Je kindje begraven

De laatste avond dat ze bij ons was kon ik mij niet voorstellen dat ik haar morgen in de grond zou stoppen. Frederika in haar kistje leggen was niet iets wat ik als moeder zou kunnen. Heb zelfs even overwogen om haar in de vriezer te leggen zodat ik haar wel hier kon houden. Bizar wat er dan in je hoofd gebeurd.

Maar wonder boven wonder stond ik die dinsdag op en kleedde mij aan. Alles ging gewoon door net alsof het een andere dag was.De kinderen waren lekker vroeg wakker en mochten zelf bepalen wat ze wilden aandoen. Elisabeth had een fleurige roze jurk uitgekozen en Martin wilden een spijkerbroek aan met een Friends T'shirt. Denk dat hij de serie niet eens kent maar dit zal mij altijd bijblijven.

Om half 10 zou de uitvaartmevrouw er zijn samen met de fotograaf. Nog steeds blij dat we een fotograaf hebben genomen voor die dag want ook deze herinneringen zijn gelukkig blijvend. Het voelde eigenlijk alsof het een mooie dag zou worden, we waren met elkaar en alles werd vastgelegd. Achteraf denk ik dat ik helemaal was uitgeschakeld. Ik ging zo in overleef modus dat ik zelfs vlak werd.

Ik weet nog wel dat we Frederika naar beneden haalden want de vriesplaat was in de ochtend al uitgezet en het moment was daar om het kistje dicht te doen. Mijn man ging fanatiek in de slag en we legden haar erin samen met brieven, foto's van haar gezin en schelpen en stenen die we hadden verzameld. Daar lag ons meisje in haar te grote rompertje en ons armbandje om haar te kleine polsje.

Nog een laatste kusje en een knuffel. 

Mijn man deed de deksel dicht en drukte de schroeven hard aan. Dat was het dan.... Ineens werd het mij teveel. Doe die deksel eraf. Ik wil haar nog een keer zien. Ik kan dit niet. Maar de schroeven zaten zo diep dat daar gereedschap aan te pas moest komen.Ik wilde haar gewoon nog 1 keer zien.

In onze auto reden we naar de kerk toe waar de dienst zou zijn die we zo met liefde hadden voorbereid met de dominee. Vrienden en famile kwamen binnendruppelen de kerk in. Vanwege corona zat iedereen verspreid maar ik kon niet kijken. Keek naar voren dus weet niet wie er allemaal was.

De dienst was prachtig, Martin had een gedicht en ik had een brief geschreven voor Frederika. Als het niet de begrafenis was geweest van onze dochter had ik gezegd dat het een dag was voor in de boeken.

Toen de klokken luiden liepen we de kerk uit met het kistje op weg naar de begraafplaats. Ik was in de regelstand want achteraf gezien was het niet top geregeld door de begrafenisondernemer maar dat terzijde.

Iedereen kwam aan op de begraafplaats en achter elkaar liepen we naar het plekje dat we hadden uitgekozen voor haar. Tussen allemaal andere kindjes. Tot hiervoor dacht ik altijd dat er alleen oude mensen op een begraafplaats lagen.

Mijn man legden het kistje in de kuil die gegraven was en hier moesten we haar achterlaten. Mensen liepen langs haar en legden bloemen neer. Wij stonden versteend ernaast. Iedereen was zo lief en wij kregen nog even de tijd bij haar grafje.

En wat doe je dan? Geen idee. Ik ben blijven zitten en dacht alleen maar kan ik haar niet gewoon opgraven. Maar iemand zei tegen mij dat ik haar lijfje ook rust moest geven dus tot op de dag van vandaag ligt ze daar. Ga elke week naar haar toe en probeer er een mooi plekje van te maken. Een plekje wat altijd bij mij zal horen omdat het lijfje van onze dochter daar ligt. Ookal voelde ik dat haar inhoudt al verder was. 

Ik heb mijn kindje begraven en daardoor zal ik nooit meer dezelfde zijn.