Tijdens de chemobehandelingen viel eerst mijn hoofdhaar uit. Aan het einde raakte ik ook mijn wenkbrauwen en wimpers kwijt. Maar wat is een gezicht zonder wenkbrauwen en wimpers?

De kinderen wisten al dat ik ziek was, maar niet hoe ziek. Toen ik die donderdag naar het ziekenhuis ging, hebben we mijn zoon wel verteld dat mama erg ziek is. Maar niet hoe ziek. Mijn dochter, toen 2, hebben we niks verteld en ging die donderdag naar de crèche.

Nog fit en volop in het leven kreeg ik te horen dat ik borstkanker had. Ik voelde mezelf niet ziek. Kon nog alles, maar een bobbeltje die uiteindelijk een ontsteking werd veranderde alles.Het bobbeltje voelde ik na een lange fietstocht. Geen moment dacht ik aan kanker. Ik legde het naast mij neer en dacht dat het te maken had met het tillen van mijn kinderen en de lange tocht. Een week later voelde ik hem weer. Dit keer verdween mijn gevoel niet naar de achterkant en hield ik hem in de gaten. Mijn onderbuik gevoel gaf gaf aan dat het niet goed was, maar ik wilde niet die "zeurkous" zijn en deed er niks mee  Het bobbeltje werd naar mijn gevoel minder, maar een week later werd mijn huid knalrood. Twee jaar eerder een borstontsteking gehad, maar ik wilde het toch laten checken door de huisarts. Ook zij dacht aan een borstontsteking en gaf mij antibiotica. Helaas werkte dit niet en toen ik uiteindelijk huilend opbelde dat ik geen kleding meer kon verdragen op mijn borst, werd ik eindelijk doorgestuurd.

Eenzaamheid. Wat is dat? Wat houdt het in? Wanneer ben je eenzaam? Of wanneer mag iemand zich eenzaam voelen? Als je geen vrienden hebt? Of omdat je je gewoon zo voelt?

Tijdens de zomervakantie rende ze nog achter haar achterkleinkinderen aan. Ze geniet met volle teugen van de vier kleintjes. "Kleinkinderen zijn geweldig, maar achterkleinkinderen . Het is zo geweldig om dat te mogen hebben" Zegt ze regelmatig. Maar nu is ze ziek. Van één op de andere dag veranderde ze in een klein, oud, ziek vrouwtje zonder stem. De kanker heeft haar stembanden doen verschrompelen en nu kan ze alleen nog maar fluisteren. Kanker is een mensonterende ziekte.

Deze week zie ik veel geeuwende kinderen in mijn kring. In de hoeken liggen ze vaak te dweilen en van opruimen hebben ze nog nooit gehoord. Mijn klas is moe en dat laten ze merken. Sommige kinderen worden erg druk, terwijl andere kinderen het liefst de hele dag met hun hoofd op tafel liggen.

Ik doe gezellig mee, :-) Ik ben dol op het sparen van kaartjes en die daarna in de boeken plakken. Op school mogen de kaartjes alleen in de pauze of na schooltijd geruild worden. Er is zelfs een heuse ruiltafel. 

Mijn kleuters vinden het nog erg lastig. Komen vaak thuis met het kaartje dat zij het mooiste vinden in plaats van het kaartje dat ze nodig hadden. Daar heb ik nu iets op bedacht.... Hoe kan je samen sparen en ruilen maar toch educatief verantwoord bezig zijn? Je moet het wel kunnen verantwoorden aan onze inspectie ;-)

Om die reden heb ik de dinoplaatjes geïntroduceerd tijdens mijn rekenlessen. :-) Mijn kleuters hebben al hun dubbele meegenomen en samen hebben we ze op een hoop gegooid. De jongste mochten dezelfde plaatjes bij elkaar zoeken. Daarna mochten er een paar de juiste kleur bij elkaar zoeken. Dank je wel bekend winkelmerk dat je elke bladzijde een andere kleur hebt gegeven! En als laatste werden ze door de oudste op de juiste volgorde gelegd. Top!!! Dat maakt het uitzoeken gelijk een stuk makkelijk. Vervolgens hebben we met zijn allen geteld tot 154.... en dat is ver, groot en wel heel knap als je dat kan.

Daarna kregen ze huiswerk mee. Ze moesten samen of alleen alle nummers opschrijven die ze nodig hebben. In de klas mogen ze dan zelf of met mij uitzoeken welke plaatjes daarbij horen. Succes verzekerd en de boeken gaan snel vol. De kinderen zijn helemaal enthousiast en elke dag komt er een nieuwe stapel dubbele binnen. Ons klassenboek moet alleen nog een paar botjes, maar volgens mij zijn die niet vindbaar.... ;-)

Nog een paar dagen en dan is dit project van het bekende winkelmerk weer voorbij. Kan niet wachten op de volgende actie! De zaadjes waren namelijk ook een groot succes in mijn klas!

Samen met een collega zit ik op ons bankje op het schoolplein. Onze kleuters rennen vrolijk rond en sommige kleuters zitten lekker bij ons. Ze bekijken het haar van mijn collega en constateren dat ze het verft. "Dit is niet je echt kleur, juf! Jij verft het zeker? Ik zie hier namelijk allemaal zwart onder je eigen haar. En hier zie ik ook zwart op je hoofd" Lachend kijk ik haar aan, terwijl zij uitlegt waarom ze het doet.

Opeens draaien ze zich om naar mij... "Juf, je wordt grijs!" Ik kijk mijn collega aan die hard begint te lachen. "Wat? grijs? Waar dan?" Mijn collega ziet mijn blik en legt uit. Mijn haar is aan de voorkant heel licht blond. blijkbaar zien ze dat als grijs. Grijs... blond? Dan is mijn collega van 25 wel heel grijs, haha. Na de uitleg van mijn collega's beginnen mijn kleuters heel hard te lachen. "Jij was even bang, hè juf? Maar wij maakten maar een grapje hoor. Juf Anita is wel grijs, maar jij nog niet hoor" Geschrokken kijkt mijn collega mij aan..... "Ik? Grijs? Ja, lieve collega, jij wordt inderdaad grijs en dat is de reden dat je het verft. Maar dit hoef je helemaal niet toe te geven, hoor. Zeg maar gewoon dat je liever blond bent dan zwart. ;-) Onze kleuters gaan overal in mee. :-)

In mijn klas hangt een kalender. Elke maand teken ik de kalender en laat ik door middel van plaatjes zien wat voor dingen er gaan gebeuren. De ene tekening is mooier dan de ander, maar het gaat om het idee. ;-) Mijn kleuters vinden mijn kalender helemaal geweldig en elke maand is er een discussie wie hem mee mag nemen.