Voor alle vrouwen met een postnatale depressie en/of een angststoornis. ❤️

Als klein meisje droomde ik er van om later moeder te worden. Toen ik in oktober 2017 een positieve zwangerschapstest in mijn handen had, was ik eerst nog in shock. Bang voor de reactie van de mensen om me heen. Martijn en ik waren net 4 maanden samen, ik was 22, woonde in een klein appartement, en ik zat nog op school. Allerlei gedachten spookte door mijn hoofd. Laten we het weghalen? Houden we het? Was Martijn hier ook wel klaar voor? Blijft hij bij me? Onze familie reageerde positief, en na lang praten samen kozen we ervoor om er 100% voor te gaan. Nog steeds zo blij met die keuze die we toen maakte! Macey is al weer 2,5 jaar, ze hoort bij ons. Ze is het meisje waar ik vroeger van droomde, een kleine versie van mijzelf.

Ik dacht heel makkelijk over de toen aankomende bevalling. 'Ik doe dat wel ff...'

Toen bleek dat na 8 uur heftige weeën mijn ontsluiting niet vorderde, besloot ik dat ik naar het ziekenhuis wilde voor een ruggenprik en weeën opwekkers, het was namelijk al 3 uur snachts, en ik was op. De ruggenprik deed maar een beetje zijn werk, dus kreeg ik door het infuus nog extra pijnstilling. Iets wat ik eigenlijk absoluut niet wilde, dit stond ook in mijn beval plan. Maar het maakte me op dat moment niet meer uit. Toen Macey 20 uur later met de vacuümpomp werd gehaald, was ik opgelucht, het zat er op. Maar echt het 'roze wolk gevoel' had ik niet. Ik voelde me niet lekker door alle medicatie, en dit heeft echt een paar weken geduurd. Ik wilde zo graag genieten, en dat deed ik ook. Ik was zo blij met haar, zo blij dat het eigenlijk gewoon pijn deed. Ik wilde haar niet kwijt, ik kon er niet tegen als iemand haar vast hielt, laat staan haar weg te brengen naar een oppas. Ik was bang dat ze ziek zou worden, of dat ik haar perongeluk wat aan zou doen. Ik huilde meer dan dat ik lachte. Zoveel van iets kunnen houden dat het gewoon pijn doet, dat gevoel kende ik nog niet. Ik kreeg steeds vaker paniekaanvallen, en dacht elke keer dat ik dood zou gaan. Hartkloppingen, zweten, kortademig, duizelig. Het was vreselijk. Steeds was ik bang voor weer een aanval, het cirkeltje was rond..

Een postnatale depressie/angststoornis, komt steeds vaker voor na de bevalling. Praat erover en zoek hulp als je deze symptomen ervaart. Ermee blijven rondlopen maakt de stap naar herstel alleen maar moeilijker, ik weet er alles van.

Inmiddels ben ik voor de tweede keer moeder geworden. Een hele fijne natuurlijke bevalling gehad, zonder angstgevoelens. Het kan. ❤️

Ik wil graag andere moeders helpen, stuur me gerust een berichtje. ✨

Instagram: judith.keijsers