Ongeveer 2 jaar geleden schreef ik een blog over mijn dochter Macey, ze was toen anderhalf jaar. Ik zat in zak en as want ze trok haar haren eruit, ik vond het vreselijk die kale plekken, iemand vertelde me dat als ze haar haarwortels er mee uit trok, dat het altijd een dunne of kale plek zou blijven.

Afgelopen januari werd door het consultatiebureau geconstateerd dat Macey nog niet écht goed kon praten. Macey was toen net 2,5 jaar. Het is ons eerste kind, dus ik weet niet wat goed of slecht is. Zelf dacht ik bij mezelf, dat komt wel goed! Ze gebruikte woordjes die voor haar makkelijk te zeggen waren, voor buitenstaanders was het vaak een raadsel. Lange zinnen lukte haar niet, en ook met haar een gesprek voeren was vaak onmogelijk. Ze maakten zich toch eigenlijk wel wat zorgen.

Vanaf baby af aan doet ze het op haar eigen tempo. Ze was vooral een luie baby. Ze sliep veel, en ze had een fijn ritme. Vanaf het moment dat ze kon lopen, (ze was toen ongeveer 1,5 jaar) veranderende ze in een nieuwsgierige dreumes. Alles ontdekken deed ze graag.

Als klein meisje droomde ik er van om later moeder te worden. Toen ik in oktober 2017 een positieve zwangerschapstest in mijn handen had, was ik eerst nog in shock. Bang voor de reactie van de mensen om me heen. Martijn en ik waren net 4 maanden samen, ik was 22, woonde in een klein appartement, en ik zat nog op school. Allerlei gedachten spookte door mijn hoofd. Laten we het weghalen? Houden we het? Was Martijn hier ook wel klaar voor? Blijft hij bij me? Onze familie reageerde positief, en na lang praten samen kozen we ervoor om er 100% voor te gaan. Nog steeds zo blij met die keuze die we toen maakte! Macey is al weer 2,5 jaar, ze hoort bij ons. Ze is het meisje waar ik vroeger van droomde, een kleine versie van mijzelf.

De meeste volgers weten inmiddels wel dat ik een angststoornis heb. Iets wat als kind zijnde al aanwezig was, maar werd verergert na de bevalling van mijn oudste dochter. Vorig jaar ben ik er voor in therapie gegaan. De angst begon eigenlijk "simpel", bang dat mijn dochter wat overkwam. Iets wat iedere moeder wel heeft of zal ervaren. Maar iemand met een angststoornis draait er te erg in door. Ik keek bijna zonder met mijn ogen te knipperen naar de camera van de babyfoon, want stel je voor als ik even niet keek, dat er wat ergs zou geboren. Bang dat ze zou stoppen met ademen. Ik wist soms zeker dat ze een of andere erge ziekte had. Inmiddels was ik bijna vaste klant bij de HAP.

Februari 2O19 - Ik kan het bijna dromen, "door de hoofdingang naar binnen, rechtdoor. Einde van de gang volg ik het bordje "PAAZ". Na het melden bij de balie loop ik de gang verder door en neem ik plaats. Er zitten meerdere mensen, ieder met zijn eigen verhaal. De één is er heftiger aan toe dan de ander. Sommige lopen in een badjas met pantoffels. Zij verblijven hier." Zie me nou zitten, dacht ik bij mezelf. Ik zat er omdat ik het stempeltje "gegeneraliseerde angststoornis" kreeg. Maar ik heb een mooi leven toch? Ben tenslotte net moeder geworden. Hoe kon ik zo ver zinken? Ik voelde me stom, een watje.

Laatst schreef ik een blog over mijn borstvoedings avontuur. Wat ik er van vind, de struggles in het begin, de pijn. Daarin schreef ik ook dat flesvoeding tegenwoordig net zo goed is dan borstvoeding. Dom van mij dat ik niet concreter was. Want binnen no time was daar de "beruchte moedermaffia". Je weet wel, die moeders die altijd wat te zeggen hebben over een ander.

Sinds ik moeder ben geworden, is er een compleet andere wereld voor me opengegaan. Waar ik mezelf vroeger druk maakte over hoe mijn haar zat of over of de kleur van mijn T-shirt wel matchte bij mijn schoenen, houd ik me tegenwoordig voornamelijk bezig met mijn twee kids. Eten ze goed? Drinken ze voldoende? Maar zo ook hun huidverzorging…

Toen ik twee jaar geleden (onverwacht) moeder werd, wist ik werkelijk niks over het moederschap. Ik moest ineens gaan nadenken over dingen waar ik helemaal niet mee bezig was. Zo ook waar iedere moeder tegen aan loopt, flesvoeding of borstvoeding? Ik wist dat borstvoeding het beste is wat je je kindje kan geven, maar zo is dat tegenwoordig bij flesvoeding net zo goed. Ik twijfelde, ik wilde graag borstvoeding proberen, maar dan had je daarnaast nog de ongevraagde meningen en adviezen van de mensen om me heen. "Borstvoeding is beter, maar flesvoeding is makkelijker", "bij flesvoeding meer last van krampjes" en "je partner kan je nooit helpen bij borstvoeding". Alles was nieuw voor me, dus ik geloofde alles. Ik koos voor flesvoeding. Macey (die nu twee is) deed het gelukkig ontzettend goed. Ze dronk goed, was tevreden, en sliep na twee weken al de hele nacht door. Ondanks dat ik toen mijn borsten wel het signaal had gegeven dat ik ze niet ging "gebruiken", gaven ze daar geen gehoor aan, dus je raadt het al - ik heb zeker 5/6 weken melkproductie gehad, waar ik niks meer mee kon doen. Conclusie; spijt, héél veel spijt.