Als je kinderen gevaar lopen tegen externe factoren en je als moeder machteloos staat

Ik kan het mij nog zo ontzettend goed herinneren, het is nu iets meer dan een jaar geleden. Het is zaterdagnacht en we liggen te slapen. Een keiharde klap, glasgerinkel en geschreeuw dat door merg en been ging. Het was mis en goed mis ook.

Ik neem jullie even mee terug in de tijd wat hier aan vooraf ging. Er is een conflict ontstaan tussen twee jongens in de buurt. Bij ons aan de overkant woont de moeder van deze jongen en wordt sinds dit conflict door een andere jongen continu getreiterd en bedreigd sinds een aantal maanden. Bakstenen door de ramen heen, bedreigingen etc. Nu is dit natuurlijk al hartstikke eng en confronterend.

Een keiharde knal, vuurwerk. Door al die geluiden, het glas wat brak, het geschreeuw wist ik, dit is niet goed en heb mij in alle haast aangekleed en ben naar buiten gerend. Buren over hun toeren, ze waren aan het schreeuwen dat de buurvrouw niet meer leefde. Op dat moment ben ik gaan schakelen in mijn hoofd, deze vrouw is nog zo jong, de situatie is net gebeurd, ik moet wat doen. Tot mijn stomme verbazing heb ik nog toestemming gevraagd of ik eventueel mocht reanimeren mocht dit nodig zijn. Natuurlijk  mag dat.

Ik ren naar het huis toe en zie daar mijn buurvrouw op de grond liggen. Samen met mijn overbuurjongen hebben wij haar de eerste hulp verleend. Gelukkig was ze nog bij kennnis, maar wel heel ernstig gewond en hebben wij haar tot de hulpdiensten er waren, continu gemonitord. Wat er in dat huis gebeurd is, dat gun je zelfs je ergste vijand niet. Het was verschrikkelijk daar binnen. Ik kan nog steeds de rook ruiken in mijn neus en proeven in mijn mond, de rookmelder blijft in mijn oren suizen en de machteloosheid van haar kinderen was verschrikkelijk om te zien. Haar oudste probeerde ik continu gerust te stellen en haar jongste zoon heb ik telkens naar boven gestuurd zodat hij zijn moeder daar niet gewond zag liggen en ondertussen ben ik nog met mijn overbuurvrouw bezig om te kijken dat ze bij kennis blijft. Gelukkig na 15 a 20 minuten kwamen de hulpdiensten en namen onze zorg over.

Een paar dagen na de aanslag kwamen wij erachter dat er een ijzeren pin in onze voordeur was geschoten, 2 meter onder de slaapkamer van onze dochter. Plus de brievenbus is over het dak geslagen en in de achtertuin van onze naaste buren terecht gekomen.

Na dit incident sloeg de angst in de buurt aardig toe en vooral bij ons thuis met twee kleine kinderen, wij wonen direct tegenover het huis. We hoopten dat deze aanslag niet bewust was en dat de dader / daders spijt hadden van hun daden en dat het conflict nu klaar zou zijn. Helaas, het ging door….

Twee weken na de gebeurtenis hoorde ik sirenes en zag ik zwaailichten. De auto van de moeder van de buurvrouw was in de fik gestoken. Toen ging er bij mij een knop om en sloeg de angst echt toe. Deze jongens houden niet op en deinsen nergens voor terug. Maar ik heb wel een klein meisje die aan de voorkant slaapt en nu gevaar op loopt. Hoe ver gaan deze jongens, komen ze met nog zwaarder geschut aan? Op dat moment heb ik mijn dochtertje iedere avond op onze slaapkamer laten slapen. Ik kon het toch niet laten gebeuren dat ze straks met nog zwaarder vuurwerk aan zouden komen en zij straks ook slachtoffer zou zijn. Overdags wilde ik niet dat mijn kinderen bij de voordeur stonden, want stel je voor dat de daders overdag langs zouden komen. Ondertussen ben ik gaan zoeken op kogelvrij glas, plakfolie, etc. Maar vindt maar zoiets voor een particulier.

Eindelijk na een half jaar na diverse bakstenen door het ruit, jongens die met messen stonden te zwaaien, een auto in brand, huis bijna in de fik, en twee vuurwerkincidenten later waarbij bij 1 van deze de buurvrouw zo gewond is geraakt, heeft de politie een aantal jongens kunnen oppakken en kon de rust en de veiligheid weer terugkeren.

Nu een jaar later is de hoofddader gelukkig veroordeeld en komt voorlopig niet meer op vrije voeten. De andere jongens die in opdracht dingen uitvoerden, zijn ook veroordeeld.

Voor nu kan ik mijn dochter weer veilig in haar kamer laten slapen, zij het dat ik nog steeds heel voorzichtig ben en ze niet meer bij het raam zal slapen.

De onmacht die ik deze periode als moeder heb gevoeld is niet te beschrijven. Je probeert alles om je kinderen te beschermen en in een veilig huis te laten wonen. Heel even hebben wij overwogen om te gaan verhuizen, maar er is niemand die jouw huis wil komen tegenover een huis waar zulk soort incidenten nog aan de gang zijn. Daar sta je dan, met je rug tegen de muur en je kunt niks.

Gelukkig is alles nu voorbij en laten we hopen dat dit zo blijft. Maar bij ieder geluidje blijven we alert en houden wij alles in de gaten.