Sinds dat het contact verbroken is, voel ik mij eenzaam. Door de chronische pijn is mijn wereld al klein en heb ik geen vrienden. Ik had familie, waar ik alles voor deed. En mee deelde . (En visa versa)
Dat het zo zou escaleren had in niet verwacht. Wel dat er iets zou gebeuren, dat wel.
Ik ben afgelopen maand bij een andere arts (neuroloog) geweest. Deze heeft besloten opnieuw te beginnen met alle onderzoeken. Ze wil met open mind er in en niet beïnvloed worden.
Luna is nu 12 jaar. Ze begint steeds verder te raken van haar werkelijke leeftijd, maar begint ook steeds meer te begrijpen dat ze autisme heeft en anders is.
Is papa’s meisje gestopt met bloggen?
Ze zitten er op!
En het ene gesprek of vragenlijst sloeg niet op een ander.
Als ouder leer je je kinderen heel veel. Ook het gedeelte dat “ nee “ genoeg is.
Profiel
Posts
(65)