Geen contact meer met een deel van familie

Sinds dat het contact verbroken is, voel ik mij eenzaam. Door de chronische pijn is mijn wereld al klein en heb ik geen vrienden. Ik had familie, waar ik alles voor deed. En mee deelde . (En visa versa)

Dat is weggevallen, dus mijn wereld die al klein was, is nu alleen nog maar mijn huis.

Eenzaamheid breekt, het maakt je verdrietig, boos, en soms zelfs ongelukkig. Want hoe fijn is het om gewoon af en toe met andere dingen te delen dan bijv alleen mijn partner? 

De lichamelijke klachten nemen alleen maar toe, en mijn wereld word kleiner, waar ik altijd naar hun (familie) toe ging 1 tot 2 keer per maand een weekend ondanks de afstand (110km). Ik voelde me daar op rare manier beter, minder pijn. (Hoe dan?) .

Maar nu dat weggevallen is, ken ik inmiddels mijn buurt helemaal. En mijn huis is nog nooit zo schoon geweest.

De eenzaamheid neemt met de dag toe, en ‘s nachts lig ik daar echt wakker van. Ik kan dan echt huilen boos zijn.

Boos op mijzelf vooral omdat ik blijkbaar niet goed genoeg ben om een vriendschap op te bouwen. Maar ja, ik maak van mijn eenzaamheid dan maar gebruik door veel pijn te hebben en veel schoon te maken. 🧽