Als ik naar mijn zoon kijk zie ik echt dat het een combinatie is van mij en mijn man, veel heeft hij weg van mij zoals mijn eigenwijsheid, mijn voeten en lach. Maar veel heeft hij ook weg van zijn vader zoals zijn neus, zijn kin en zijn doorzettingsvermogen.
Vanaf het moment dat moeders zagen dat de blogs van Joost meer fictie waren als realiteit, is er een soort hipe ontstaan om fictie verhalen te schrijven.
Op het moment dat ik mijn zoontje voor het eerst vast kon houden ging er een zo een liefde door me heen dat ik niet wist wat me overkwam ( misschien waren het de baby-blues) maar in mijn kraamweek heb ik zo veel gehuild van pure liefde en geluk ( dat heb ik trouwens een week geleden ook nog gehad dus misschien toch niet de baby-blues haha).
Op het moment dat hij vier maanden was, wouden mijn vriend en ik samen zijn eerste hapje geven omdat dat natuurlijk maar een keer een moment is die je niet kan overdoen als je die gemist hebt, mijn vriend kwam op een gegeven moment thuis van de winkel en had een potje olvarit mee genomen ( mango, appel en banaan), toen mijn vriend zijn eerste hapje gaf ( waar ik met de camera en een smile van oor tot oor ademloos zat te wachten op zijn reactie) at hij zijn eerste potje al gelijk voor de helft op zonder enige problemen ,wel had hij bij zijn eerste hapje een beetje een zuur gezicht maar dat veranderde al snel in een open mondje die aan het wachten was op een tweede hapje haha.
Als moeder van een zoon van bijna 4 maanden kunnen de muren thuis soms behoorlijk op je afkomen en wil je er graag even tussen uit, of beter gezegd gewoon even rust en tijd voor jezelf. Omdat mijn vriend 40 uur per week werkt ben ik vaak alleen met de kleine man en dat vind ik absoluut niet erg, want bij de gedachte dat een vreemde mijn zoon verzorgd ( kdv/ oppas) vind ik maar een eng idee. Wij als ouders kennen natuurlijk ons kind het beste en weten wat hij wanneer nodig heeft / wilt, bij het idee dat een vreemde hem oppakt als hij huilt of honger heeft schieten vaak de gedachtes door mijn hoofd 'wat nou als ze hem laat vallen' of 'wat nou als hij te lang in zijn luier zit' en ik weet natuurlijk dat ze bij een kdv wel weten wat ze doen maar alsnog een mens is gemaakt om fouten te maken en dat vind ik gewoon eng. En wat mij het meeste tegen houd is natuurlijk dat ik gewoon mijn mannetje graag bij me heb en lekker lang knuffelen of spelen als hij huilt, ik kan gewoon niet zonder mijn mannetje. Maar ik weet ook dat het op een gegeven moment ook niet anders kan als ik straks mijn studie weer ga op pakken en mijn vriend aan het werk is.
Wat ben ik blij dat ik zijn eerste lachje heb gehoord ( en ja ik ben zijn moeder maar wat nou als hij eventjes bij zijn oma alleen was en ik het net gemist had ?)
Profiel
Posts
(7)
