"Mevrouw: Je kan er echt een heel gelukkig en onbezorgd leven mee leiden"

De meeste volgers weten inmiddels wel dat ik een angststoornis heb. Iets wat als kind zijnde al aanwezig was, maar werd verergert na de bevalling van mijn oudste dochter. Vorig jaar ben ik er voor in therapie gegaan. De angst begon eigenlijk "simpel", bang dat mijn dochter wat overkwam. Iets wat iedere moeder wel heeft of zal ervaren. Maar iemand met een angststoornis draait er te erg in door. Ik keek bijna zonder met mijn ogen te knipperen naar de camera van de babyfoon, want stel je voor als ik even niet keek, dat er wat ergs zou geboren. Bang dat ze zou stoppen met ademen. Ik wist soms zeker dat ze een of andere erge ziekte had. Inmiddels was ik bijna vaste klant bij de HAP.

De therapie die ik vorig jaar kreeg hielp goed, de angst voor mijn dochter verdween. Ik leerde er mee omgaan, er ging een knop om. Ik was blij en opgelucht. Ik was er van af, het zou nooit meer terug komen. Een hele tijd ging het goed.

Maar de angst sloeg door....

Door de stress en spanningen die ik lange tijd had ervaren merkte ik op dat ik steeds hartkloppingen kreeg, ik voelde hem "bonzen" door m'n hele lichaam, soms sloeg hij wel eens over, héél beangstigend. Ik ontwikkelde angst voor een hartaandoening. "Cardiofobie" noemen ze het ook wel. Dagelijks was ik bang om een hartaanval te krijgen, ik voelde steken, een drukkend gevoel op mijn borst. Elke dag weer en het voelde als een hele strijd om de dag door te komen. De dokter vertelde dat het niets meer dan hyperventilatie was, chronische hyperventilatie. Je ademt gewoon verkeerd.

Maar zo snel als die angst verscheen, zo snel verdween hij ook weer om een tijd weg te blijven en weer plaats te maken voor een andere angst, bang om het huis uit te gaan, bang voor een hersenbloeding, angst om alleen achter te blijven, angst om boodschappen te doen. Angst werden paniekaanvallen, en ik snapte niet wat er met me was, waarom ik?

Op dit moment sta ik weer op de wachtlijst voor hulp, misschien te vroeg gestopt tijdens mijn vorige therapie? Het voelde eerst alsof ik faalde. Maar iemand vertelde me laatst dat een angststoornis misschien nooit helemaal zal verdwijnen, maar je kan er mee leren leven, je kan er echt een heel gelukkig en onbezorgd leven mee leiden. Maar je zult je open moeten stellen.

En dat is één ding wat ik heb geleerd van het bloggen, mezelf open stellen. Ik wilde andere mensen helpen met mijn ervaringen, want inmiddels weet ik dat ik absoluut niet de enige ben met deze klachten. Zoveel mensen hebben het. Stel je open, praat erover. En schaam je niet. Je kan er een héél gelukkig en onbezorgd leven mee leiden. Vergeet dat niet.

❤️

Wil je je verhaal kwijt, of wil je me iets vragen. Je mag me altijd een berichtje doen via Instagram. 🍀