De laatste weken zwanger van een regenboog

Al vanaf het begin van de zwangerschap wisten Marcel en ik dat we met 37 weken ingeleid zouden worden. Toen met de termijnecho bleek dat de uitgerekende datum 21 mei was, werd 30 april voor ons direct “de datum”. Eind maart hebben we de inleiding in het ziekenhuis echt ingepland. 30 april 2023 om 08:00 zouden we in het ziekenhuis verwacht worden. De eerste 3 maanden hebben we dit ook aan iedereen verteld, het was pas later, toen de datum echt dichterbij kwam en we de nervositeit van anderen merkte, dat we gestopt zijn met vertellen over de inleiding. 2 dagen voor de inleiding plaats ik nog een verzoek op instagram én Facebook. Een verzoek tot rust, al 3 weken lang krijg ik zeker 4 keer per dag een berichtje over hoe het met ons gaat en met vragen over een eventuele inleiding (en wanneer die dan is?). Langzaamaan merk ik dat ik nerveus wordt van alle nerveuze mensen. We stellen de interesse zeer op prijs, maar vertellen wanneer we ingeleid worden, doen we al 2 maanden niet meer. We zijn bang dat iedereen op de dag van de inleiding app contact gaat zoeken om te vragen of ze er al is. Vragen beantwoorden over hoe het gaat, zijn we ook mee gestopt. Drukte, mijn hoofd wil drukte over alles behalve wat ons te wachten staat. Marcel heeft door de stress onderhand huidgriep ontwikkeld en zit helemaal onder de kleine jeukende bultjes. En met iedere vraag via social media komt er weer een bultje bij. Een berichtje plaatsen lijkt de enige oplossing om die laatste 2 dagen door te komen. De mensen die direct in het begin op hebben gelet wisten de datum.

Eind maart, tegelijk met een COVID besmetting, stop ik met werken, de druk wordt te groot. We passeren de 30 weken en daarna de 32 weken. Met de week dat we dichter bij Henry’s termijn verhaal komen wordt de spanning erger. Door spanning en nachtmerries slaap ik haast niet en ben ik constant moe. Na het stoppen met werken komt er meer tijd om te rusten. Meer tijd om bij te komen. Alles is spannend en zowel Marcel als ik lopen op de toppen van onze tenen om elkaar niet tegen de haren in te strijken. Al sinds begin februari heb ik angsten, nachtmerries over doodgaan, gevoelens over Henry te kort doen en constant verwonderd zijn over het leven in mijn buik. Gevoelens die zo gemixt zijn, dat ik niet weet hoe ik ermee om moet gaan. Eerst maak ik de projecten voor de stichtingen af. Vrijwilligerswerk uit naam van Henry, wat voor mij heel belangrijk is. Het enige wat ik kan doen uit naam van Henry, en mijn gevoel vertelt me dat ik een inhaalslag moet maken zodat ik straks met Haley bezig kan zijn. Een voorsprongetje zodat ik 3 maanden even niet hoef te denken aan alles wat ik uit naam van Henry wil doen. Ik maak nog even wat cadeautjes voor baby’s die onderweg zijn. Pas later heb ik door dat ik eigenlijk niets voor Haley gemaakt heb. Dingen maken voor Haley stel ik zo lang mogelijk uit. Immers zit in mijn hoofd nog steeds het idee dat het fout zal gaan. In mijn hoofd gaan Marcel en ik weer alleen naar huis, dus de drang om iets voor haar te maken is niet zo groot. Als het weer fout gaat, wil ik niet 2 uitzetten in huis hebben. Het is eigenlijk pas 10 dagen voor de inleiding dat ik langzamerhand het idee krijg dat dit toch wel eens “DE baby” kan zijn die mee naar huis mag. Als een malle sla ik aan het naaien voor de kinderkamer en de box. Want onze prinses heeft wel mooie spullen nodig. 2 dagen voordat we naar het ziekenhuis mogen ruim ik het naai station beneden op, zo is het wel even mooi geweest. De laatste paar dagen rommel ik in huis en doe alles om maar niet na hoeven te denken over wat er gaat gebeuren. Nadenken zorgt voor angst, angst voor minder slaap en minder slaap zorgt voor nog meer angst. Het is een vicieuze cirkel. Door constant bezig te zijn en te blijven, kom ik niet in die cirkel… Het leven is momenteel weer even behapbaar.

Met 34 weken halen we voor het eerst “4-op-1-rij” in het ziekenhuis. Donderdag gaan we naar de maatschappelijk werkster, vrijdag hebben we een groeiecho en zaterdags bellen we keer met spoed naar het ziekenhuis. Haley ligt toch wel erg stil in mijn buik en de resultaten van de groeiecho zitten me niet lekker. Misschien dat dit komt doordat we nerveus zijn? Of misschien let ik er die week net een beetje extra op. We worden in het ziekenhuis opgevangen en maken voor het eerst een hartfilmpje. Alles gaat goed met onze kleine meid. De arts assistent wil dit even extra voor ons bevestigen en neemt uitgebreid de tijd een echo te maken. Een echo waarop hij laat zien dat haar blaas echt gevuld is, dat haar hartje goed klopt en dat ze braaf haar ademhalingsoefeningen doet. Oefeningen waar baby’s in de buik direct mee stoppen als het slecht gaat. Na een kwartier geloven we dat het echt goed is, maar stelt hij toch voor dat we de dag erna even terug komen. Gewoon voor een extra hartfilmpje, maar voor onze gemoedsrust. Ook hij had ons dossier gezien en maakte van 1+1 = 2 toen hij het termijn zag waar we in zaten. Dus op zondag gingen we weer naar het ziekenhuis, om weer bevestiging te krijgen dat alles écht goed is. De daarop volgende weken hebben we iedere week nog 1x een controle en met 36 weken nog een groeiecho. Een groeiecho waaruit blijkt dat Haley op de P83 lijn zit qua gewicht. We verwachten dus echt een flinke dame! Dus halen Marcel en ik toch nog maar een maat 56 pakje erbij. Want die 2 maatje 50 pakjes die we hebben, zullen we vast niet zo lang gebruiken.

29 april 2023 gaan we nog één keer heel het huis door. Voornamelijk om te kijken of alles echt schoon is en klaar ligt. Meer dan klaar hadden we er niet voor kunnen zijn! Ik loop immers al weken door het huis om alles op te ruimen, vol in angst dat anderen het weer moeten doen mocht er eerder iets mis gaan. We rijden nog even door de wasstraat met de auto, want de prinses moet in een schone koets mee naar huis. En ‘s avonds vlecht mijn schoonzus mijn haar helemaal in. In bed valt het opeens binnen, dit is onze laatste nacht “alleen”. Morgen gaan we naar het ziekenhuis en de volgende nacht die we hier thuis hebben, is de co sleeper gevuld.