Kiezen tussen mijn kindjes en werk. En nee, het is niet zo zwart/wit als ik het net beschrijf, maar zo voelt het stiekem wel een beetje. 

Want vrolijk is deze blog niet. Verre van dat. En ik wil zó graag leuke blogs schrijven! Over de kleertjes die ik allemaal gekocht heb, over het wiegje dat ik gister in elkaar heb gezet en opgemaakt heb. Over de 20-wekenecho, dat we nu een meisje krijgen en al een jongen van 2 hebben die zich zo ontzettend goed ontwikkeld, ondanks dat ik me zo voel, over het huis dat we weer babyproof hebben gemaakt, over mijn nesteldrang, over onze vakantie waar we net van terug zijn, over de fotoshoot die ik een tijdje geleden heb gehad met mijn zoontje voor vaderdag, over mijn passie voor haken en wat ik allemaal maak en gemaakt heb, over mijn lieve vent die alles maar accepteert en me in alles helpt, over dat we eindelijk een vaatwasser hebben en dat ik daar toch best wel gelukkig van word.

Het blijft toch spannend zo'n echo. Ik verwacht niet anders dan dat het goed gaat, want manlief en ik zijn hartstikke gezond en in de familie komen ook geen gekke dingen voor. Maar toch blijft het spannend!

Afgelopen vrijdag werd mijn zoontje ziek. Ik ging hem ophalen bij de gastouder en hij zat op mijn schoot, zodat ik zijn schoenen aan kon doen. Een paar keer kuchen en daar kwam het....een stroom van kots. Vól over mij heen! En over zichzelf. En over de bank van de gastouder en over het vloerkleed! Ik begon eerst een beetje te lachen, van de schrik, denk ik. En omdat ik gewoon helemaal onder de kots zat, niet zo'n klein beetje ook. Mijn broek, schoenen, hand, T-shirt, alles zat onder. Ik heb Fynn toen gauw een kus gegeven en hem op de grond gezet. Alles opgeruimd met de gastouder en kleding van het zoontje van de gastouder kunnen lenen. Want tja...zijn noodkleding had Fynn al aan, omdat 'ie in een plas met water was gaan zitten. Handige Harry...

Soms vragen mensen me hoe ver ik ben in de zwangerschap. Als ik dan zeg hoeveel weken ik zwanger ben krijg ik soms een blik, dat ze niet weten hoe ze dan moeten reageren, haha! Ik kan daar alleen maar om lachen. Ik weet hoe mijn lijf is en dat ik me goed voel. Het gaat goed met de baby, dus ik ben gelukkig. Hoe klein of groot mijn buik dan is, kan me niks schelen. Ik ben er trots op! 

Maar misschien maak ik me toch wel een klein beetje zorgen... 

En dat maakt het extra moeilijk, want elke naam die ik leuk vind, vindt mijn vriend niks. Hij komt uit Haarlem, ik uit Huizen (in 't Gooi)  en woon sinds 11 jaar in Hilversum. Dus we kennen ontzettend veel mensen met verschillende namen. En bij bijna elke naam worden we wel herinnerd aan een  persoon die we nu of van vroeger  kennen. Best frustrerend!! 

Inmiddels heb ik kunnen accepteren dat deze zwangerschap niet zo makkelijk gaat als mijn eerste. Althans...het begin. Want ik ben nog maar bij het begin. Ik zit in mijn 14e week en langzamerhand heb ik alle kwaaltjes kunnen accepteren. Mijn werk ook, dus ik werk echt nog maar halve dagen en vanaf mei, mits er vervanging is, werk ik nog maar ongeveer 15 uur per week. Dat is heel fijn, want mijn rug is zo stijf en pijnlijk als maar kan. Ik kan mijn zoon amper zijn bedje nog uit tillen! Maar eigenlijk moet ik hem sowieso niet meer optillen, maar dat kan ik gewoon niet. We houden zo van knuffelen samen! En daarbij, op de fiets en in de auto moet ik hem ook nog tillen. 

Ik weet dat ik nog maar kort zwanger ben. Nu 13 weken. En ik weet ook dat het gevoel nog kan komen, dat dat niet per se nu al aanwezig moet zijn. En dan heb ik het niet over het voelen van mijn kindje, maar over 'het' gevoel dat ik had bij mijn eerste zwangerschap. De beruchte roze wolk. Die wolk is er (nog) niet. En dat vind ik heel erg, want ik hoopte zó dat ik hetzelfde zou voelen als bij Fynn!