Het begon allemaal zo fijn, na een korte tijd had ik weer een positieve zwangerschapstest in handen
We wouden graag een groot gezin dus dit 3e wondertje was enorm welkom.
In de eerste 6 weken ging het goed, erg goed zelfs. Bij de vorige 2 zwangerschappen was ik al snel
misselijk maar bij deze voelde ik nog niks. Even had ik de hoop dat ik deze symptomen dit keer
zou overslaan, helaas had ik dikke pech. In 1x was het er, de misselijkheid. Niks hielp, kleine beetjes
eten niet, cola, armbandjes met drukknopjes, gemberthee, helemaal niks. Elke dag voelde ik me meer
ellendiger dan de vorige dag. De dokter gaf me al snel de standaard medicatie, alleen werkte deze dit
keer ook niet. Bij mijn vorige ging het na 3 dagen een stuk beter op die pillen maar nu niet. 
Ondertussen begon de dokter zich zorgen te maken en moest ik op controle bij de gynaecoloog.
Urine en bloedonderzoek plus een echo. Mijn waarden waren nog net goed. Maar ze dacht dat als het zo
doorging de waarden snel zouden droppen naar onder de grens. Ze bood me een behandeling aan die ik
met mijn domme kop eerst geweigerd heb. Ik moest en zou dat weekend gezellig weg naar mijn familie. 
Ik zie ze niet zo vaak en wou ze dus erg graag zien. Ik kan je zeggen dat was de domste keus ooit.
Heb helemaal niks meegekregen van mijn lieve familie, want ik lag boven in een donkere kamer alleen
maar over te geven. Eten en drinken ging er niet meer in. De overlevingsstand van je lichaam is zo'n 
afgrijselijk gevoel. Je wilt eten, maar het komt er direct weer uit. Drinken net zo. Na 1 dag bij mijn broertje
thuis heeft hij de dokterswacht gebeld, daar bleken mijn waarden erg laag. Er moest een behandeling
gestart worden worden voor uitdroging, maar wel in mijn eigen ziekenhuis. Dezelfde avond ben ik nog
thuis gebracht en die zondag was ik om 10 uur in het ziekenhuis. Weer urine en bloedonderzoek. 
Daaruit kwam inderdaad dat ik nog steeds was uitgedroogd. Infuus zou geprikt worden en moest 
gezellig blijven tot mijn urine weer normaal was. Heb die dag tot 5 uur in het ziekenhuis gelegen 
voor ik weer weg mocht. De volgende dag moest ik weer komen maar dan om 9 uur. Op de fiets
naar huis met een infuus nog in mijn hand. De volgende dag bleken mijn waarden weer laag,
dus weer infuus tot 4 uur die dag. Wat betekende dat ik de volgende dag weer kon komen. 
Opname daar deden ze niet aan dus moest constant op de fiets heen en weer. Dag 3 hoefde ik geen infuus
mijn waarden waren goed dus ging het infuus eruit. Als ik weer ging overgeven moest ik aan de bel trekken.
Op naar huis, wat was ik blij. Voelde me die dag hartstikke goed en eten en drinken bleef erin. 
Helaas bleef het bij deze ene dag. Die avond ging het alweer wat minder en de volgende ochtend kwam mijn
ontbijt er direct weer uit. Ook drinken kwam er met golven weer uit. Heb gehuild en geschreeuwd dat het niet 
eerlijk was. De volgende dag zat ik weer in het ziekenhuis, opnieuw bloed en urine en verdorie een nieuw infuus.
Ook de volgende dag waren mijn waarden niet goed en kwam de gynaecoloog langs met de mededeling dat als
het overmorgen nog zo was, ze een sonde gingen plaatsen. Ik baalde ontzettend maar wist ook dat het zo niet
langer kon. Mijn lichaam was moe, ik was moe. Ook de dag erna moest ik nog een keer aan het infuus en had 
me er dan ook bij neergelegd dat ik de volgende dag een sonde zou krijgen. Maar wonder boven wonder waren
mijn waarden goed die dag, en mocht ik naar huis zonder infuus. Wel met de waarschuwing dat als het weer begon
ik direct een sonde zou krijgen. Gelukkig bleef dit alleen bij een waarschuwing want ik knapte langzaam op. 
Elke dag kon ik iets meer eten en drinken. Het heeft nog 3 weken geduurd voordat ik weer normaal kon eten
en drinken. Nu ben ik 31 weken zwanger en kan ik echt genieten. Ben tijdens de misselijkheid bijna 10 kilo
afgevallen, maar er zit nu alweer 7 bij op. Ik ben echt van plan geweest om de zwangerschap te stoppen door
de misselijkheid, heb me daar dan ook heel schuldig over gevoeld. Ben blij dat ik het niet gedaan heb, want
geniet nu elke dag van de bewegingen in mijn steeds grotere buik. Heb enorm respect voor de vrouwen die 
deze misselijkheid de hele zwangerschap hebben. Ik vond die weken al een hel.!  

Het is alweer een tijdje geleden dat ik een blog hier geschreven heb. De laatste kan ik me niet eens meer herinneren. Wel is er heel veel gebeurt maar daarover in een andere blog. Ik zit met een probleem. Ben namelijk alleen met de bevalling. Natuurlijk is de verloskundige erbij en de kraamhulp, maar waarschijnlijk zover het nu lijkt verder niemand. Heel eerlijk ik ben bang. Ook al is het mijn 3e bevalling toch zie ik er een beetje tegen op. Maar om nu een vriendin te vragen om erbij te zijn vindt ik ook best wel lastig, en wie kies je dan! Zoveel vriendinnen heb ik nou ook weer niet, maar geen 1 valt onder het zogenaamde kopje goede vriendin. Spreek ze af en toe eens op een verjaardag of soms komen we bij elkaar voor de gezelligheid maar daar houdt het dan ook wel op. Dus wil ik dan wel iemand bij mijn bed hebben staan die ik helemaal niet zie als een beste vriendin, en ondertussen grof gezegd mij naakt ziet. Maar alleen zijn lijkt me ook niks. Nou zal je wel zeggen stel je niet zo aan, wat wil je nou en daar heb je volkomen gelijk in. Ik weet het gewoon niet. Een bevalling is zo intiem en zo speciaal. Dat wil ik eigenlijk niet zomaar delen. Preuts ben ik niet dus dat is nou ook weer niet het hele probleem. Het liefste zou ik mijn ex-partner erbij willen hebben. Hij is toch de papa van dit wondertje in mijn buik, alleen laat hij het vaak afweten. Dus wat als hij niet de telefoon opneemt. Hij wil er wel bij zijn, dat is het probleem niet, alleen het feit dat hij wat laks is in het opnemen van zijn telefoon kan er zeker voor zorgen dat hij niet aanwezig zal zijn. Dus ja, nu loop ik al weken rond met de vraag wat wil ik, doe ik het alleen of vraag ik voor de zekerheid een vriendin. Iemand tips, ik kom er namelijk niet uit!

Het begon op 12 april. Na eennhele nacht voorweeen was is kapot. Wat kunnen die krengen al pijn doen zeg. Hele nacht aan de twijfel maar het zette niet door. 38 weken zwanger, een grote buik en heupen/bekken die zo pijn deden dat ik amper nog kon bewegen. Heb af en toe krijsend in bed gelegen als ik bewoog dus was enorm teleurgesteld de volgende ochtend. Was er klaar mee. De hele week rustig aan gedaan en hopen dat de bevalling zou beginnen. Donderdagavond nog even naar vrienden geweest om te bbq'en. Wie had ooit gedacht dat die nacht de bevalling zou beginnen. Ik niet in ieder geval. Dacht echt dat ze zou blijven zitten tot over de 40 weken. Rond 2 uur begonnen de weeën. Heb een uur getwijfeld of het wel echt zo was. Maar mijn man gaf de doorslag om gewoon te bellen. Bleek ik al 4 cm ontsluiting te hebben. De weeën waren al aardig heftig maar wel weg te puffen. De verloskunde besloot te blijven omdat mijn weeën erg heftig waren. 3 uur later zat ik op 7 cm en heeft ze mijn vliezen gebroken. Wat was ik daar blij mee voelde me uitgeput en die weeën halleluja! Binnen een uur was mijn meisje er. Op mijn zij geboren. Na 5 uur. De euforie die ik had heb ik bij mijn zoontje gemist. (Hij was te vroeg, te snel) nu begrijp ik die foto's van huilende moeders. I did it. Thuis op eigen kracht. Ik ben trots op mezelf, trots op mijn man die de hele tijd bij me js gebleven en me hielp focussen op het doel. Onze mooie meid. We zijn verliefd, zelfs onze zoon is gek op zijn zusjes. Ze krijgt spontaan kusjes als hij langs loopt. Ons gezinnetje is compleet. 

Zwangerschapsdiabetes 

Jeetje was vliegt de tijd zeg met een kleine in huis. Het is ondertussen alweer een hele tijd geleden dat ik hier wat heb geschreven. Vanaf nu ga ik weer proberen het bij te houden. Wat is er allemaal gebeurt dit afgelopen jaar.

Afgelopen jaar augustus 2013 ben ik bevallen van mijn eerste wonder. De eerste paar maanden had ik totaal geen behoefte aan seks. De lekkende borsten, de doorbroken nachten, slaapgebrek, het verzorgen van de ukkepuk en laten we het niet hebben over wat daar beneden allemaal wel niet gebeurt is bont en blauw ben je toch wel. Maar na een paar maanden begon het bij mij toch wel weer te kriebelen, dus met manlief op de bank erover hebben. Wil eigenlijk wel een nieuwe kleine wonder. Ons gezinnetje van 3 wil ik heel graag uitbreiden naar 4. Dus hup proberen maar, wat een pijn!!!! Dus nee, dat wordt hem nog maar even niet. Heb er veel voor over maar Halleluja respect voor iedereen die het naar een paar weken het alweer doen. 6 maanden later... Het wil langzaam weer, misschien herstelt het dan toch! Nou was het toch nog gewoon voor de fun want een cyclus, nee die had ik nog niet door de borstvoeding die ik gaf. Vanaf maart heb ik de eerste keer weer mogen meemaken en wat doet de eerste naar een lange tijd geen ongesteldheid pijn. Al moet ik zeggen dat ik dacht dat ik zwanger was: moeheid, pijnlijke tepel, moody. Dezelfde symptomen natuurlijk als je, je menstruatie krijgt natuurlijk, maar toch was ik teleurgesteld. Deze maand iets minder op gefocust, bij mezelf gezegd het komt als het zover is. Want ja, als je er op gaat focussen gebeurt er volgens mij helemaal niks... Dus hier zitten we dan. Dit keer 2 dagen over tijd met een negatieve test in handen. Pijnlijke tepels, zo ontzettend moe, moody, cravings. Nou moet ik wel zeggen dat ik gisteren op mijn over tijd dag heb getest en de dag ervoor. Dus misschien niet genoeg HCG. Ik kan ook gewoon niet op mijn lichaam vertrouwen aangezien ik nog steeds borstvoeding geef. Mijn borsten zijn al gevuld met melk. Verwarring, onzekerheid, hoop.. Wat zou ik graag weer zwanger willen zijn... misschien.....?

Al een paar weken is mijn uk huilerig en hangerig, zou het dan toch?? Ja hoor, meneer krijgt tandjes en volgens mij niet 1 maar direct de eerste 2 onderin. Scherp dat die dingen zijn. Kan me heel goed voorstellen dat meneer daar veel last van heeft. Dus veel troosten, op koude dingen sabbelen en lekker afleiden. Natuurlijk moeten ze ook scherp zijn, want ze moeten nou eenmaal door het tandvlees heen komen en straks moet hij er mee eten. Alleen zijn mijn tepels er niet zo blij mee en ik ook niet. Mijn schat krijgt nog gewoon bv en daarnaast gewoon eten. Het geval is nu alleen dat ik het bijna niet meer durf en zelfs nachtmerries heb van bloedende tepels en dat hij ze er straks afbijt. Zou het de vermoeidheid zijn?? haha! Nee, grappig is het niet. Elke keer als ik nu moet voeden zit ik er tegen aan te hikken. Het doet zo pijn als hij zijn hoofd nu omdraait of niet goed los laat dat ik een zin heb om te schreeuwen en te huilen. Hierdoor wil ik stoppen met borstvoeding, om me vervolgens een slechte moeder te voelen. Want ik wil nog lang niet stoppen. Zo, dat is er uit. Door mijn angst en dat het pijn doet ben ik bang dat hij te weinig binnen krijgt. Zoals zo net. Had hem aangelegd, maar geen 5 minuten later trekt hij met een ruk mijn tepel omhoog en snijdt hij met zijn nieuwe puntige tandjes mijn tepel kapot. Ik huilen, hij huilen. Zo frustrerend. Dus dan maar een papfles (had hij nog niet gehad van morgen) en hij viel tevreden in slaap. Wat moet ik hier nu mee. Graag zou ik willen doorgaan totdat hij minimaal 2 is. Maar als ik dan denk aan al die tandjes die nog komen gaan en het feit dat hij nu nog niet begrijpt dat hij me heel veel pijn doet, zie ik dat echt niet zitten. Kolven dan maar, tepelhoedjes? Zit met mijn handen in het haar en heb geen idee wat ik ga doen. Nu eerst maar lekker knuffelen en spelen met mijn vent, over een uurtje weer voeden. Dood eng, maar voor hem doe ik alles!

Mijn kleine rakker krijgt nu 7 maanden borstvoeding en ik ben nog lang niet van plan om te stoppen. Tot 6 maanden kreeg hij dit exclusief, geen extra nonsens vanaf 4 maanden gewoon lekker mamamilkies zoals wij dat noemen in onze vriendenclubje. Vanaf 6 maanden krijgt meneertje er vast voedsel naast, maar bij bijna elke maaltijd krijgt de borst na. Bij mijn vrienden is dit heel normaal, gisteren kreeg ik dan ook op de verjaardag van mijn oma de eerste vragen of dit lange voeden met de borst.

De afgelopen weken ben ik druk bezig geweest met het uitzoeken van een goede draagzak. Je hebt zoveel merken en soorten dat je op een gegeven moment door de bomen het bos niet meer ziet, zoals ze dat zeggen. De ene site naar de andere bekeken en adviezen gevraagd. Zoveel verschillende meningen. Dus ja, wat kies je dan? Uiteindelijk de ergonomische draagzak van Beco gekozen. Mijn reden: Beter voor de heupen, en voor mijn rug en natuurlijk zijn de leuke printjes ook leuk. (of er nou veel verschil inzit met bijvoorbeeld de nieuwe björn one, niet echt meer, ook deze zijn nu zo gemaakt dat ze een brede zitvlak hebben).