Moeder van een puber, falend moederschap

Dat pubertijd anders is dan alle andere tijden, weet ik. Wist je ook dat kinderen totaal geen blad voor hun mond hebben?

Zoon van 15. Heeft een moeilijke tijd, al 4 jaar. Hij gaat inmiddels niet naar school en we hebben hulp. Ook is er deze maand een vorm van autisme vast gesteld. Maar ook een sociale angst stoornis. Hij heeft een mooi dossier dus.

Ik ben altijd trots op mijn kinderen geweest, en heb altijd ze laten zijn wie ze zijn. Vallen opstaan, troosten, knuffelen. Ze mochten veel zolang het maar “normaal” is.

Pubers zijn wel een hele andere soort, en wat ooit normaal was is nu “dom” of nooit normaal geweest. Regels? Om verbroken te worden.

Sommige pubers gaan ook door het stukje stelen. Alsof er opgeschreven staat “ pak mij “

Of misschien zelfs “ F*ck die moeder, pak”

En als je dan aanspreekt….. wat dan?

Hier komt het stukje falen. Want waarom pakt mijn kind mij zo persoonlijk aan..

Waarom verwijt hij me dat hij totaal gecontroleerd word en vooral geen eigen dingen mag bepalen. 

Ik moet maar met me eigen bezig zijn, niet de hele tijd op zijn nek zitten. Maar hij vergeet niet dat het niet normaal is thuis te zitten door de weeks. Buiten bepaalde uren (therapie) en dat hij nou snel klaar is met huiswerk wat hij krijgt. Betekend echt niet ineens hele dag maar hangen. Al denkt hij wel dat dat de bedoeling is.

En ook de kasten leeg roven ook een fijn idee is. 

Ik laat hem vrij, maar bij elke discussie of ruzie word hij persoonlijk. Hoezo? Verwijten alom, rot opmerkingen, schreeuwen etc . Is dat alleen mijn puber? Om je oprecht op gevoel aan te vallen? Omdat je soms zelfs maar iets zegt.

Hij wil inmiddels bij papa wonen. (De jongste woont ook bij zijn vader (andere vader) omdat het zwaar was met ook autistische dochter) en roept vervolgens “ zo raak je elk kind wel kwijt “ alsof het mijn keuze is.

Mijn enterknop doet raar daarom zo.

Zijn alle pubers zo harteloos???