Het voelt als falen...

Februari 2O19 - Ik kan het bijna dromen, "door de hoofdingang naar binnen, rechtdoor. Einde van de gang volg ik het bordje "PAAZ". Na het melden bij de balie loop ik de gang verder door en neem ik plaats. Er zitten meerdere mensen, ieder met zijn eigen verhaal. De één is er heftiger aan toe dan de ander. Sommige lopen in een badjas met pantoffels. Zij verblijven hier." Zie me nou zitten, dacht ik bij mezelf. Ik zat er omdat ik het stempeltje "gegeneraliseerde angststoornis" kreeg. Maar ik heb een mooi leven toch? Ben tenslotte net moeder geworden. Hoe kon ik zo ver zinken? Ik voelde me stom, een watje.

4 weken geleden plaatste ik een foto dat ik stopte met mijn borstvoedings avontuur. Deze keuze maakte ik na weer een heftige paniekaanval gehad te hebben. Uit het niets. Zo lang ging het goed, zo lang nergens last van gehad. Ik wist niet waar het vandaan kwam, maar het was overduidelijk paniek. Noah at me letterlijk op. Ik was oververmoeid. Ik legde de lat voor mezelf ook weer véél te hoog. Sinds dien merkte ik dat elke dag weer voelde als "overleven". Ik stond elke dag weer op met een onbehaaglijk gevoel, angstig, nerveus. Alsof er iets ergs stond te gebeuren. Bewust, maar toch ook onbewust telde ik de hele dag mijn hartslag, dan was hij te snel, dan weer te langzaam. Ik ging piekeren, en ik weet uit ervaring dat dat het slechtste is wat je kan doen. "Toch niet weer terug bij af?!". Ik baalde ontzettend, het voelde zo als falen!

Ik sprak mezelf toe dat we niet weer de verkeerde kant op zouden gaan. No way! Ik heb tijdens de periode dat ik in therapie zat geleerd met deze situatie om te gaan. En dat kan ik, nog steeds. Ontspannings en- ademhalingsoefeningen helpen er goed bij. Eerst ontdoen van de stress in je lichaam, anders blijft het een cirkel wat maar rond gaat.

Tegen de mensen om me heen vertel ik dat ik een angststoornis heb overwonnen. Zo voelt het ook, en zo is het ook. Maar eenmaal zo iets meegemaakt te hebben, is het "gevaarlijker" weer een terugval te hebben. Stress is de grootste boosdoener. Maar ook je persoonlijkheid. Ik ben vreselijk perfectionistisch. Ik leg altijd onbewust die lat veel te hoog. Dit is dan weer even een reminder om mijn aandacht er bij te houden en om zo een terugval te voorkomen. De angst zal nooit helemaal verdwijnen. Zeker niet als moeder zijnde. Maar er valt mee te leven, als je eenmaal door hebt hoe het moet. 🍀