Van overproductie tot lekkende borsten in de supermarkt

Toen ik twee jaar geleden (onverwacht) moeder werd, wist ik werkelijk niks over het moederschap. Ik moest ineens gaan nadenken over dingen waar ik helemaal niet mee bezig was. Zo ook waar iedere moeder tegen aan loopt, flesvoeding of borstvoeding? Ik wist dat borstvoeding het beste is wat je je kindje kan geven, maar zo is dat tegenwoordig bij flesvoeding net zo goed. Ik twijfelde, ik wilde graag borstvoeding proberen, maar dan had je daarnaast nog de ongevraagde meningen en adviezen van de mensen om me heen. "Borstvoeding is beter, maar flesvoeding is makkelijker", "bij flesvoeding meer last van krampjes" en "je partner kan je nooit helpen bij borstvoeding". Alles was nieuw voor me, dus ik geloofde alles. Ik koos voor flesvoeding. Macey (die nu twee is) deed het gelukkig ontzettend goed. Ze dronk goed, was tevreden, en sliep na twee weken al de hele nacht door. Ondanks dat ik toen mijn borsten wel het signaal had gegeven dat ik ze niet ging "gebruiken", gaven ze daar geen gehoor aan, dus je raadt het al - ik heb zeker 5/6 weken melkproductie gehad, waar ik niks meer mee kon doen. Conclusie; spijt, héél veel spijt.

Twee jaar later verwelkomde we Macey's broertje, Noah. Die - nu ik dit typ, al weer 6 weken oud is. Vanaf het moment dat ik wist dat ik weer zwanger was stond mijn besluit vast, deze keer ga ik hoe dan ook borstvoeding geven. En dat lukte. Noah was een natuurtalent zoals ze zeiden in het ziekenhuis. Hij hapte goed aan, en mijn melkproductie kwam goed op gang. Yes! Maar niemand die me vertelde dat het zo ongelooflijk veel pijn deed, de eerste week heb ik elke voeding huilend doorstaan. Even heb ik gedacht te stoppen, maar mijn kraamhulp beloofde me dat het beter werd, dus ik bleef stug doorgaan. Het ging beter, de pijn verdween. Maar ongeveer 2 weken na de geboorte begon hij wat onrustiger te worden, elk uur hing hij aan mijn borst. Dit kan nooit de bedoeling zijn. Ik herkende dit onrustige gedrag niet van toen bij Macey, dus ik wist dat er wat moest zijn, maar wat? Ik hoorde om me heen van alles, reflux, darmkrampjes, koemelkallergie. Het kon van alles dus. Tussen elke voeding door huilde hij, krijsen, ontroostbaar. Vreselijk vond ik het, zo machteloos, niet wetend wat ik voor hem kon doen. Even dacht ik dat mijn melkproductie niet meer voldoende was. Maar volgens het consultatiebureau was dit niet aan de orde, want Noah groeide als kool. Daar moest ik mezelf niet druk over maken, zeiden ze. "Dat zit wel goed".

Oh ja, niemand die me van te voren vertelde over die lekkende borsten. Ik dacht dat dat alleen kwam door de stuwing in de eerste dagen na de bevalling, maar nee. Zo stond ik 4 weken na de geboorte mijn boodschappen af te rekeningen en irriteerde ik mezelf eraan dat iedereen vreselijk irritant naar mijn borsten stond te "staren", kan je het zien? Zei ik in mezelf. In de auto kwam ik erachter dat ik twee grote natte plekken op mijn shirt had. OEPS! Ik kon er wel mee lachen. Ik had wel zoogcompressen in, die ik ook nog eens zeker elk uur moest vervangen. De lactatiekundige constateerde gewoon een overproductie aan melk, en een mega snelle toeschietreflex. Terwijl Noah gulzig de ene leeg dronk, spoot de andere mijn hele beddengoed onder.

Zo trots dat mijn melkproductie zo goed op gang is gekomen, want laten we eerlijk zijn, dat is niet bij iedereen het geval. Noah hoefde er eigenlijk geen moeite voor te doen, wat natuurlijk niet goed is. Alle goed bedoelde adviezen van; eerst een beetje afkolven en dan aanleggen, ik probeerde van alles maar niks hielp. Ik moest zelfs elke voeding liggend doen. Dan dronk hij tegen de zwaartekracht in. Maar nog verslikte hij zicht continue. Inmiddels zijn we dan zo'n 6 weken verder. En merk ik dat het overdag goed gaat, hij drinkt wat rustiger en het "vraag en aanbod" zijn wat beter op elkaar afgestemd. Hij laat zo'n 3 a 4 uur tussen de voedingen, en huilt alleen 's avonds nog. Hij krijgt dan erg last van krampjes. Sinds we zijn laatste voeding via een flesje met afgekolfde melk geven, slaapt hij snachts veel rustiger, en ben ik niet meer elke uur aan het voeden, want eerlijk, dat sloopt je echt. Vooral als je gewend bent al een kind te hebben wat gelijk doorsliep.

Het duurt gewoon even eer dat je lichaam zich heeft aangepast aan de behoefte van je baby. Niemand die me dat vertelde. Maar uiteindelijk komt het goed. Ik ben trots, trots dat een kindje zo kan groeien op iets wat mijn eigen lichaam aanmaakt, iets mooiers dan dat bestaat toch niet? ✨

Instagram: Judith.keijsers