Blijkbaar mag je dat zelf doen. Dus een soort van trots liepen we het ziekenhuis uit met onze dochter in een wit gehaakt mandje. Zouden ze het zien dat ze niet meer leeft?

Thuis werden we vol blijdschap ontvangen door onze kinderen en oma. Martin en Elisabeth waren blij dat we weer thuis waren na bijna 48 uur in het ziekenhuis. en we hadden hun zusje bij ons. Ze wilden haar zo graag zien. Gelijk keken ze nieuwsgierig in het witte gehaakte mandje. Mogen we haar vasthouden? Mijn verstand ging bij binnenkomen al gelijk op nul en zag alleen maar de rommel die de kinderen hadden gemaakt terwijl ik aan het bevallen was. Ik ging gelijk naar de keuken om de vaatwasser uit te ruimen. Dan maar iets doen wat mij wel lukt. Baby's maken blijkbaar niet.

Gelukkig was mijn man in een hele andere modus en legde Frederika in haar witte mandje op de bank. De kinderen wilden haar op schoot dus hij tilde haar eruit alsof hij dit dagelijks doet. Daar zaten we dan met z'n vijven. Helemaal compleet maar toch nooit meer hetzelfde.

Vrijwel meteen ging de deurbel, de begrafenisondernemer die we vanuit het ziekenhuis hadden gebeld was er. Ookal zn onmogelijke keuze. Net alsof je dagelijks bezig bent met het nadenken over doodgaan van je kinderen. Ik voelde gelijk dat ik geen grote organisatie wilde en achteraf had ik het misschien gewoon zelf moeten doen. Maar we zijn gegaan voor een organisatie die gespecialiseerd is in kindersterfte, wat dat ook mag zijn.

Ze had in ieder geval een koelplaat bij zich dus het zal wel goed zijn dacht ik. Nog geen seconde later ging de bel weer en was het de fotograaf van Stichting Still. Een jong mooi meisje wat helemaal uit Amsterdam kwam samen met haar camera om vrijwillig fotos te maken van ons dode kindje. Wow hier moet ik mij verder ik gaan verdiepen dacht ik nog.

Vol liefde maakten ze foto's van al onze kinderen en van ons terwijl wij gewoon ons ding deden. De kinderen waren een beetje ongemakkelijk en deden ontzettend druk. Eigenlijk wat kinderen meestal doen in rare situaties. Maar na een poosje was de mooie fotograaf klaar en ging ze er weer vandoor. We zouden die avond al een paar fotos's krijgen. Nog niet wetende hoe dierbaar deze foto's zouden worden.

De uitvaartmevrouw nam ons mee naar haar kamertje en ging de koelplaat installeren. Hier moest ze zo veel mogelijk op liggen en we moesten er goed opletten dat de kamer niet te warm werd ( lastig in julli) en dat er geen vliegen binnen zouden komen ( okee hebben we dat ook op ons netvlies)

Na een lange dag lag ze daar uiteindelijk in haar witte gehaakte mandje op een koelplaat in haar kamertje wat al helemaal klaar was voor als ze geboren zou worden. ( fucckkkk)

Maar ze was er, eindelijk thuis ............