Ik kan het mij nog zo ontzettend goed herinneren, het is nu iets meer dan een jaar geleden. Het is zaterdagnacht en we liggen te slapen. Een keiharde klap, glasgerinkel en geschreeuw dat door merg en been ging. Het was mis en goed mis ook.

Zoals velen van jullie weten, ben ik zwaar asmatisch en in het begin van de corona crisis moest ik heel voorzichtig zijn omdat mijn medicatie niet goed ingesteld stond en de artsen niet weten / wisten wat dit virus met mij zou doen. Na een aantal maanden, had ik groen licht gekregen om weer terug de maatschappij in te keren, wat ik dan ook, uiteraard met alle regels en adviezen van dien, aan hield. 

Al mijn hele leven struggle ik. Het gevecht met mijzelf aangaan en mijn onzekerheid. Waar komt het vandaan wordt vaak gevraagd en waarom?

De laatste tijd, waar ik ook loop, of wat ik ook kijk op de televisie, denk ik wel eens, waar gaat het heen met de wereld? In wat voor een wereld moeten mijn kinderen opgroeien? Een goed opgevoegde jongen, die het opneemt voor zijn vriend, wordt neergeschoten, omdat hij alleen maar de dader aansprak op zijn daden? Waarom? Wat voor opvoeding heeft deze dader gehad? Ik loop langs een speelveldje, het ene K woord, na het andere wordt er over en weer geschreeuwd en weer denk ik, wat voor opvoeding is hier aan vooraf gegaan?

Laat ik maar met de deur direct in huis vallen. Ja, ik ben bang, bang om het corona virus op te lopen. Bang hoe heftig dit virus op mijn longen zal slaan.

In mijn vorige blog hebben jullie kunnen lezen over mijn pittige zwangerschap en snelle bevalling. In dit blog wil ik jullie vertellen over de risico’s van een ruggenprik.

In mijn vorige blog hebben jullie kunnen lezen dat ik een lang en uiteindelijk medisch traject ben aangegaan om zwanger te kunnen worden. Na 4 ½ jaar proberen en wensen, is dit gelukt en hebben wij een prachtig meisje mogen verwelkomen in juli 2017. Nadat zij geboren was, hebben mijn man en ik een gesprek met elkaar gehad en hadden de wens, als het ons gegund was, om een tweede kindje te kunnen krijgen. Wij hebben besloten dat ik niet aan de pil zou gaan en we zouden wel zien wanneer het raak zou zijn. In oktober 2018 heb ik het met mijn man erover gehad dat als ik in Februarie nog niet zwanger ben, ik weer het medische traject in wil gaan, met de gedachten dat ik misschien wel weer twee a drie jaar bezig ben. Maar een week na dat gesprek met mijn man, voel ik mij anders dan anders en vraag ik mij ineens af, wanneer ik voor het laatst ongesteld ben geweest? Ik heb PCOS, dus mijn menstruatie is geregeld onregelmatig, maar na de bevalling, was ik iedere maand stipt op tijd. Ik besluit op 13 Oktober toch maar eens een test te gaan doen. Natuurlijk tijdens het testen, komt mijn kleine meisje op bezoek en trekt zo die test uit mijn handen, terwijl ik nog aan het testen was (mijn man was de hond aan het uitlaten en de deur moest daarom open blijven om mijn meisje in de gaten te houden). Ondanks dat mijn dochtertje de test uit mijn handen probeerde te trekken, kwamen er direct twee streepjes tevoorschijn. Oh mijn god! Dit kan niet waar zijn. Hoe dan? Zo heb ik een kwartier door de woonkamer heen en weer gelopen met de test in mijn handen. Mijn man kwam binnen en keek mij heel vreemd aan toen ik in huilen uitbarste van geluk. Ik liet hem de test zien en hij brak ook. Wij konden ook zwanger worden zonder alle hormonen. Wat waren wij dankbaar! De eerste weken voelde ik mij heel goed. Tot ik ongeveer 11 weken zwanger was, mijn astma begon op te spelen en de artsen besloten om mij op te nemen in het ziekenhuis voor een aantal dagen. Ik kreeg een sterke prednisone kuur wat geen kwaad kon voor de kleine man. Na deze kuur knapte ik aanzienlijk op en heb ik mij heel fit en goed gevoeld tot ik de 28 weken naderde. Ik begon weer sneller benauwd te worden, mijn buik groeide en mijn longen gingen met de week steeds meer in de verdrukking te zitten. Met 30 weken hebben de artsen mij aangeraden om te stoppen met werken en het rustiger aan te gaan doen. Met 34 weken kon ik echt niets meer. Een wandeling van de bank naar de keuken was al te ver en was ik zwaar buiten adem. Op een vrijdagavond had ik wat harde buiken en besloot ik voor een controle naar het ziekenhuis te gaan. Ik dacht eigenlijk na aan het CTG te hebben gelegen en deze goed was, lekker naar huis te kunnen gaan. Totdat de dokter het opviel dat ik wel erg benauwd was en het niet verantwoord vond dat ik naar huis toe zou gaan en mij zelfs te zwak vonden om ingeleid te gaan worden met 37 weken. Er werd besloten dat ik 5 dagen lang in het ziekenhuis zou moeten blijven met een heel zware prednison kuur om mij klaar te stomen voor de bevalling. Ik wilde perse naar huis om nog mijn nagels, wimpers en haren te kunnen laten doen. Hoe kun je dat nou willen, zullen jullie denken. Maar dat was voor mij het enige moment dat ik mij nog even normaal kon voelen en geen patient was. Na drie dagen mocht ik de kuur thuis afmaken en kon ik gelukkig toch die nagels, wimpers en haren laten doen, met de voorwaarde dat ik overal naar toe gebracht zou worden en volledige bank en bedrust zou houden. Daar heb ik mij dan ook aan gehouden, alles voor de kleine man. 02 juni was het zover, de warmste dag van Nederland ooit. Ik werd ingeleid. Ik zag erg tegen de inleiding op, omdat de vorige keer dat ik ingeleid werd, het plaatsen van de ballon erg pijnlijk was. De gynaecoloog die ik nu had, had een trucje voor mij, tip voor alle mama’s! Wiebelen met je tenen. Wauw dat hielp echt en de ballon was zo geplaatst. Je zal natuurlijk net zien, de hele dag zitten wachten met mijn man op een kamertje, mijn man besloot maar naar huis te gaan, want hij mocht niet blijven, was hij net weg, viel de ballon eruit. De verloskundige die mijn ontsluiting kwam opmeten, Yeah 2 cm, geen nieuwe ballon meer en zei dat ze de volgende dag mijn vliezen pas zouden breken. Dus mijn man kon lekker thuis blijven om ook nog wat rust te pakken. 03 juni was het zover, ik zou vandaag mijn kleine man gaan verwelkomen. Mijn vliezen werden iets later dan gepland gebroken omdat ze er niet geheel van overtuigd waren dat de kleine man wel genoeg ingedaald was. Gelukkig was dat niet het geval en werden deze om 10:10 uur gebroken en direct gestart met wee opwekkers. Na een half uur kwam ik al in een weeenstorm terecht door de opwekkers en merkte ik dat ik problemen begon te krijgen met mijn ademhaling. Ik bleek nog maar 4 cm ontsluiting te hebben, waardoor ik heb gesmeekt om een ruggeprik (achteraf gezien heb ik hier heel veel spijt van gehad, zie mijn volgende blog). Ik kreeg voorang op een andere patiente, de arme schat lag al anderhalf uur te wachten en nu moest ze mij ook nog eens voor laten gaan. Wat een opluchting dat de ruggeprik gezet was, ik kon weer een beetje op adem komen. Om 13:00 uur ben ik weer naar beneden gereden naar de verloskamers waar bleek dat ik nog steeds maar 4 cm ontsluiting had. Om 15:15 uur bel ik mijn moeder even op om te vertellen hoe het gaat en wilde ik toch echt even weten hoe het met mijn dochtertje gaat. Gelukkig ging alles goed met mijn meisje en vertelde ik mijn moeder dat het allemaal nog wel even kon duren. De gynaecoloog kwam binnen en ik vertelde mijn moeder dat ik haar later wel weer zou bellen. De gyn bekeek hoeveel cm ontsluiting ik had en toen was het oh. Zet alles maar klaar, ik zie het hoofdje al, je mag gaan beginnen met persen! Mijn man belde mijn moeder om het goede nieuws te vertellen dat ik mocht gaan persen. Om geen twee persweeen later te bellen dat ze opnieuw oma was geworden van een prachtige kleinzoon Body. Dit was echt een voorbeeld bevalling, waar vele moeders van dromen. De kleine man maakt het goed en ik had weer adem. Dezelfde avond zijn wij nog heerlijk naar huis gegaan om te gaan genieten van ons complete gezinnetje. Wij hebben gewoon twee wonderkindjes. Tot de volgende ochtend….