De dag dat onze regenboog geboren werd

Na de 2 paracetamol val ik nog een goede slaapcyclus weg om om 6 uur weer wakker te worden. Ik ga mijn tanden poetsen en douchen en wacht met smart op de verloskundige, welke rond 10 voor half 7 in de kamer staat. Ze controleert mijn baarmoederhals en zegt dat ik al ruim 4 centimeter ontsluiting heb! Mijn baarmoederhals is bijna verstreken, als de CTG goed is gaan we doorleiden. Omstreeks 07:15 komt de verloskundige, na een goede CTG mijn vliezen breken. Wat is dat een vies gevoel. Alsof je in je broek plast zonder dat je er controle over hebt. Vanaf hier word ik niet meer afgekoppeld van de CTG. Alles blijft goed gaan en we zien de weeën opkomen en weggaan op het scherm. Ondertussen zit ik lekker te kletsen met de verpleegkundige over onze vorige bevalling en de verwachtingen van vandaag. Ik grap tegen haar dat ze de geboorte van Haley mee gaat maken, en ze besluit niet te lang te wachten met een infuusnaald. Jammer genoeg glipt mijn ader weg en kan ze geen goede ader vinden. Er wordt een andere verpleegkundige gehaald, nog een bol buikje, zij prikt in 2 pogingen een infuusnaaldje. Wel een extra dun naaldje, een gewone naald krijgen ze er niet in. Ook met haar zit ik lekker te kletsen, het maakt me allemaal ook niet zoveel uit, mijn enige verzoek is dat iedereen stil is tijdens het puffen. Iedereen om me heen kan meekijken op het scherm van mijn telefoon waar ik iedere keer netjes op de “play” knop druk bij een wee en op de “pauze” knop als hij voorbij is. Omstreeks 9 uur komen mijn weeën iedere 3 tot 4 minuten en krijg ik de draadloze CTG aangelegd. Het wordt nu wel tijd om me iets meer te concentreren, maar ik voel wel al wat druk. Ik klim uit bed, nu kan ik lekker op mijn bal gaan zitten! Waar ik na 2 minuten alweer af kom, omdat het absoluut niet is wat ik had verwacht. Alles begint pijn te doen, en het is net alsof mijn hele “bodemgebeuren” onder invloed van het opstaan dacht: ‘nu gaan we ervoor zorgen dat het hard gaat’. Om 09:30 vraag ik Marcel op de bel te drukken, maar als de verloskundige om 09:45 komt kijken heb ik pas 6 cm ontsluiting en trilt met iedere wee wel mijn hele lichaam mee. De pijn is haast niet meer te doen. Zitten, staan, liggen, het maakt niet uit wat ik doe. Pijn doet het toch wel. De verloskundige stelt voor om toch voor pijnbestrijding te gaan zodat het scherpe randje pijn eraf gaat en ik (hopelijk) iets meer kan ontspannen. Dit zou dan kunnen zorgen voor snellere ontsluiting. Omstreeks 10:02 besluit ik onder de douche te stappen, dit tijdstip weet ik omdat Marcel hier gestopt is met de weeëntimer. Na 3 minuten onder de douche voel ik iets “zakken” en mijn hele lichaam geeft aan “NU”. Door de schrik raak ik een beetje in paniek. Ik had net pas 6 cm, maar mijn lichaam perst uit zichzelf al mee. Bang dat er binnenin iets fout gaat, scheurt of er iets mis gaat met Haley begin ik een beetje te gillen. Voor Marcel een reden om op de knop te drukken. De verpleegkundige had net het pompje klaar staan, maar ziet aan alles dat dit niet nodig is. Ik word op bed geparkeerd en de verloskundige komt er ook zo spoedig mogelijk aan en ziet aan mijn buik dat het echt wel tijd is. Mijn hele lichaam trilt met iedere wee mee, en er wordt me verteld voorzichtig mee te persen totdat er geen druk is, zodat ze de ontsluiting kan checken. 10:32 wordt volledige ontsluiting geconstateerd. Op handen en knieën pak ik 3 minuten en 3 persweeën later ons meisje aan van de verloskundige. De eerste perswee stond het hoofdje, de tweede mocht ik nog meepersen en de derde moest ik stoppen. Met de derde perswee heeft de verloskundige Haley (en de rest van het vruchtwater) mee naar buiten geholpen. De verpleegkundige heeft foto’s gemaakt van deze momenten. Ik draai met hulp van de arts (een beetje onhandig) op mijn rug. Haley krijgt het welbekende wit met roze/blauwe mutsje op. Er wordt een oxytocine injectie via mijn infuus gegeven en niet veel later volgt de placenta al. Marcel mag de navelstreng doorknippen. Deze keer staat alles op de foto!

11:02 appt Marcel in de groepsapp dat ze geboren is. We hadden wederom een vlotte bevalling (vanaf de eerste echte wee tot laatste perswee ongeveer 2 á 2,5 uur). Het weer buiten trekt Marcels aandacht. Het regent een beetje buiten en de zon schijnt ook. Ons regenboogje, geboren met echt regenbogen weer! In de lucht huilen onze sterren omdat ze hun zusje niet kunnen ontmoeten, maar juichen van geluk omdat ze gezond geboren is. Marcel gaat op zoek naar de regenboog, maar kan hem niet vinden. Later horen we van mijn schoonzus dat het ook in Spijkenisse rond 10:30 begon te regenen terwijl de zon scheen. Zij heeft toen nog tegen mijn broer gezegd “ik denk dat Haley geboren is”.

De verloskundige concludeert dat alles goed is en als ik binnen 4 uur ga plassen, mogen we naar huis! Ik krijg 2 hechtingen en heb nog een klein scheurtje wat niet gehecht kan worden. Hierna moeten we even op de klinisch kraamverzorgende wachten. De verpleegster wordt namelijk weggeroepen voor een andere bevalling. Haley ligt lekker bij me en Marcel voert me een vanille vla. Er worden beschuit met muisjes binnengebracht, die ik nog niet eet omdat ik half achterover lig, en een half uurtje later komt de lunch binnen. Één boterham met chocoladepasta, Marcel smeert hem en snijdt hem in hele kleine stukjes. Zalig! Een boterham waar ik me sinds mijn zwangerschapsdiabetes heel erg op verheugde. Na binnenkomst van de klinisch kraamverzorgende (kkv) leggen we samen Haley aan. Ze hapt direct goed aan en volgens de kkv is ze een natuurtalent. Rond 13:00 leg ik Haley bij Marcel voor wat huid-op-huid contact en wil ik zelf douchen. Hoe eerder ik ga plassen, hoe eerder we naar huis mogen. Onder de douche begin ik eerst met spoelen in de hoop dat ik mee kan plassen. Jeetje, wat brandt dit! Veel urine komt er niet, terwijl ik wel redelijk gedronken heb, plassen betekent immers naar huis. Niet veel later loopt het bloed opeens in straaltjes naar beneden, als ik de douchekop van me af laat stralen sta ik al snel in een plasje bloed. Na een klein beetje druk verlies ik ook een redelijk groot stolsel. De klinisch kraamverzorgende kan het vanwege de douche niet goed beoordelen, maar vindt ook dat er veel bloed en veel stolsels zijn. Ze gaat de verloskundige bellen, die na controle constateert dat mijn baarmoeder terug omhoog komt. Voor het douchen zat de baarmoeder op -1 en erna op +3. Dit kan komen door placenta resten of een volle blaas. Hop, terug in bed, aan de katheter. Met een katheter hopen ze mijn blaas goed te legen en met behulp van een echo kijken ze of ik goed schoon ben. Voordat de echoapparatuur er is ben ik al 4 grote stolsels verloren. Na de echo is er sprake van mogelijk naar de OK voor het weghalen van de laatste placenta delen en bloedklonters. Er zit nog 1 grote klomp in mijn baarmoeder die er niet uit wil. Opereren doen ze niet zomaar gelukkig. Ik krijg oxytocine, een zak NaCl om het vocht aan te vullen en een zakje met speciale medicatie om de baarmoeder samen te laten trekken. Wederom lig ik weeën weg te puffen. Er wordt ook bloed afgenomen, voor de zekerheid krijg ik direct een tweede infuusnaald. De verpleegkundige legt uit dat ze hoopt hem niet nodig te hebben, maar aangezien ze toch in mijn arm gaan prikken ze beter vast een “reserve-naald” kan plaatsen. Bloedafname wordt dus ook via de infuusnaald gedaan.

Tijdens het wegpuffen van de weeën wordt Haley voor het eerst verblijd met luier en kleertjes! En wat een geweldige pappa heeft ze toch. Die springt voor de kkv richting het aankleedkussen, want hij wilt het leren. Samen meten en wegen ze Haley. Vanaf het bed waar ik lig voor mij een heel moeilijk moment. Zo op haar zij, op het aankleedkussen, met het blauw-wit-roze gestreepte mutsje, lijkt ze als 2 druppels water op haar broer Henry. Die 1,5 jaar geleden veel te stil, en veel te klein, op zo’n aankleedkussen lag en toen met alle liefde aangekleed werd door Mirjam. Niet met een pappa die mee keek, maar met oma en opa die waakzaam toekeken. Pappa was toen te getraumatiseerd door alles wat daarvoor gebeurd was. En hier ligt ze, onze kleine prinses, zo wakker, zo perfect, zo geliefd en zo welkom. Dit is het tweede moment sinds mijn bevalling dat ik mijn tranen echt niet meer in kan houden. Alles zo hetzelfde en toch zo anders. De kkv legt Marcel alles met betrekking tot luiers en aankleden uit. Haley wordt gekleed in haar “pappa’s prinses” romper en Marcel trekt zijn “prinses pappa” shirt aan. Hun eerste matchende shirt foto’s en de prinses is nog niet eens 4 uur oud.

Rond half 3 ligt hetgeen wat eruit moet voor de baarmoedermond. De verloskundige kijkt of het vrij ligt en of ze misschien kan helpen door de randjes los te halen. Dit doet enorm veel zeer en ik geef aan dat ze moet stoppen. Dus gaat ze toch de gynaecoloog maar halen. Zelf kan ik best goed rekenen… En alle sommetjes in mijn hoofd gaan toch echt naar de OK nu… Als er iets is wat we in mijn hoofd niet gaan doen is het nu alsnog naar de OK, met een ruggenprik… Persen tot het eruit is dan maar… Voordat de verloskundige terug is, is de bloedklonter eruit. Eentje met de omvang van Haley’s hoofdje. Volgens de verloskundige een losstaande bevalling zonder begeleiding en hulp. Het was niet prettig, maar ik hoef nu in ieder geval niet naar de OK. We moeten wel de nacht blijven, omdat de artsen zeker willen weten dat het goed is. Jammer genoeg voor de opa’s, oma’s en ooms en tantes die al in de startblokken stonden om ons huis te gaan versieren. Haley wordt nog even bij me gelegd, maar ik vraag al snel haar weg te halen, na 3 nachten haast niet slapen ben ik helemaal op en door het bloedverlies begin ik ook te knikkebollen. Ieder half uur wordt mijn bloedverlies gecontroleerd en mijn baarmoeder gevoeld om te kijken of hij goed zakt.