Na de 2 paracetamol val ik nog een goede slaapcyclus weg om om 6 uur weer wakker te worden. Ik ga mijn tanden poetsen en douchen en wacht met smart op de verloskundige, welke rond 10 voor half 7 in de kamer staat. Ze controleert mijn baarmoederhals en zegt dat ik al ruim 4 centimeter ontsluiting heb! Mijn baarmoederhals is bijna verstreken, als de CTG goed is gaan we doorleiden. Omstreeks 07:15 komt de verloskundige, na een goede CTG mijn vliezen breken. Wat is dat een vies gevoel. Alsof je in je broek plast zonder dat je er controle over hebt. Vanaf hier word ik niet meer afgekoppeld van de CTG. Alles blijft goed gaan en we zien de weeën opkomen en weggaan op het scherm. Ondertussen zit ik lekker te kletsen met de verpleegkundige over onze vorige bevalling en de verwachtingen van vandaag. Ik grap tegen haar dat ze de geboorte van Haley mee gaat maken, en ze besluit niet te lang te wachten met een infuusnaald. Jammer genoeg glipt mijn ader weg en kan ze geen goede ader vinden. Er wordt een andere verpleegkundige gehaald, nog een bol buikje, zij prikt in 2 pogingen een infuusnaaldje. Wel een extra dun naaldje, een gewone naald krijgen ze er niet in. Ook met haar zit ik lekker te kletsen, het maakt me allemaal ook niet zoveel uit, mijn enige verzoek is dat iedereen stil is tijdens het puffen. Iedereen om me heen kan meekijken op het scherm van mijn telefoon waar ik iedere keer netjes op de “play” knop druk bij een wee en op de “pauze” knop als hij voorbij is. Omstreeks 9 uur komen mijn weeën iedere 3 tot 4 minuten en krijg ik de draadloze CTG aangelegd. Het wordt nu wel tijd om me iets meer te concentreren, maar ik voel wel al wat druk. Ik klim uit bed, nu kan ik lekker op mijn bal gaan zitten! Waar ik na 2 minuten alweer af kom, omdat het absoluut niet is wat ik had verwacht. Alles begint pijn te doen, en het is net alsof mijn hele “bodemgebeuren” onder invloed van het opstaan dacht: ‘nu gaan we ervoor zorgen dat het hard gaat’. Om 09:30 vraag ik Marcel op de bel te drukken, maar als de verloskundige om 09:45 komt kijken heb ik pas 6 cm ontsluiting en trilt met iedere wee wel mijn hele lichaam mee. De pijn is haast niet meer te doen. Zitten, staan, liggen, het maakt niet uit wat ik doe. Pijn doet het toch wel. De verloskundige stelt voor om toch voor pijnbestrijding te gaan zodat het scherpe randje pijn eraf gaat en ik (hopelijk) iets meer kan ontspannen. Dit zou dan kunnen zorgen voor snellere ontsluiting. Omstreeks 10:02 besluit ik onder de douche te stappen, dit tijdstip weet ik omdat Marcel hier gestopt is met de weeëntimer. Na 3 minuten onder de douche voel ik iets “zakken” en mijn hele lichaam geeft aan “NU”. Door de schrik raak ik een beetje in paniek. Ik had net pas 6 cm, maar mijn lichaam perst uit zichzelf al mee. Bang dat er binnenin iets fout gaat, scheurt of er iets mis gaat met Haley begin ik een beetje te gillen. Voor Marcel een reden om op de knop te drukken. De verpleegkundige had net het pompje klaar staan, maar ziet aan alles dat dit niet nodig is. Ik word op bed geparkeerd en de verloskundige komt er ook zo spoedig mogelijk aan en ziet aan mijn buik dat het echt wel tijd is. Mijn hele lichaam trilt met iedere wee mee, en er wordt me verteld voorzichtig mee te persen totdat er geen druk is, zodat ze de ontsluiting kan checken. 10:32 wordt volledige ontsluiting geconstateerd. Op handen en knieën pak ik 3 minuten en 3 persweeën later ons meisje aan van de verloskundige. De eerste perswee stond het hoofdje, de tweede mocht ik nog meepersen en de derde moest ik stoppen. Met de derde perswee heeft de verloskundige Haley (en de rest van het vruchtwater) mee naar buiten geholpen. De verpleegkundige heeft foto’s gemaakt van deze momenten. Ik draai met hulp van de arts (een beetje onhandig) op mijn rug. Haley krijgt het welbekende wit met roze/blauwe mutsje op. Er wordt een oxytocine injectie via mijn infuus gegeven en niet veel later volgt de placenta al. Marcel mag de navelstreng doorknippen. Deze keer staat alles op de foto!

Met 3 uur slaap en nog 1 keer een badje in de nacht van 29 op 30 april gaat om 06:00 de wekker. We ontbijten even, ik ruim de vaatwasser uit en we verzamelen de laatste spulletjes. Marcel gaat de auto inladen en de vuilnisbakken, deuren en ramen checken. Terwijl hij dat doet maak ik nog even prachtige foto’s van de babykamer en maken we nog even een saampie. Zenuwachtig stappen we ‘s ochtends om en nabij 10 voor 7 in de auto. De Haley playlist op Spotify gaat aan. En als we bij het ziekenhuis aankomen hebben we alle nummers gehad. De playlist is net zo lang als het ziekenhuisritje! Wat een toeval. De auto parkeren we op de eerste verdieping. Samen wandelen we naar binnen met de rugtas vol spullen voor vermaak.

Al vanaf het begin van de zwangerschap wisten Marcel en ik dat we met 37 weken ingeleid zouden worden. Toen met de termijnecho bleek dat de uitgerekende datum 21 mei was, werd 30 april voor ons direct “de datum”. Eind maart hebben we de inleiding in het ziekenhuis echt ingepland. 30 april 2023 om 08:00 zouden we in het ziekenhuis verwacht worden. De eerste 3 maanden hebben we dit ook aan iedereen verteld, het was pas later, toen de datum echt dichterbij kwam en we de nervositeit van anderen merkte, dat we gestopt zijn met vertellen over de inleiding. 2 dagen voor de inleiding plaats ik nog een verzoek op instagram én Facebook. Een verzoek tot rust, al 3 weken lang krijg ik zeker 4 keer per dag een berichtje over hoe het met ons gaat en met vragen over een eventuele inleiding (en wanneer die dan is?). Langzaamaan merk ik dat ik nerveus wordt van alle nerveuze mensen. We stellen de interesse zeer op prijs, maar vertellen wanneer we ingeleid worden, doen we al 2 maanden niet meer. We zijn bang dat iedereen op de dag van de inleiding app contact gaat zoeken om te vragen of ze er al is. Vragen beantwoorden over hoe het gaat, zijn we ook mee gestopt. Drukte, mijn hoofd wil drukte over alles behalve wat ons te wachten staat. Marcel heeft door de stress onderhand huidgriep ontwikkeld en zit helemaal onder de kleine jeukende bultjes. En met iedere vraag via social media komt er weer een bultje bij. Een berichtje plaatsen lijkt de enige oplossing om die laatste 2 dagen door te komen. De mensen die direct in het begin op hebben gelet wisten de datum.

Het leven op de regenboog... Al een paar keer heb ik geprobeerd een vervolgblog te schrijven op al mijn andere blogs. Vanaf het begin heb ik al gezegd dat ik voornamelijk voor mij schrijf en niet voor alle mensen die liefdevol op volg hebben gedrukt. Maar aangezien ik merk dat alle mensen die er zo liefdevol voor hebben gekozen mij te volgen zich zorgen maken door mijn stilte, heb ik besloten een blog te schrijven voor jullie.

Laat ik beginnen door te vertellen dat alles met Haley heel goed gaat. Met regelmaat krijg ik berichtjes van mensen die het zich af vragen. Met Haley gaat het uitstekend, met mijzelf gaat het niet zo goed. Ik wil het goed doen voor iedereen. Goed doen voor Haley. Goed doen voor Henry en proberen om het makkelijker te maken voor Marcel.

Henry*, Riley* en Teddy* krijgen een zusje 

Laten we voorop stellen dat ik mensen met een sterke geslachtsvoorkeur nooit echt gesnapt hebt. En laten we ook even vaststellen dat ik mijzelf tot voor kort ook niet snapte. Het hebben van een voorkeur wanneer je gaat voor een baby heb ik niet zoveel mee. Je gaat immers voor een baby en niet voor een meisje of jongen. De kans is 52% op een jongen en 48% op een meisje, dus ze gaan vrij gelijk op. Toen wij zwanger wilden worden ging het niet om het hebben van een jongen, maar om het hebben van een baby.

Dag Henry,