Leven op de regenboog

Het leven op de regenboog... Al een paar keer heb ik geprobeerd een vervolgblog te schrijven op al mijn andere blogs. Vanaf het begin heb ik al gezegd dat ik voornamelijk voor mij schrijf en niet voor alle mensen die liefdevol op volg hebben gedrukt. Maar aangezien ik merk dat alle mensen die er zo liefdevol voor hebben gekozen mij te volgen zich zorgen maken door mijn stilte, heb ik besloten een blog te schrijven voor jullie.

Onze kleine meid doet het enorm goed, ze is lekker druk en beweeglijk! Voorlopig groeit ze netjes op de P75 lijn en groeit ze daar lekker op verder. Als alles meezit hebben we straks dus een flinke dame.

De stukken die ik op dit moment wel schrijf in mijn dagboeken zijn namelijk helemaal niet zo zonnig. De regenboog waar ik gehoopt had op te zitten is voornamelijk een grijze wolk met "wat als"-gedachten. Momenteel leven Marcel en ik van dag tot dag en tellen we alle dagen af tot ons kleine meisje gehaald wordt.

Na mijn uitslag : "Zwangerschapsdiabetes" op 1 februari waren Marcel en ik in eerste instantie opgelucht! Diabetes tijdens de zwangerschap worden veroorzaakt door hormonen die in de placenta zitten. Met een slechte placenta zou ik mogelijk geen diabetes hebben gehad. In het ziekenhuis hebben ze ook nog nooit iemand gezien die zei "gelukkig diabetes". Maar na de start van het dieet ging het mentaal snel bergafwaarts met mij. Bijna 2 jaar achtereenvolgend deel ik mijn lichaam met een mini-mensje. Dit doe ik met alle liefde, maar een van de enige dingen waar ikzelf nog echt zeggenschap over had, was wat ik at. Dit viel met de diagnose "diabetes" ook weg. Opeens moest er geleefd worden onder een strikt dieet. En naast alle zorgen kregen we ook nog opeens de zorg over een baby met mogelijk "macrosomie" of het gebruik van insuline... We kregen nu naast extra groeiecho's om te kijken of ons kleintje niet "te klein" is ook groeiecho's om te kijken of ze niet "te groot" is. Echo's die elkaar totaal tegenspreken... Dit kan wel allemaal met dezelfde echo worden gezien, maar het voelde een beetje tegenstrijdig. Gelukkig bleek al snel dat met het dieet mijn waarden netjes binnen de perken bleven en blijkt ons prinsesje netjes op gewicht te zijn. Wel verloor ik toen opeens kilo's Esmee en zit ik nu onder het gewicht van voor mijn zwangerschap. Mijn spijkerbroeken gaan nog steeds dicht (alhoewel niet zo comfortabel meer). 

Sinds half februari ben ik mijzelf opeens heel erg bewust van alles wat er mogelijk fout kan gaan tijdens de bevalling, trauma's van de bevalling van Henry spelen op en daarmee ook opeens de angst dat het zomaar kon zijn dat Marcel en onze prinses alleen naar huis zouden kunnen gaan na de bevalling... Want wat als ik het niet red? Wat als ikzelf weer kantje boord lig en ze saampjes overblijven... Nachtmerries waren op een gegeven moment eerder normaal dan uitzondering. Nachtmerries waarin je alles ruikt, proeft en het volledige verloop nog weet bij het wakker worden.

En dan de nesteldrang! Jeetje, het huis moet opeens leeg en opgeruimd. Marcel en ik zijn echte verzamelaars, maar opeens ben ik al die verzamelingen meer dan zat. Dus alles wordt uitgezocht en waar mogelijk te koop gezet/ naar de kringloop gebracht. Of het echt nesteldrang is of angst dat we straks weer halsoverkop naar het ziekenhuis moeten en een rommeltje achterlaten, daar ben ik nog niet helemaal over uit. Voor de mensen die het zich misschien herinneren uit mijn eerdere blogs. Bij Henry moesten we van de een op de andere dag naar het ziekenhuis, en was ik net 1uur met verlof toen het stoppen van zijn hartje geconstateerd werd. Er stond 2 weken aan was en 3 dagen aan vaat, dit zou ik allemaal "tijdens mijn verlof" gaan doen. Uiteindelijk hebben mijn ouders, schoonouders en broer het huis opgeruimd en schoongemaakt terwijl wij in het ziekenhuis zaten. Dit wil ik absoluut niet nog een keer! Dus vanaf week 28 probeer ik iedere avond de woonkamer glad te trekken. Door de mentale strubbelingen, slaaptekort, werken, wekelijkse controles, diabetes ed. begon ik op een gegeven moment minder goed voor mijzelf te zorgen. 's Avonds begon ik op een gegeven moment te kiezen wat ik belangrijker vond... Douchen of een schone keuken... Toch won die schone keuken vaker dan de douche.

2 weken geleden kreeg ik Covid, dit was voor mij de druppel. Al een paar weken was ik aan het kwakkelen en toen kreeg ik ook nog eens Covid. Al sinds begin maart zijn er diverse hulpverleners (en Marcel). Die me aanraden te stoppen met werken en voor mezelf te zorgen. Sinds 2 weken heb ik er in overleg met de Arbo, gynaecoloog, psycholoog en maatschappelijk werkster dan ook voor gekozen te stoppen met werken en opnieuw de 100% ziektewet in te gaan. Deze keuze heeft enorm veel rust opgeleverd. Rust in mijn hoofd en rust om beter voor mezelf te zorgen. We gaan ons best weer doen.

Trending op Mamaplaats: Eetstoornis: niet alleen zijn probleem