Hoe vertel je jouw kinderen dat je kanker hebt?

De kinderen wisten al dat ik ziek was, maar niet hoe ziek. Toen ik die donderdag naar het ziekenhuis ging, hebben we mijn zoon wel verteld dat mama erg ziek is. Maar niet hoe ziek. Mijn dochter, toen 2, hebben we niks verteld en ging die donderdag naar de crèche.

Na de diagnose kon ik niet stoppen met huilen. Ik wilde wel, maar het ging gewoon niet. Mijn lichaam was ziek, ernstig ziek. Maar hoe ziek wist ik toen nog niet. We leefden nog in onzekerheid en we  wisten dat er nog een hoop onderzoeken zouden komen. Met tranen in mijn ogen hebben we Joshua opgehaald bij mijn ouders en hem rustig verteld dat ik ziek ben. Ook hebben we gezegd dat ik vaak naar het ziekenhuis moet voor onderzoeken. Hij reageerde heel rustig, gaf mij een dikke knuffel en zei dat hij voor mij ging zorgen. Een jongetje van net 6 die zegt dat hij voor zijn mama gaat zorgen. Dit keer geen tranen van verdriet, maar van liefde. Hoe lief is het als jouw kind voor jou wil zorgen? De tekening die je ziet is ook door hem gemaakt. Papa en mama die naar het ziekenhuis gaan.

Mijn dochter hebben we gezegd dat mama erg ziek is en allemaal testen moest gaan doen in het ziekenhuis. Ook zij gaf mij een dikke knuffel en zei dat ze mij ging helpen. Zo blij met deze twee schatten van kinderen.

Na die donderdag had ik twee weken lang onderzoeken. Een biopt hier, een pet-scan daar. Twee weken vol onzekerheid en angst. Twee weken lang heb ik elke dag gehuild. Vanwege de onzekerheid. Wel probeerde ik mijn kinderen zo min mogelijk te belasten met mijn tranen.

Twee weken na de eerste diagnose hoorde ik dat er uitzaaiingen waren gevonden op mijn ruggenwervel. Mijn eerste gedachte was, nu is het klaar. Gelukkig zijn ze erg ver met de onderzoeken en weten ze dat ze dit inmiddels wel kunnen genezen. Met 3 of minder uitzaaiingen op 1 orgaan heb je kans op genezing. En die kans wilden ze mij geven. Ik zou een heel zwaar traject moeten doorgaan. Maar als het zou aanslaan dan had ik kans op genezing. Wel wilden ze zeker weten of het inderdaad kanker was. Dus wilden ze een biopt  uit mijn ruggenwervel halen. Wat een hel is dat! Later meer hierover.Maar terug naar mijn kinderen. Ik heb ze meegenomen in elk proces dat ik moest ondergaan. Ik heb filmpjes gezocht op internet. Een prentenboek aangeschaft om te vertellen wat er allemaal ging gebeuren en op de website kankerspoken.nl konden ze zelf rondkijken. Joshua vond het reuze interessant.Ik ben open geweest. Over wat er ging gebeuren en hoe ik mij voelde. Zonder ze te belasten met de dood. Van kanker kan je namelijk ook doodgaan. Het is zo onvoorspelbare ziekte. Toen ik besloot mijn haren af te scheren, hebben ze zelf een stuk van mijn haar mogen afknippen. Wat vonden ze dat geweldig. Joshua vond mijn kale hoofd spannend, maar Isabel kon er geen genoeg van krijgen en wilde graag over mijn kale hoofd aaien. Twee kinderen met twee verschillende reacties, maar allebei ontzettend open. En dat vind ik belangrijk. Ik wil weten wat er bij hen speelt zodat ik ze kan helpen. En ik ben open over al mijn behandelingen. Zo helpen we elkaar en dat is toch het allerbelangrijkste?Kanker krijgen is niet niks. Voor jou niet, maar ook niet voor de mensen om je heen. Gelukkig ben ik gezegend met een fantastische man en twee geweldige kinderen. Zo sta ik er niet alleen voor.Wil je weten hoe het nu met ons gaat? Kijk op www.justjoyce.nl