Wat kan opvoeden toch een uitdaging zijn! Zeker als je een kind hebt met autisme. Ik hou ervan om van alles te lezen over opvoeding. En veel van wat ik lees is prima toe te passen bij mijn andere kinderen; alleen werkt het vask (net) niet bij mijn dochter met autisme. 

Zou ze vertellen over de kleding die ze ’s ochtends aantrekt maar waarvan de jurk echt niet fijn zit; zodra je de arm naar voren doet, voel je de stof opkruipen. Dat voelt vervelend! En je voelt dat de hele tijd. Mama zegt dat deze jurk mooi staat, maar ik voel de stof schuren op mijn arm. Wat nu?

Een korte terugblik: al vanaf de geboorte van onze oudste dochter hadden we het idee dat er ‘iets' was; achteraf dan. Op dat moment echt niet altijd zo duidelijk. We merkten al snel dat het leefbaar was met bepaalde aanpassingen. Zoveel mogelijk het bekende ritme erin, voorspelbaar zijn, rust, prikkels vermijden. Maar ik heb nooit in de richting van autisme gedacht. Totdat de jeugdarts bij het consultatiebureau het benoemde. En dat bleef hangen in mijn hoofd. De weken die volgde, was het wachten op een telefoontje van Lucertis. In die tijd begon ik langzaam de link naar autisme te leggen. Ja, ik zag wat kenmerken. Maar echt autisme? Dat vond ik een moeilijke. Gelukkig hebben we daar de professionals voor dus wachtte ik tot we werden gebeld voor de intake.

Kerst... voor mij betekent dat (naast ons geloof in de geboorte van het Kindje Jezus) vooral: gezelligheid, lekker eten, lang tafelen, kletsen, familiebezoekjes, sfeer met kaarsjes, soms een spelletje en vooral niet letten op de tijd. 

 Balen; ook omdat ik er zo klaar voor was. De andere 3 kinderen sliepen bij opa en oma, alles stond klaar. Ík voelde me er klaar voor. En toch: de domper. Nee, ik had totaal geen behoefte om er met de verloskundige over door te praten. Ik wilde balen. En hopen dat mijn lichaam het stiekem misschien tóch weer zou oppakken. Ik was totaal niet verbaasd dat alle weeën wegvielen toen de verloskundige vertrok. Dit had ik eerder gehad; bij de bevalling van de 2e.

Alweer zeven jaar geleden was ik zwanger van de oudste. 9 maanden lang hadden we de tijd om ons voor te bereiden op onze kleine ukkepuk. Het lijkt van tevoren zo ontzettend lang; dat is het ook wel een beetje. En toch ook fijn om in praktische zin alles voor te bereiden; zorgen dat alle benodigde spullen worden aangeschaft (oké, en af en toe ook wat ónnodige spullen ;-)). Daarnaast ook erg fijn om je mentaal voor te bereiden. Fijn én lastig! Want hoe bereid je jezelf nu voor op iets waarvan je geen idee hebt wat het is? Zo voelde het voor mij wel eens. En dus deed ik maar wat: ik verslond tijdschriften, boeken, zwangerschapspagina's en hoorde allerlei verhalen aan. En langzaam begon ik zo mijn beeld te vormen. Te mijmeren over hoe het zijn zal met een kleintje erbij. En jawel, ik merkte dat ik steeds meer plaatjes in mijn hoofd ging vormen.

Deze opmerking is wel eens gezegd over onze dochter met autisme. En het is denk ik vaak door mensen heen gegaan: zij, autisme? Ik zie het helemaal niet en eigenlijk merk ik het ook niet.

Want 'misselijk' kan van alles betekenen. Soms is het honger, of vindt ze iets spannend. Aan ons de (vaak ingewikkelde) taak om er achter te komen wat deze keer ‘misselijk’ zou betekenen.